Teksty

Słowa i muzyka: Filip Łobodziński

Tekst polski: David Mourao-Ferreira, Mateus „Caco Velho” Nunes

Świtem tu na piasku
zbudziła mnie trwoga
że w dnia pełnym blasku
już ci się nie spodobam
ale twe spojrzenie
przegnało mój strach
a słońca promienie
gładziły mi twarz
ale twe spojrzenie
przegnało mój strach
a słońca promienie
gładziły mi twarz

potem się ukazał maszt pośród skał
twoja czarna łódź tańczyła na grzbietach fal
a twa dłoń machała, żagiel też poszedł w tany…
Gadają baby z wioski, żeś przepadł na amen…

Szalone! Szalone…

Że nie straciłam cię
wiem dobrze, ukochany mój
bo wszystko wokół szepcze:
Jesteś, jesteś blisko tu…
Że nie straciłam cię
wiem dobrze, ukochany mój
bo wszystko wokół szepcze:
Jesteś, jesteś blisko tu…

W wietrze, co nawiewa
w drzwi i w okna piasek
w wodzie, która śpiewa
w ogniu, co dogasa
w łoża mego przystani
na rozstajach dróg
w sercu mym, kochany
jesteś, jesteś blisko tu
w łoża mego przystani
na rozstajach dróg
w sercu mym, kochany
jesteś, jesteś blisko tu

Gadają, że to nie maszt, a krzyż pośród skał
że twą czarną łódź porwały ramiona fal
że twa dłoń już nie macha, a żagiel porwany
gadają baby z wioski, żeś przepadł na amen…

Szalone! Szalone…

Że nie straciłam cię…

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Dziesięć tysięcy mężczyzn ze szczytu patrzy w krąg
dziesięć tysięcy mężczyzn ze szczytu patrzy w krąg
niektórzy zstępują, niektórych czeka zgon

Dziesięć tysięcy mężczyzn, elegancki strój
dziesięć tysięcy mężczyzn, elegancki strój
rankiem bębnią, wieczorem zapukają do twych wrót

Dziesięć tysięcy mężczyzn, niepokój wre
dziesięć tysięcy mężczyzn, niepokój wre
nie robią niczego, co by nie budziło wstrętu w matce twej

Dziesięć tysięcy mężczyzn szuka złota żył
dziesięć tysięcy mężczyzn szuka złota żył
każdy gładko wygolony, każdy jak marnotrawny syn

Hejże! Kto mógłby twym kochankiem być?
Hejże! Kto mógłby twym kochankiem być?
Pozwól, że łeb mu utnę, a się przekonasz w mig

Dziesięć tysięcy kobiet, w białych szatach są
dziesięć tysięcy kobiet, w białych szatach są
stoją u mego okna, mówiąc: „Obyś dobrą miał noc”

Dziesięć tysięcy mężczyzn, których zmitrężył los
dziesięć tysięcy mężczyzn, których zmitrężył los
każdy właśnie wyszedł z kicia, każdy ma siedem żon

Dziesięć tysięcy kobiet porządkuje mój dom
dziesięć tysięcy kobiet porządkuje mój dom
rozlewa mi maślankę, miotłą sprząta ją

Ach, kochana, dziękuję za herbaty łyk
kochana, dziękuję za herbaty łyk
bardzo jest mi miło, a to sprawiłaś właśnie ty

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Z pokładu statku Mayflower ujrzałem jakiś ląd
kapitana Araba wzywam, załogę przeszedł prąd
kapitan biegnie, woła: „Robimy zwrot na wiatr!
Wieloryb precz! Silniki stop! Do szotów! Bezan staw!”
„Jest bezan klar! – tak chłopcy odkrzyknęli wraz
jak zwykle, gdy na morzu twardej służby płynie czas

„Nazwę go Ameryką” – schodząc na brzeg, rzekłem tak
wziąłem oddech i upadłem, trudno było stać
kapitan wpisał w dziennik, co zdarzyło się w tym dniu
i rzekł: „Weźcie paciorki, to kupimy tutaj grunt”
wtem nadbiegł jakiś gliniarz, wariacki wydał wrzask
za harpunów posiadanie do kicia wsadził nas

Nie pytajcie nawet, jak udało mi się zwiać
ruszyłem po ratunek, jakaś krowa dała znak
żebym poszedł do slumsów, gdzie niejeden mieszka głąb
a ludzie pikietują: „Głąbom atomowym stop!”
ja w tłum demonstrantów już się wmieszałem, gdy
wtem poczułem, że od pięciu dni nie jadłem nic

Do restauracji idę, choć jak brudny jestem świr
więc mówię: „Piszę książki, temat ich to savoir-vivre”
kelnerka był przystojny, błękitny nosił płaszcz
zamawiam: „Chcę filet mignon, nim chwile miną, rób raz-dwa”
lecz w kuchni wybuchł pożar, wokół błysk i huk
musiałem nogi za pas brać, po drodze gubiąc but

Nie, żebym był nachalny, lecz załoga w mamrze tkwi
i kapitan Arab, wchodzę więc przez banku drzwi
„Pod zastaw chcę wykupić ich” – mówię, ściągam gacie w dół
oni mnie za fraki i wyrzucają mnie na bruk
Francuzka pewna mnie do domu wzięła, ale tam jej gach
ponownie mnie wywalił, okulary przy tym skradł

Wtem widzę duży gmach, nad wejściem flagę Stanów ma
więc gadam: „Przyjaciołom mym pomóżcie, błagam was!”
urzędas grozi: „Kości ci połamię, szoruj won!”
więc ja: „Jezusa też pognali”, ten mówi mi: „Ty to nie On
mamunię czaruj, a nie mnie, tyłek w troki, sio!”
– poszedłem więc po gliny, by aresztowały go

Do taksówki wpadłem, przez drzwi drugie dałem nura znów
co widząc, jeden Anglik krzyknął: „Noc po ciężkim dniu!”
skok przez budkę z hot dogami i przez rydwan, który stał
przed wejściem z napisem CZŁOWIEK CZŁOWIEKOWI BRAT
żeglarskim obyczajem wtoczyłem się tam, lecz
to był pogrzebowy dom, ktoś spytał mnie: „A kim pan jest?”

Powtarzam, że niewinnych druhów za kratami mam
a on: „Zdzwońmy się, jak umrą” i mi wizytówkę dał
dłoń mu uścisnąłem, idę, lecz za drzwiami wtem
od kręgli kula wprost na jezdnię powaliła mnie
telefon zadźwięczał, więc, na ludzki licząc głos
złapałem za słuchawkę i czyjś but mnie kopnął w nos

Już potąd zaczynałem mieć tych starań próżnych dość
by dla Araba i kompanów pomoc zdobyć skądś
więc zerwałem kwiatek, by wywróżyć sobie już
czy mam wyrwać ich zza kratek, czy do portu prosto pójść
jak w dziecinnej wyliczance płatki jąłem rwać
został jeden płatek, rym do statek, zadecydował traf
Wróciłem, patrzę: bilet parkingowy szpeci maszt
już darłem go, gdy podpłynęła tam przybrzeżna straż
spytali mnie, kto jestem zacz, ja im na to: „Korsarz Kidd”
ślepo uwierzyli i o pracę zagadali w mig
mówię im, że mnie zatrudnia Papież Tarabuckich Ziem
więc puścili mnie, choć oczko im latało w tę i w tę

O Arabie doszły słuchy, że na kocią łapę żył
z kaszalotem, który żoną naczelnika paki był
lecz najzabawniejsze, że gdy statkiem opuszczałem port
widzę: trzy żaglowce płyną, więc kapitana pytam wprost:
„Kim jesteś? Czemu nie dowodzisz krążownikiem dróg?”
on na to: „Jestem Kolumb”, a ja: „No to trzymam kciuk!”

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Adam dał imiona zwierzętom
u progu czasu, u progu czasu
Adam dał imiona zwierzętom
u progu czasu, gdy powstał świat

Zobaczył zwierza w puszczy pośród skał
co stąpał zwinnie, wielką grzywę miał
a kiedy ryknął, w żyłach stygła krew
„O, ten niech się zowie lew”

Adam dał imiona zwierzętom…

Zobaczył zwierza, co gnał pośród pól
nie równał się z nim wiatr, nie imał się go ból
kopyta to jedyna była jego broń
„O, ten niech się zowie koń”

Adam dał imiona zwierzętom…

Zobaczył zwierza, co się na łące pasł
majestatycznie stał jak potężny głaz
miał rogi i potrafił dobyć groźny ryk
„O, ten niech się zowie byk”

Adam dał imiona zwierzętom…

Zobaczył zwierza, co po błoniu biegł
spoglądał mądrze i wydawał głośny szczek
i ciągle węszył, z potrzebą albo bez
„O, ten niech się zowie pies”

Adam dał imiona zwierzętom…

Zobaczył zwierza, co w błocie sobie żył
ogonek kręty miał, ryjem ziemię rył
i chrząkał, jakby zjadł palący pieprz
„O, ten niech się zowie wieprz”

Adam dał imiona zwierzętom…

Zobaczył zwierza bez łap i bez piór
bez szmeru pełzł ten łuskowaty twór
co niby znikał, a był gdzieś obok wciąż…

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Była późna noc, gdy władca i pan
stanął u pałacu wrót, stanął u swych bram
uderzył zaraz sługa w złowieszczy ton:
„Panie, żona twa przed brzaskiem opuściła dom”

„Coś mi chcesz obwieścić, to nie zwlekaj już
do sedna zmierzaj, nie klucz tam i tu”
„Wódz wielkiego klanu, stary Henry Lee
lasem przybył, razem odjechali skoro świt”

Pan tak, jak stał, na swe łoże padł
za włos się chwycił i w głos wyklinał żar
nad dalszym swym losem zasępił się
wiedział, że nie zdzierży czekać tak kolejny dzień

„Gnaj po mój krawat, gnaj po mój płaszcz
i najlichszych parobków, jakich znasz
osiodłaj mi rączą, bułaną klacz
i na mym odjezdnym zmów Ojcze nasz”

Całą noc jechali, jechali cały dzień
na trakcie szerokim długi kładł się już cień
on upadał na duchu i mamił go wzrok
lecz dalej mknął, choć służba opuściła go

Gdy dotarł na miejsce, zbierała się mgła
serce rozsadzały mu gniew i żal
czoło paliło, oddech się rwał
nie pamiętał, czy kiedykolwiek w życiu spał

Porzucił hełm swój, porzucił i miecz
wiary się zaparł, odrzucił Boga precz
podczołgał się, uchem przywarł do drzwi:
„Kres położę temu, jakkolwiek los zdarzy mi”

Wyciągnął nóż i odciął prąd
wzrok w płomienie wbił widoczne stąd
a potem w ciemności ich dwoje zoczył, lecz
jednym się zdawali, spleceni jak sieć

Złotego łańcucha uczepił się
w żyłach czuł gorączkę, w sercu cierń
z trudem chwytał powietrze, spływały dłonie krwią
z włosów mu kapał zimny pot

Brzęk ich kieliszków wśród nocnej ciszy drżał
jedna istota z dwojga ciał
„Przeczucie mam, że jest tu nieproszony gość”
„On muchy nie skrzywdzi, zlekceważ go”

Zza kotary wysunął się władca i pan
kopnął drzwi, stanął przed nimi sam
nie ujrzeli, lecz usłyszeli go
starożytne oblicze jego skrywał mrok

Ona ze zdumienia nie mogła złapać tchu
dyszała pogardą, z jej oczu zionął mróz:
„A więc jednak przybyłeś tu
rozum ci odjęło” – tak rzekła mu

„Dawaj, stawaj, zakryj twarz
albo, chciwa dziewko, skutki zważ:
będziesz cierpieć katusze gorsze niźli ja
szaty na siebie zarzuć raz i dwa”

„Myślisz, żem święta, bezrozumny kpie?
Nie będę wyrzekań twych słuchać, o nie
twoich bałamuctw oto kres jest tuż
więc paś swe oko, lecz zamilknij już”

„Przychyliłbym ci niebo pełne planet i gwiazd
lecz ty byś nim wzgardziła i tak
głowę możesz unieść, ale serce skłoń
inaczej pochłonie cię wieczności toń”

„Błagam, porzuć myśl o najsroższej z kar
on jest mi droższy niż królewski skarb”
„Ukochana, twe oko omamiła ćma
to bezwolna małpa, wątły umysł ma”

„Zbyt długo już rozkazywałeś mi
o mym losie ja decyduję od dziś”
On fuknął i huknął: „Czy nie widzisz, że
jeżeli chcesz zbiec, musisz przejść obok mnie”

„Nie chcę już żyć we władzy twych żądz
za kogo mnie masz, za kukiełkę swą?
Byłam igraszką, tyś sprawił to sam
lecz się ocknęłam i swój rozum mam”

„Nie mogę już słuchać tych oszczerczych słów
zadbam o to, że staniesz u piekielnych wrót
ustąp lub żałować będziesz, żeć
w kołysce blada nie dopadła śmierć”

Raptem błysk i raptem huk
ucho pierwszy pocisk rozszarpał mu
druga kula niechybnie osiągnęła cel
on jak toporem ścięta sosna legł

Po podłodze pełznie, ku łożu się wzniósł
bucha krwi struga ze strudzonych ust
głowa mu opada, nie uczyni już nic
w oczach gaśnie jak cmentarny znicz

„Mego męża-ś zastrzelił, czy nie nasłał czart?”
„Jakiegoż to męża? Czy to ma być żart?
To był człek swarliwy, to był grzeszny człek
i oto w pohańbieniu odszedł dzięki mnie”

„Słuchaj – wściekle dysząc, rzekła mu –
dla ciebie pan zaświatów też szykuje grób
to mnie zawdzięczasz żywot, czas dopełnił się już” –
tu uniosła szatę z krzesła, w dłoń chwyciła nóż

Oblały go poty, stężała mu twarz
dłonie przeszły lodem, zmętniał oczu blask:
„O niewiasto mordercza, najzdradliwsza z żon
przyjmę ten cios, zadany dłonią twą”

„Jednako gorąca płynie w nas krew
lecz ciało twe i umysł moim czynią wbrew
mąż to człek poczciwy, każda żona to wie” –
i przeszyła jego serce w jedną chwilę, może dwie

Już nogi mu mdleją, sięgnąć chce drzwi
ale los się dokonał – opada bez sił
tylko szepnąć zdołał: „Jesteś winna temu, że
kresu dobiegły chwały mojej dnie”

Ucałowała go, dotknęła jego warg
on chce coś jeszcze rzec, ale sił mu brak
„Dla mnie-ś umarł, ja dla ciebie umrę też” –
tu ostrze uniosła, wbiła je we własną pierś

Troje kochanków, jeden krwawy stos
w jednym grobie śnią wiekuisty los
żałobne ognie w ciemności lśnią
przez miasta i wsie wieści smutne ślą

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Chodzisz po wodzie i wyrzucasz chleb
a bałwan, co żelazny ma łeb
ślepiami świeci
statki w oddali spowija mgła
węże w garściach miałeś, gdy przyszedłeś na świat
cyklon wiry kręcił
wolność blisko jest, za rogiem tuż
kto prawdę odrzuca, nie ma dlań ratunku już

Tańczy arlekin do słowiczych nut
leci ptak w księżycowy chłód
o, arlekin tańczy znów

Słońce zachodzi szybko i zapada mrok
ty wstajesz, lecz nie mówisz „żegnajcie” do
nikogo
głupiec leci, gdzie anioł zbliżyć lęka się
obaj czują strach przed nieuchronnym złem
u ciebie nie znać trwogi
zrzucasz kolejną skórę jak wąż
kata w sobie samym w cień usuwasz wciąż

Tańczy arlekin do słowiczych nut
leci ptak w księżycowy chłód
o, arlekin tańczy znów

Umiesz stąpać po chmurach, jesteś mężem z gór
każdy umiesz zmanipulować tłum
snami żonglujesz
do Sodomy i Gomory wkraczasz, no i cóż
nikt przecież z siostrą twą ślubu tu
wziąć nie spróbuje
modlisz się za męczennika i niewiastę, którą toczy grzech
ze środka płomieni bezimienny bogacz w oczy patrzy twe

Tańczy arlekin do słowiczych nut
leci ptak w księżycowy chłód
o, arlekin tańczy znów

Trzecia i piąta z Mojżeszowych ksiąg
prawo dżungli i dobór naturalny to
twoje wademekum
na białym rumaku o zmierzchu gnasz
Michał Anioł mógłby twą postać i twarz
wykuć w kamieniu
przed nagonką wśród pól kryjesz się
pod gołym śpisz niebem, policzki liże ci pies

Tańczy arlekin do słowiczych nut
leci ptak w księżycowy chłód
o, arlekin tańczy znów

Strażnik za chorymi i chromymi chodzi w ślad
Nauczyciel tak samo, choć cel inny ma
któż pierwszy będzie?
armatki wodne, łzawiący gaz
koktajle Mołotowa i kamieni grad
kryją się wszędzie
fałszywi sędziowie wpadają we własną sieć
to kwestia czasu, aż noc zastąpi dzień

Tańczy arlekin do słowiczych nut
leci ptak w księżycowy chłód
o, arlekin tańczy znów

Nad światem śliska wisi masa chmur
dziś niewiasta powiła księcia i mu strój
dała szkarłatny
on ma proroków w kieszeni, w ogień wsunął miecz
sieroty zbiera z ulicy i do stóp rzuca je
dziewce płatnej
o arlekinie, znasz dobrze jego plan
o arlekinie, nie możesz biernie stać

Tańczy arlekin do słowiczych nut
leci ptak w księżycowy chłód
o, arlekin tańczy znów

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

„Zabij dla mnie syna” – Bóg do Abrahama rzekł
Abi na to: „Ej, Stary, chyba wkręcasz mnie”
Bóg na to: „Nic”, Abi na to: „Że jak?”
Bóg na to: „Rób, co chcesz, Abi, lecz i tak
pamiętaj, wióry lecą tam, gdzie rąbią drwa”
Abi na to: „Dobra, gdzie ofiara ta się odbyć ma?”
Bóg na to: „Na autostradzie A2”

Nikiforowi z nosa ciekła krew
opieka społeczna też miała go gdzieś
więc spytał Zegarmistrza Światła: „Gdzie mam iść?”
Zeggie na to: „Tylko jedno miejsce przyszło mi na myśl”
Niki mówi: „Mów, człowiek czasu mało ma”
poczciwy Zeggie wycelował swój Kbk
i rzekł: „Suń prosto na autostradę A2”

Do Króla Ludwiczka ozwał się Mackie Kciuk:
„Czerwonych, czarnych, żółtych sznurowadeł mam w bród
i z tysiąc telefonów, co milczą jak grób
wiesz może, gdzie bym szpeje tego pozbyć się mógł?”
na to Król: „Ja pomyślę, a ty zanuć tra-la-la”
po czym rzekł: „Wiem, gdzie bez trudu to zrobić się da
wywal wszystko na autostradzie A2”

Za to piąta córka w Wieczór Króli Trzech
pierwszemu ojcu mówi: „Sprawy mają się źle
zbyt blade mam oblicze” – rzecz mu słowa te
na to on: „Obróć się do światła, bardzo proszę cię”
i dodaje: „Tak jest, powiadomię drugą matkę, że to trwa”
lecz druga matka na siódmym synu gna
pędząc na oślep autostradą A2.

Hazardzista błędny nudził się jak mops
postanowił świat rzucić na wojenny stos
znalazł agenta, któremu aż odjęło głos
wreszcie bąknął: „W tym nie robiłem jeszcze, ale nos
podpowiada mi, że to zorganizować się da
wystarczy amfiteatr i światło dnia
i niech to się dzieje na autostradzie A2”

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wchodzisz pan do pokoju, zadbałeś, by notes wziąć
widzisz nagą postać, pytasz: „Co to za gość?”
i choć się starasz, jesteś ogłupiały dość
co powiesz, gdy do domu wrócisz stąd?
Bo coś tu jest grane, a pan nie wiesz, co to jest
prawda, panie Wąs?

Łeb podnosisz pan, pytasz: „Jaki to ma sens?”
ktoś pokazuje cię palcem, mówiąc: „O, to ten”
ty pytasz: „Co ja?”, a ktoś inny: „Ale co ma sens?”
wołasz: „Boże, sam tu jestem, co za los!”
Ale coś jest grane i pan nie wiesz, co to jest
prawda, panie Wąs?

Na występ cudaka z biletem w dłoni gnasz
ledwie się pan odezwiesz, jesteś z nim twarzą w twarz
on mówi: „Jesteś świrem i jak się z tym masz?”
odpowiadasz: „Wykluczone”, gdy on daje ci dżoint
i coś tu jest grane, lecz pan nie wiesz, co to jest
prawda, panie Wąs?

Masz pan mnóstwo cynków
od znajomych troglodytów
bo na nich liczysz
gdy młodzi krzyczą, że nie masz racji
szacunek umarł, mimo to
wyraźnie mówią ci, że chcą
żebyś dał pan dużą kasę
na zwolnioną z podatku dobroczynną fundację

Akademicy cię lubią za twój wygląd i bon ton
z mecenasami omawiasz przekręty, powódź i trąd
ostatniego z wielkich pisarzy znasz na pamięć każdy tom
oczytany jesteś pan jak mało kto
Ale coś tu jest grane, a pan nie wiesz, co to jest
prawda, panie Wąs?

Połykacz mieczy klęka, robi krzyża znak
stuka obcasami, a widząc, żeś pan zbladł
bez ostrzeżenia pyta: „No i jak?”
i dodaje: „Zwracam gardło, oddaję, com wziął”
I pan wiesz, że coś tu jest grane, lecz pan nie wiesz, co to jest
prawda, panie Wąs?

Jednooki karzeł wrzeszczy słowo „JUŻ”
pan pytasz: „Dlaczego?”, on na to mówi: „Cóż”
pan pytasz: „O co chodzi”, on krzyczy: „Weź się rusz,
ty krowo, dawaj mleka albo won”
A pan wiesz, że coś tu jest grane, lecz pan nie wiesz, co to jest
prawda, panie Wąs?

Wchodzisz pan do pokoju niczym wielbłąd i marszczysz brwi
do kieszeni oczy odkładasz, a nos na ziemię koło drzwi
ustawa by się przydała, co by zabroniła ci
bez słuchawek samopas chodzić wciąż
bo coś tu jest grane i pan nie wiesz, co to jest
prawda, panie Wąs?

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

W Dakocie na przedmieściu
żył sobie Hollis Brown
w Dakocie na przedmieściu
żył sobie Hollis Brown
żonę miał, pięcioro dzieci
lichy dom z dziurawych ścian

By na chleb zarobić
próżno pukasz wzdłuż i wszerz
by na chleb zarobić
próżno pukasz wzdłuż i wszerz
dzieci z głodu zapomniały
co to radość, co to śmiech

Miła twa ma w oczach lęk
i za rękaw szarpie cię
miła twa ma w oczach lęk
i za rękaw szarpie cię
a ty nie znasz odpowiedzi
skąd wyroki losu złe

Szczury zjadły twoją mąkę
a twą klacz zatruta krew
szczury zjadły twoją mąkę
a twą klacz zatruta krew
czy ktokolwiek o tym wie
i czy ktokolwiek pomóc chce?

Do Boga wznosisz modły
żeby ktoś ci podał dłoń
do Boga wznosisz modły
żeby ktoś ci podał dłoń
zamiast dłoni widzisz biedę
która w każdy wpełza kąt

Jakże głośno dzieci płaczą
w głowie dudnią ci ich łzy
jakże głośno dzieci płaczą
w głowie dudnią ci ich łzy
jakże gorzko żona krzyczy
nie masz gdzie się przed tym skryć

Pole całkiem ci sczerniało
studnia wyschła ci na wiór
pole całkiem ci sczerniało
studnia wyschła ci na wiór
grosz ostatni idziesz wydać
na tych siedem ostrych kul

Z głębi prerii poza miastem
gdzieś kojota słychać głos
z głębi prerii poza miastem
gdzieś kojota słychać głos
a ty w strzelbę, co na ścianie wisi
wbijasz pusty wzrok

Krew ci tłucze się po głowie
a twe nogi ciągle drżą
krew ci tłucze się po głowie
a twe nogi ciągle drżą
ty wzrok wbijasz w strzelbę
którą ściska twoja dłoń

Siedem wiatrów głucho wieje
wśród dziurawych ścian
siedem wiatrów głucho wieje
wśród dziurawych ścian
siedem strzałów niesie echo
niby pomruk morskich fal

Siedem kruków cicho leci
w siedmiu ciałach siedem kul
siedem kruków cicho leci
w siedmiu ciałach siedem kul
a w miasteczku Bóg powołał
siedem nowych istnień już

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy nocą szedłem dziś ogrodem tajemnicy
z winorośli zwisał skaleczony kwiat
wedle chłodnych wód fontanny krystalicznej
czyjś cios znienacka z tyłu na mnie spadł
Bez słowa od nowa
idę przez ten pełen smutku świat
ból wwierca się w serce
czy ktokolwiek cierpienie takie zna?

Modlitwa ponoć leczy, matko, więc się za mnie pomódl
tak często w ludzkich sercach mieszka zło
staram się kochać bliźnich, potrzebującym pomóc
lecz wszystko wokół stacza się na dno
Bez słowa od nowa
most za sobą spalę, nim dojdziesz doń tuż, tuż
ból wwierca się w serce
gdy przegrasz, na litość nie licz już

Brak mi sił, od płaczu spuchły oczy
łzy mi płyną do wyschniętych ust
jeśli wrogów mych zaskoczę w środku nocy
to ich zaszlachtuję podczas snu
Bez słowa od nowa
idę światem błędnym, co tajemnic tyle ma
ból wwierca się w serce
idę miastem, które smaga siedem plag
Szerokim światem rządzą spekulacje
światem, co ma ponoć kuli kształt
ludzie nie pozwolą ci na kontemplację
nawet ból twój zdepczą, gdybyś w drodze padł
Bez słowa od nowa
w tym podłym mieście łykam podły łój
ból wwierca się w serce
docenisz kiedyś, że jestem blisko tu
Człowiek cierpi w głos, jeśli jest przytomny
majątkiem, władzą tłamszą go co dzień
ja do cna wykorzystam czas mi doliczony
śmierć ojca pomszczę i wycofam się

Bez słowa od nowa
podaj laskę, bo mi trudno iść
ból wwierca się w serce
uwolnij od siebie mą zmęczoną myśl
Ukochani, wierni towarzysze
język łapią w lot, przyznają rację mi
lecz ołtarzy nie ma, hymnów nie usłyszę
mej wiary nie wyznaje dzisiaj nikt
Bez słowa od nowa
idę pustym szlakiem, oślepł koń
ból wwierca się w serce
zostawiłem tę dziewczynę przeszłym dniom

Kręgi wciąż wirują, w niebie jasno
zaszczyty sypią się i brawa grzmią
ogień się dopalił, ale światło nie zagasło
chyba mogę liczyć na pomocną Bożą dłoń?
Bez słowa od nowa
idę niosąc tarczę po kimś, kto już padł
ból wwierca się w serce
zostawiam niepewny, udręczony ślad

Nie ma końca tu cierpienie
z każdego zakamarka płyną łzy
ja nie roję sobie lęków nad potrzebę
ja nie gram, nie udaję, uwierz mi
Bez słowa od nowa
idę wciąż od tamtego dnia
ból wwierca się w serce
idę, aż odpłynę w siną dal

Gdy szedłem dziś ogrodem tajemnicy
przez upalny gąszcz, w ten upalny dzień
spotkałem panią – czy mnie pani słyszy?
W krąg pusto, ogrodnik odszedł precz
Bez słowa od nowa
idę ciągle, zaraz skręca szlak
ból wwierca się w serce
już koniec świata, mnie coś dalej gna

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Widzę na nadprożu dany znak: „Zdejmij klątwę z naszych ziem
od Miasta Karnawału aż po Jeruzalem”
przez kraj bogobojny jadę, dawnych rzezi słyszę zgiełk
mów, kto umie tak wyśpiewać ból, jak Blind Willie McTell?

Gdy zwijali obóz, puszczyk rozpoczynał śpiew
za publiczność całą gwiazdy miał nad kępami nagich drzew
hebanowe tancereczki mamią blaskiem barwnych szkieł
lecz kto umie tak wyśpiewać ból, jak Blind Willie McTell?

Widzę pożar na plantacjach, słyszę bicza suchy strzał
widzę duchy po ładowniach statków, czuję woń upojnych malw
słyszę skargę dawnych plemion, słyszę dzwon cmentarza pośród mgieł
kto umie tak wyśpiewać ból, jak Blind Willie McTell?

Kobieta nad rzeką stoi, młodzieniec piękny stoi z nią
odziany jest niczym panicz, bimbru flaszkę ściska jego dłoń
narasta bunt skutych łańcuchami, śpiew z więziennych płynie cel
mów, kto umie tak wyśpiewać ból, jak Blind Willie McTell?

Pan Bóg jest w swych Niebiosach, my mieć chcemy to co On
lecz skazitelne ziarno, przemoc, głód – główny wciąż nadają ton
z okien Świętego Jakuba na dwór patrzę przez firanki biel
kto umie tak wyśpiewać ból, jak Blind Willie McTell?

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Okropnie jest tak błądzić
i spaść na dziwaczny brzeg
okropnie jest tak błądzić
i spaść na błotnisty brzeg
zwłaszcza o trzeciej po południu
gdy na termometrze minus sześć

Obrazka sobie nie powieszę
gołej ramy nie chcę też
obrazka sobie nie powieszę
i gołej ramy nie chcę też
biorą mnie za małego gnojka
ja starym banitą czuję się

Czemu nie siedzę gdzieś w Australii
nie włażę na najwyższy szczyt?
Czemu nie siedzę gdzieś w Australii
nie włażę na najwyższy szczyt?
W zasadzie nie mam po co być tam
zawsze inaczej byłoby

Mam zawsze ciemne okulary
na szczęście mam też czarny ząb
mam zawsze ciemne okulary
na szczęście dźwigam czarny ząb
nie pytaj o nic mnie, bo mogę
prawdę ci wypalić w nos

Mam pannę w Jackson, w Mississippi
nie powiem, jak nazywa się
mam pannę w Jackson, w Mississippi
nie powiem, jak nazywa się
ma ciemną skórę, ale ja
kocham ją i ona o tym wie

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Pójdę tą polną drogą
może na wóz ktoś weźmie mnie
pójdę tą polną drogą
może na wóz ktoś weźmie mnie
skoro mi kobieta znikła z oczu
chyba ukryję się gdzieś precz

W krąg deptałem po pokoju
w nadziei, że jednak wróci tu
dreptałem po pokoju
w nadziei, że jednak wróci tu
w jednoizbowej chatce
modliłem się o zbawienia cud

Pójdę tą polną drogą
aż mi popłyną krwawe łzy
pójdę tą polną drogą
aż mi popłyną krwawe łzy
aż światło zgaśnie, aż kajdany
opadną, wolność dając mi

Patrzyłem na barwy ponad głową
na własny spoglądałem cień
patrzyłem w barwy nad głową
na własny spoglądałem cień
szukałem słońca miłości
błąkając się przez grad i deszcz

Pójdę tą polną drogą
aż stanę ze słońcem twarzą w twarz
pójdę tą drogą
stanę ze słońcem twarzą w twarz
zbuduję mocną zaporę
od wszystkich się odgrodzę tak

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Słodkie maleństwa już w łóżeczkach są
rajcy miejscy zadekretować chcą
by wstał z wiecznego snu Ojca Założyciela koń
ale miasto niech się nie poczuwa

Duch złodziejki koni wręcza świętej Izebel
dowcip swój, a potem perukę łysą rwie
i znów dzierga, by założył ją Handlowej Izby szef
którym jest sam Kuba Rozpruwacz

Mama na robocie, bose stopy ma
tata na bocznicy, kiszka marsza gra
mnie dopada w kuchni blues z O.K. Corral

Panna młoda w szale przy automatach do gry
jęczy głośno: „Już nie mam gdzie się kryć”
i wzywa lekarza, który radzi jej, by
story zaciągnęła, nie wpuszczała chłopców

Szaman wchodzi człapiąc, nagle pręży krok
mówi pannie młodej: „Upnij włosy w kok
przełknij dumę i ucisz ten szloch
to nie jad, nie umrzesz, uwierz mi jak ojcu”

Mama na robocie, bose stopy ma
tata na bocznicy, bombę kleci sam
mnie dopada w kuchni blues z O.K. Corral

Jan Chrzciciel na męki złodzieja wydał i
Wodzowi Naczelnemu usłużnie otwarł drzwi
błaga go: „Herosie, pokaż szybko mi
gdzie mógłbym odchorować maskaradę?”

Wódz Naczelny goni muchę, odpowiada tak:
„Dla tych, co lamentują, litości mi brak”
opuszcza sztangę, mówi: „Na niebie widać znak
słońce nie świeci dziś przykładem”.

Mama na robocie, bose stopy ma
tata na bocznicy, kiszka marsza gra
mnie dopada w kuchni blues z O.K. Corral

Filistyński król, chcąc ocalić roty swe
kładzie żuchwy na ich grobach i głaszcze je
niewolników tuczy i do dżungli ich śle
a szczurołapów wszystkich więzi

Cygan w dżungli bierze napalm, pali wszystko do cna
z wiernym niewolnikiem Pedrem włóczy się tam i sam
przyjaciół zdobyć, wuja sobie zjednać zamiar ma
więc kolekcję rzadkich znaczków zwędził

Mama na robocie, bose stopy ma
tata na bocznicy, bombę kleci sam
mnie dopada w matni blues z O.K. Corral

Geometria niewinności sprawia, że
Galileusz książkę do matmy ciska precz
ta trafia w Dalilę, która płacze, lecz
jej łzy radosne są, a nie rozpaczliwe

Oby kaznodzieja Bill dożył wyśnionych chwil
oby w ogniu pożogi w kajdanach się wił
Cecil B. DeMille by zrobił o tym wielki film
jak Bill umiera długo i szczęśliwie

Mama na robocie, bose stopy ma
tata na bocznicy, kiszka marsza gra
mnie dopada w kuchni blues z O.K. Corral

Gdzie Ma Rainey i Beethoven mieli biwak lata wstecz
dziś orkiestry dęte ćwiczą gamy, oczywista rzecz
Bank Centralny starcom wciska i studentom też
atlasy duszy, chce bajońskich zadatków

A ja chciałbym, droga pani, by ten mój śpiew
przerwał obłęd, oddzielił ziarna od plew
był ci ulgą, balsamem i uwolnił cię
od tych zbędnych, bezsensownych faktów

Mama na robocie, bose stopy ma
tata na bocznicy, bombę kleci sam
mnie dopada w mieście blues z O.K. Corral

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Bóg wie, żeś nieładna
Bóg wie, że tak jest
Bóg wie, że nie zdoła nikt zastąpić nigdy cię

Bóg wie, że to zbrodnia
Bóg wie, że to bój
Bóg wie, że teraz nie woda spłynie, lecz ognistej szarańczy rój

Bóg nie mówi „zdrada”
Bóg nie mówi „to źle”
to miało minąć, lecz prawda
jest taka, że wciąż trzyma się

Bóg wie, to rzecz krucha
Bóg wie wszystko już
Bóg wie, że to może pęknąć z hukiem, jakby do struny przytknąć nóż

Bóg wie, że to dręczy
Bóg widzi to ze wszystkich stron
masz milion powodów, by jęczeć
leczy ty trzymasz pion i jasny ton

Bóg wie, że gdy to ujrzysz
Bóg wie – będziesz łkać jak bóbr
Bóg wie, co kryje twe serce, i zdradzi ci to podczas snu

Bóg wie, że jest rzeka
Bóg wie, jak w ruch puścić ją
Bóg wie, że niczego z sobą nie weźmiesz, gdy ruszysz stąd

Bóg wie, że jest szansa
Bóg wie, że jest cel
Bóg wie, że ponad ciemność w najgorszej sytuacji wzniesiesz się

Bóg wie, że jest niebo
Bóg wie, że nie widać go
Bóg wie, że choćby przy kaganku, lecz dotrzemy tam długa drogą poprzez mrok

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Posępny księżyc bladnął, snuł pieśń śród nocnych zórz
o statku, co poszedł na dno, a z nim tysiące dusz
Czternasty dzień był kwietnia, przed dziobem statku zaś
atlantyckie fale i przyszłość niczym baśń
Na czarnym niebie gwiazdy, ocean niby stół
on ku godzinie prawdy przez mroki naprzód pruł
Elektrycznych blask latarni wyzwanie rzucał mgłom
na damy i kawalerów już Pana czekał dom
Swój migot spod balustrad kandelabry słały w dół
na podium, gdzie orkiestra brzmiała pełnią rzewnych nut
Wachtowy spał spokojnie, choć w dole wciąż trwał bal
śnił, że Titanic tonie, opada w czeluść fal
Leo wziął szkicownik, natchnieniem tknięty wtem
i z oczami zamkniętymi jął rysować scenę tę
Kupidyn go ugodził, szepcząc: „Szczęście miej!”
Leo zerknął na sąsiadkę i na łono opadł jej
Lecz wyrwał go z idylli złowrogi, nagły huk
wewnętrzny głos rzekł: „Czmychaj, jeśli ci miły Bóg!”
Przegnawszy sen, ku rufie postanowił przejść
i ujrzał, że na rufie już wody jest po pierś
Kominy pion straciły, dudnił tupot nóg
żywioł się rozpętał, ofiary pierwsze zwlókł
Przez pokład fale biegły, strwożony pierzchał szczur
w zaświatach apel poległych anielski czytał chór
Już półmrok w korytarzach, chaos u obu burt
pierwsze martwe ciała unosił wartki nurt
Kotły wybuchały, nie dało się włączyć śrub
pękł statek, choć niemały, i w toni zapadał się grób
Pasażerami miotało w tę, nazad, w dół, pod dach
ich stęki, kwęki, jęki przepełniał dziki strach
Zasłona się rozdarła, gdy przestała północ bić
choć w trwodze wyły gardła, cud żaden nie mógł przyjść
Wachtowy spał spokojnie, choć w krąg narastał chłód
śnił, że Titanic tonie, już fal nie pruje dziób
Wellington się zbudził, gdy koję zmiotło w bok
ów najmężniejszy z ludzi podjął marsz przez mrok
Gdy brnął tak, wszędzie deptał i gniótł okruchy szkła
w dwa zbrojny pistolety – czy większą szansę miał?
Po jego towarzyszach wyraźnie przepadł ślad
sam czekał więc, by czoło stawić, gdy los da znak
Korytarz był wąziutki, pełen płaczu, sprzętów, zwłok
panował zgiełk nieludzki, tragedia – co krok
Próżno dzwonki alarmowe zły zaklinały los
bliscy objęci kurczowo drżeli w straszną noc
W lodowatą otchłań matki z dziećmi wraz
skakały, lecz je zmiotła fala, grzebiąc gorzki płacz
Bogacz nazwiskiem Astor dłoń podał żonie swej
pojęcia wszak mieć nie mógł, że w ostatni ruszył rejs
Jonasz, Hiob i Kain rozdali kart po pięć
żaden z nich nie przeżył, by opisać podróż tę
Brat powstał przeciw bratu, już się ścielił trup
piekielny walc wszechświatów ciała śmierci kładł do stóp
Zatrzeszczał głośno łańcuch, szalupy poszły w dół
lecz niemało było zdrajców, co łamali karki w pół
Na pomoc biskup skoczył, lecz tonęli, błądząc wpław
ku niebu uniósł oczy, rzekł: „Nieszczęsne dusze zbaw”.
Davey, alfons młody, wolne swym dziewczętom dał
patrzył, jak wzbierają wody, jak odchodzi jego świat
Goguś Jim pływać nie umiał, lecz oddał miejsce swe
gdy w gęstym ujrzał tłumie kalekiego dziecka łzę
A potem dostrzegł gwiazdę, co ze Wschodu słała blask
śmierć zbierała żniwo, Jim ze spokojem gasł
Nitować chciano włazy, lecz próżny był to trud
i wśród złotych poręczy zagościł bezmiar wód
Leo rzekł do Cleo: „Boję się, że wpadnę w szał!”
lecz już dawno stracił zmysły, jeśli je w ogóle miał
By innym oszczędzić bólu, chciał zablokować drzwi
z otwartej rany na ręce płynęła struga krwi
Płatek za płatkiem spadał z kwiatów, cicho mrąc
zły czar wielkiego Maga czynił krzywdy moc
Wodzirej sączył brandy wśród draperii fałd
nie ratował się w te pędy, na miejscu dzielnie trwał
Setki bezimiennych – na morzu pierwszy raz
i pierwszy raz poza domem – swój przeklinało czas
Wachtowy spał spokojnie, choć nie miało nadejść dziś
śnił, że Titanic tonie, i chciał na alarm bić
U steru klęczał kapitan i nie mógł złapać tchu
bo pod nim i nad nim zgrzytał potężny statek-cud
Popatrzył jeszcze na kompas pośród gorzkich łez
w dół igła wskazywała – zrozumiał, że to kres
Wyszeptał więc modlitwę i wspomniał życia bieg
sięgnął po Apokalipsę i czytał, tłumiąc lęk
Kostucha skończyła dzieło: piękni, brzydcy, dobrzy, źli
bogaci, biedni, średni – tysiąc sześćset na dnie śpi
A w Nowym Jorku trwoga, chcą pojąć wyrok zły
lecz zamysłów Boga nie pojmie nigdy nikt
Po telegrafu drutach złowieszcza przyszła wieść
miłość nagle uschła, zionęła mrozem śmierć
Wachtowy spał spokojnie, ufając przyszłym dniom
śnił, że Titanic tonie, opada już na dno

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Mój chłopcze kochany, odpływam już stąd
skoro świt odpływam daleko
powiedz, co ci przysłać tutaj na ten długi czas
kiedy będziesz na mnie czekał

Ach, kochanie, nie przysyłaj mi nic
bo niczego nie będzie mi trzeba
marzę tylko o tym, byś wróciła do mnie znów
przez samotny ten ocean

A może, najdroższy, coś byś jednak chciał
choćby upominek drobny
czy to pamiątkę z madryckich gór
czy też klejnot z Barcelony?

Kochanie, choćbym miał milion z nieba gwiazd
lub diamenty z dna oceanu
za twój jeden pocałunek wszystko oddałbym już dziś
bo tego chcę i tego pragnę

Lecz przecież mnie nie będzie przez wiele, wiele dni
i dlatego tylko pytam o to
czy przysłać ci coś, co by ci przypomniało mnie
i osłodzić ci tęsknotę

Ależ jak możesz pytać o to wciąż
twe słowa serce mi ranią
tego samego, czego chcę od ciebie dziś
jutro także będę pragnął

Pewnego dnia dostałem od niej list
napisała do mnie hen, zza morza
„Nie wiem jeszcze, kiedy do ciebie wrócę znów
bo na razie bardzo mi tu dobrze”

Skoro tak myślisz, nie poradzę nic
niechaj wędruje twoje serce
bo wiem, że już nie dajesz go mnie
lecz suchej hiszpańskiej mesecie

Więc strzeż się, kochanie, gromów i burz
strzeż się wichrów ponurych
i już wiem, co od ciebie dostać chcę:
hiszpańskie buty z hiszpańskiej skóry

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Rozmyślałem o ciągu snów
w których nie udaje się nic
gdzie wszystko po cichu liże rany
a nim zgaśnie na amen, ledwie się tli
nie myślałem o niczym konkretnym
o żadnym takim koszmarze, że aż braknie słów
o niczym mądrym czy pamiętnym
rozmyślałem ot, o ciągu snów

Myślałem o ciągu snów
w których moment i czas na oślep mkną
i nie ma wyjścia w którąkolwiek stronę
chyba że tam, gdzie nie sięga wzrok
nie tworzyłem schematów szalonych
nie liczyłem, że coś wyjaśni się znów
nie szukałem związków utajonych
rozmyślałem ot, o ciągu snów

snów, gdzie parasol się układa
w drogę, na którą cisnął cię los
i niedobra jest trzymana właśnie karta
chyba że nie z tego świata ciągniesz ją

Myślałem o ciągu snów
z których wypadł cały środek i dno
w których się wyłaniasz z ciemności
by wkroczyć w pytań mrok
nie wpadałem w żadną kabałę
wszystko dało się pojąć bez zbędnych mów
bańka od niczego nie pękała
rozmyślałem ot, o ciągu snów

W jednym śnie byłem świadkiem zbrodni
w innym powierzchnię skuł mróz
w jednym biegłem, w kolejnym się wspinałem
a grunt usuwał mi się spod nóg
nie czekałem niczyjej pomocy
pokonałem najdłuższą z dróg
silne emocje trzymałem na wodzy
rozmyślałem ot, o ciągu snów

snów, gdzie parasol się układa
w drogę, na którą cisnął cię los
i niedobra jest trzymana właśnie karta
chyba że nie z tego świata ciągniesz ją

Myślałem o ciągu snów
w których moment i czas się wloką jak żółw
raptem wrota stają otworem
a ty z workiem samotnie przekraczasz próg
nie tworzyłem schematów szalonych
nie liczyłem, że coś wyjaśni się znów
nie szukałem związków utajonych
rozmyślałem ot, o ciągu snów

W jednym śnie liczby płonęły
w innym powierzchnię skuł mróz
w jednym biegłem, w kolejnym się wspinałem
a grunt usuwał mi się spod nóg
nie czekałem niczyjej pomocy
pokonałem najdłuższą z dróg
silne emocje trzymałem na wodzy
rozmyślałem ot, o ciągu snów

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Panowie dyskutują
blask księżyca spowił rzeki brzeg
popijają, spacerując
to czas, bym stąd wyśliznął się
ja żyję w innej sferze
gdzie śmierć i życie już na pamięć znam
gdzie ziemię wiążą sznury pereł
twe ciemne oczy to mój świat

Kogut pieje gdzieś daleko
kolejny żołnierz modli się
czyjeś dziecko zaginęło
matka szuka go przez całe dnie
ja słyszę bębnów dziki rytm
umarli zaczynają marsz
co żyje, pierzcha, widząc ich
twe ciemne oczy to mój świat

Radzą mi, bym był dyskretny
cokolwiek miałoby się dziać
radzą, bym skosztował zemsty
pewnie cenią tak jej smak
nie obchodzi mnie ich gra
wolę płomień, wolę żar
czy któryś z nich o piękno dba?
Twe ciemne oczy to mój świat

Francuzka już jest w raju
pijak w dal ją będzie autem wiózł
upadłym bogom szkła i stali
wysoką cenę płaci głód
tak prędko mija dzień po dniu
gdy strzała mknie, namiętność trwa
choć milion twarzy u mych stóp
twe ciemne oczy to mój świat

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Coś płonie, skarbie, coś kryje się w tym
coś tu jest grane, skarbie, we włosach masz dym
czy mnie nadal lubisz, skarbie – daj, proszę, znak
czy twa miłość do mnie ślepnie, czy jest właśnie tak?

Od dawna już unikasz głównych ulic i tras
chcę prawdy skrytej w teczce twej, a teczki brak
co tu się dzieje, skarbie, co na myśli masz
dlaczego z oczu gdzieś znika ci blask?

Chyba do tego miejsca posiadłem klucz
a może w twoich snach i planach nie ma mnie już?
To ewidentne jest, że doszło do zmian
coś wywołuje, skarbie, twój dziwny stan

Coś płonie, skarbie, uwierz, gdy mówię ci
na twój trop nie wpadły nawet gończe londyńskie psy
ktoś rzuca cień, skarbie, ty siniejesz więc
kto to, skarbie, powiedz, i kim dla ciebie jest?

To skraj drogi, skarbie, dalej – pastwiska po kres
gdzie filantropią przykryć chcą niejeden ciężki grzech
a ty – gdzie mieszkasz, skarbie, mów, gdzie wstaje dzień?
Dlaczego wbijasz swe spojrzenie dziś w nocy cień?

Mówi mi to nocy cień, nocy cień, nocy cień, gdy wspominam cię
mówi mi to nowy dzień, nowy dzień, nowy dzień, więc na pewno tak jest
nie można samym chlebem żyć, on nie nakarmi nas
nie można głazu ruszyć, gdy ręce spętane masz

Od czegoś trzeba zacząć, skarbie, więc pomóż mi
nie niknij w dali, skarbie, niczym parowozu gwizd
odpowiedz, skarbie, przelotnie choć spójrz
cóż ci się stało, gdzie jest minus, gdzie plus?

Mówi mi to mocny wiatr, mocny wiatr, mocny wiatr, grunt znika spod nóg
mówi mi to drogi kurz, gdy wysiadam już na podmiejski bruk
na ostatnim wirażu dopadł mnie meksykański blues
nie chcę ci zadawać ran, twe pragnienia znam, mogłabyś mieć lepszy gust

Coś płonie, skarbie, coś goreje w krąg
ktoś błądzi i imiona wywołuje wciąż
zadzwoń, skarbie, gdy gotowa będziesz znów
ja wierzę w niemożliwe, na wiatr nie rzucam słów

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Córka Przymierza zawarła z Panem pakt
nagroda wielka czeka ją tam, gdzie lepszy świat
córko Przymierza, jutrznio nowego dnia
ufam ci, wiem, że mogę u boku twego trwać

Ja chcę cię przekonać, że pragnę tak
być bliżej niż ktokolwiek z nas
chcę ci podziękować jeszcze raz
że do nieba modlitwy pomogłaś mi wznieść
więc wdzięczny ci jestem i będę aż po czasu kres

Dopadło mnie nieszczęście, stałem się jak pusty dzban
cierpliwie jednak czekam, aż na powrót mnie napełni Pan
On jest prawdą, On jest życiem, wiem, że uczyni to
pokochał mnie, skoro ciebie uczynił przewodniczką mą

Ja chcę cię przekonać, że pragnę tak
być bliżej niż ktokolwiek z nas
chcę ci podziękować jeszcze raz
że do nieba modlitwy pomogłaś mi wznieść
więc wdzięczny ci jestem i będę aż po czasu kres

Córko Przymierza, istoto tak krucha jak ja
przed światem najbardziej skryte moje tajemnice znasz
jesteśmy tu na ziemi przejazdem tylko, dobrze wiesz
ja będę zawsze przy tobie, bom przymierze zawarł też

Ja chcę cię przekonać, że pragnę tak
być bliżej niż ktokolwiek z nas
chcę ci podziękować jeszcze raz
że do nieba modlitwy pomogłaś mi wznieść
więc wdzięczny ci jestem i będę aż po czasu kres

Słowa i muzyka: Bob Dylan, Tim Drummond

Tekst polski: Filip Łobodziński

Diabeł wzrok mi odjął
mój świat był niczym grób
łono opuszczałem
niby zimny trup
to dotknięcie Jego łaski
to zbawienie z Jego rąk
to natchnienie Jego Słowem
to wyrwanie z wiecznych mąk

To był cud
krwi Baranka to dar
cud
krwi Baranka to dar
cud
cud
tak jest dobrze
tak jest dobrze
tak dobrze
dobrze
Panie, dzięki Ci
o mój Panie, dzięki Ci
dzięki Ci

W Jego prawdzie mogę stanąć
w Jego mocy mogę trwać
w Jego blasku mogę widzieć
w Jego sercu miłość znać
On odkupił moje grzechy
z mroku zła wydobył mnie
z ognia, którym płonie pustka
z mrozu, którym skuwa gniew

To był cud…

Nikt nawet nie spojrzał
kroku nie uczynił nikt
gdy spadałem w ciemną czeluść
aż On dłoń Swą podał mi
nie czyn mój to sprawił
ale ufność w Jego plan
a tak długo żyłem w więzach
a tak długom w miejscu stał

To był cud…

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Czas mija z wolna tu w górach wysoko
chodzimy na spacer, siadamy nad wodą
łowimy sobie ryby – i tak przez całe dnie
czas mija z wolna, gdy się błąkasz we śnie

Miałem raz ukochaną, była to cud dziewczyna
wzdychaliśmy do gwiazd, spacerując po dolinie
w domu nas witała matka jej i stosy ciast
czas mija z wolna, gdy za miłością gnasz

Nie ma po co jechać do miasta po gazetę
nie ma po co ruszać się stąd
nie ma po co jechać w tę, nie ma po co jechać we wtę
nie ma po co jechać gdzie bądź

Czas mija z wolna tu w słońca promieniach
my w prawdę wierzymy, snujemy marzenia
jak róża, co rozsiewa swą woń w letni dzień
czas mija z wolna i rozpływa się

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Słuchajcie mnie wy, jakikolwiek wasz los
oto fala nadciąga, zaleje ten ląd
więc zrozumcie, to koniec, potop zmiecie was stąd
jeśli chcecie ocalić głowy
Lepiej uczcie się pływać, bo pójdziecie na dno
oto czasy nadchodzą nowe

Słuchajcie, prorocy z gazet i biur
nie będzie pożytku już z waszych piór
rzućcie je, taka szansa nie powtórzy się znów
nie szafujcie już swoim słowem
kto dziś przegrał, jutro odniesie triumf
oto czasy nadchodzą nowe

Słuchajcie, posłowie, uciszcie swój chór
i nie tarasujcie już drzwi ani dróg
bo kto stoi w miejscu, ten poczuje ból
wszystko jest do bitwy gotowe
i polecą wam szyby, i się skruszy wasz mur
oto czasy nadchodzą nowe

Słuchajcie, rodzice, przemija wasz czas
dajcie porwać się albo jesteście bez szans
synowie i córki nie słuchają już was
świat nie myśli już jednakowo
potępiacie to, czego nie pojmiecie i tak
oto czasy nadchodzą nowe

Już znak został dany, już nowy ma sens
wzwyż pofrunie ten, co dziś leży jak śmieć
z tyłu zostanie ten, co dziś szybko mknie
bo dawny ład staje na głowie
będzie ostatnim ten, co dziś pierwszy jest
oto czasy nadchodzą nowe

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

W noce upalne błądzę jak duch
szafa cicho gra
wczoraj życie pędziło co tchu
dziś tak się dłuży czas
dokąd mam skierować krok?
Co mam spalić – list czy most?
Mignęłaś mi – mógłbym cię objąć lub zabić
ty nie dbasz i tak, mówisz: „Cóż…”
kazałaś mi czekać u progu we łzach
nie mam do czego wracać już

Przyćmione tu światło, nie widać nic
mdłości mam, pęka mi łeb
gwiazdy błyszczą na krwawo dziś
napełnia mnie smutkiem ten śmiech
w rękach cygańską mam gitarę
w ustach – tanie cygaro
nie zniknął duch twojej dawnej miłości
zostanie ze mną jeszcze wiele dni
kazałaś mi czekać u progu we łzach
księżyc towarzyszy mi

Dopadną mnie może, a może nie
nie tej nocy i nie tu
mógłbym coś rzec, lecz powstrzymam się
łaską niebawem obdarzy mnie Bóg
do świtu daleko, pociąg gna
w żyłach zmrożoną wodę mam
złamałbym chyba wszelkie reguły
przyjmując cię znów
kazałaś mi czekać u progu we łzach
bym jak głupiec cierpiał ból

Gdy zgasną ostatnie promyki dnia
Buddy, ucichnie twój rytm
w oddali kościelny bije dzwon
lecz komu – kto powie mi?
Nie wygram, choćbym starał się
serce nie sługa, dobrze wiem
tą jedyną byłaś – pojąłem wczoraj
gdym z nieznajomą przetańczył noc
kazałaś mi czekać u progu we łzach
w krainie, gdzie rządzi słońca mrok

Gdy głodny, jeść będę, spragniony – pić
żyć wedle zasady tak – tak, nie – nie
nawet gdy czaszka mi wyjrzy spod twarzy
na pewno przygarnie ktoś mnie
lada muśnięcie, lada gest
to przecież ważna rzecz
tłumaczenia niczego już nie załatwią
nie warto marnować słów
kazałaś mi czekać u progu we łzach
na głowie mam dziś chandry zwój

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy rzekła mi: „Masz
w ustach kłamstwa” – ja jej
odparłem, że traci słuch
więc załatwiła mi twarz
oczy zgniotła na klej
i mówi: „Leżysz bez dwóch”
na mnie była już pora, więc wstałem
ona mi na to: „Stój
każdy za to, co dostał od kogoś
coś dać musi mu”

Ja puknąłem w jej dzwon
czysty złapałem ton
bąknąłem, że dziwne to
a ona upięła włos
puder dała na nos
i pyta: „A skąd ten pąs?”
jąłem grzebać w kieszeniach, aż znalazłem
tam, gdzie najgłębsze dno
ostatni listek gumy, więc dwornie
wręczyłem jej go

Za frak wzięła mnie
i pognała precz
na uliczny bruk
nagle stwierdziłem, że
nie mam koszuli, więc
znów przekraczam jej próg
poszła przynieść, ja czekając przy wejściu
wbiłem zdumiony wzrok
w twoje zdjęcie na wózku, co stało
tam oparte o

jej jamajski rum
więc widząc ją znów
proszę: „Daj mi choć łyk”
na to ona: „Skończ no ten szum”
ja jej: „Nie chwytam twych słów
wypluj tę gumę w mig”
ta wrzasnęła, twarz nabiegła jej krwią
w końcu padła na wznak
więc przykryłem ją, chcąc zbadać, co
w dolnej szufladzie ma

A potem wypchałem swój but
i przyniosłem tu
złożyć ci go do stóp
a ty wpuściłaś mnie i
kochałaś jak nikt
bez jednego tchu
może to potrwa i z rok
podziwiam twój krok
więc podziwiaj i mój

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Ten spacer po linie bez przerwy trwa
choć tak się trudzimy, piętrzy się czas
policzone dni twoje i moje też
jesteśmy w matni, wyjścia nie ma, dobrze wiesz
Miasto to dżungla, gdzie każdy w coś gra
z tej karuzeli uciec bym chciał
wyrosłem na wsi, miasto daje mi chleb
od kiedy w świat ruszyłem, los nie pieści mnie
Nie miałem i nie mam dla ciebie nic
dla siebie też nie – od wielu dni
na niebie pożoga, ból spływa z chmur
zwijaj kram, spotkamy się tam czy tu
Mój dar wymowy i lotna myśl
nie opiszą cię tak, jak chciałabyś
jedno w życiu zrobiłem źle
za długo w dusznym kraju byłem o jeden dzień

Diabeł czai się w zaułku, w kurniku lis
mów sobie, co chcesz, nie zaskoczysz mnie dziś
nad słowami Julii zamyśliłem się
o pościeli Julii ponownie śnię
Brodzę pośród liści spadających z drzew
jak przezroczysty intruz czuję się
nie odkręcimy już tylu spraw
wiem, że żałujesz, żałuję i ja
Jedni ci pomogą, inni mają cię gdzieś
ja jeszcze wczoraj znałem cię, a dziś już nie
by zając czymś głowę, przydałby mi się kop
będę się wpatrywał w ciebie, aż stracę wzrok
By dotrzeć do ciebie, przebyłem ten szlak
za Gwiazdą Południa brnąłem, przez rzekę wpław
jedno w życiu zrobiłem źle
za długo w dusznym kraju byłem o jeden dzień

Mój statek się rozpadł, pogrąża się w mig
w truciźnie z nim toną przeszłe i przyszłe dni
lecz serce mam wolne, ochoty w nim moc
dla współtowarzyszy rejsu ciepłych uczuć mam dość
Każdy gna dokądś lub taki ma plan
bo każdy czuje, że musi gnać
lecz ty się mnie trzymaj, na dobre czy złe
coraz się ciekawiej robi, więc trzymaj się mnie
W ubraniu mi ciasno, bo przemokło do cna
choć ciaśniej w kącie, gdzie namalowałem się sam
fortuna już czeka, sprzyjać mi chce
więc dłoń mi daj, obiecaj, że nie opuścisz mnie
Bezkresna ta pustka i zimna jak głaz
możesz wrócić, lecz nie zdołasz wrócić na start
jedno w życiu zrobiłem źle
za długo w dusznym kraju byłem o jeden dzień

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gadaliśmy krótko – i miło, to fakt
straciłem głowę – zupełnie jak w snach
i znów deszcz pada w krąg
a ty znalazłaś suchy ląd
udało ci się, cóż
duża jesteś już

Ptak usiadł na płocie, daleko we mgle
za darmo śpiewa wszystkim, a więc także mnie
i ja też jak ten ptak
dla ciebie śpiewam tak
ale łzy mój szarpią śpiew
czy mnie słyszysz – kto to wie

Czas to odrzutowiec – każda chwila mija w mig
nasze wspólne jutro to już wczoraj – co za wstyd
ja dorosnę, tylko patrz
to przez twoją wszystko twarz
tak bywa, sama wiesz
ty się zmienisz też

Miłość jest prosta – gadają ludzie tak
poznaję dziś ten frazes, ty znasz go już od lat
wiem, gdzie cię szukać mam
z innym sam na sam
wysoka cena, cóż
przecież duża jesteś już

Pogoda się zmienia zawsze z dnia na dzień
lecz po co tak w pół drogi zmieniać życia sens
nie wytrzymam dłużej z tym
korkociąg w sercu mym
ten pulsujący ból
odkąd ciebie nie ma tu

Słowa i muzyka: Bob Dylan, Sam Shepard

Tekst polski: Filip Łobodziński

Pamiętam, widziałem kiedyś taki film
facet jechał przez pustynię, grał go Gregory Peck
jakiś młodziak go śmiertelnie ranił, był głodny sławy, a nie miał nic
ludzie w mieście chcieli za to go powiesić, tak ich wściekł

Szeryf zrobił z niego krwawą miazgę
lecz umierający w słońcu jeździec zdążył szepnąć, zanim skonał już:
„Puśćcie go, niech opowiada, że pokonał mnie uczciwie
i niech całe życie bliski oddech śmierci czuje obok tuż”

Wracają te sceny, widzę je raz po raz
walą mnie przez łeb jak wirujący łańcuch u więźniarskich nóg
nie do wiary, że od tylu lat nie widuję ciebie ani ty mnie
lecz wspomnienia mi turkoczą w głowie niczym kolejowy stuk

W koturnach przyjechałaś na spotkanie, ten dzień wciąż pamiętam
twój zdezelowany ford pustynią malowaną pruł
nim za kierownicą siadłem i poczułem, że to maszyna świetna
nie umiałem pojąć, czemu chciałaś się spotkać ze mną właśnie tu

Ku granicy gnaliśmy przez mrok, aż się zbliżył ranek
w twą jedwabistą skórę się wtuliłem, gdy stanęliśmy, by przespać się
już w Meksyku lekarza poszłaś szukać i przepadłaś gdzieś na amen
chciałem znaleźć cię, ale bałem się, że w zaułku mi odstrzelą łeb

Teraz jadę z nią na północ, szczyty Gór Skalistych złoci słońca wschód
ona to nie ty, lecz przynajmniej jest tu blisko, a jej dusza mrocznym rytmem gra
nie chcę już wspominać czasu, gdy twym całym światem byłem, w głowie obłęd
a i ona wie, że lepiej siedzieć cicho, bo inaczej nawet wóz nam wpadnie w szał

Dziewczę znad Rio Grande, oczy masz tak ładne
uśmiech twój pragnę widzieć w najsmutniejszy dzień
dziewczę znad Rio Grande, kiedyś cię wykradnę
dziewczę znad Rio Grande, ciebie jednej w życiu chcę

Przemknęliśmy przez północ stanu i stanęliśmy na noc w Amarillo
tam gdzie mieszkał wagabunda Henry Porter, w nędznej szopie na przedmieściu żył
ruda właśnie rozwieszała pranie, gdy w tumanie pyłu zajechaliśmy przed drzwi
mówi: „Henry musiał gdzieś pojechać, ale wróci chyba już za kilka chwil”

Zaczęła skarżyć się na ciężki los, „Chyba wrócę tam, skąd jestem, żeby zacząć znów”
ale wciąż zmieniała temat, gdy ją zapewniałem, że zapłacimy, że pieniądze mam
„Witamy w kraju zombie – powtarzała, widać było, że ma ciężki dół –
tu nawet na pchlim targu bez łapówek nie ma szans”

„A dokąd tak jedziecie?” – słyszę jej zrezygnowany głos
„Jedziemy, aż odpadną koła, aż się lakier z samochodu złuszczy i odpadnie precz
aż sprężyny wyjdą z siedzeń, kierownica w pył się zmieni, aż ostatni jadowity umrze wąż”
Z uśmiechem bladym ruda na to: „Do niektórych głów wiedza widać ma zakazany wstęp”

Ale z tym filmem jeszcze, spokoju jedna rzecz mi nie chce dać
pamiętam, że był tam Gregory Peck i inni ludzie, pamiętam ich każdy krok
nie pamiętam za to, jakim cudem w nim się wziąłem i jaką rolę miałem grać
ale czułem wciąż na sobie ich wszechobecny wzrok

Dziewczę znad Rio Grande, oczy masz tak ładne…

Szukali gościa z włosem zaczesanym a la James Dean czy Elvis
przechodziłem przez ulicę, kiedy strzelanina wywiązała się
nie wiedziałem, czy się chować, czy uciekać, więc uciekłem
ktoś krzyknął: „Za kościołem go dorwiemy, nie ucieknie nam, o nie”

Gazeta dała moje zdjęcie z podpisem: „On nie ma alibi”
ty va banque zagrałaś i zaświadczyłaś, że z tobą ten spędziłem czas
po czym rozpłakałaś się przed śledczym potokami rzewnych łez
widziałem wiele filmów, wierz mi, to była koncertowa gra

Całe życie staram się nie grzeszyć, ale ciągle coś za tę cienką linię mnie popycha
mógłbym ująć to oryginalnie, gdyby tylko mi podeszła odpowiednia myśl
nie najgorzej się dziś czuję, lecz bywało lepiej, mogłoby i teraz być
gdybyś tylko mogła znaleźć się tu obok dziś

Moknę w tej kolejce po bilet na film, w którym gra Gregory Peck
nie ten, o którym wcześniej już mówiłem, to jakiś nowy film
nie wiem, o czym jest, ale chodzę na wszystko, w czym on gra
więc stoję w tej kolejce, nawet deszcz nie przeszkadza mi

Dziewczę znad Rio Grande, oczy masz tak ładne…
Zabawne, jak często nasze plany biorą zupełnie inny obrót
taki Henry Porter, wiadomo na pewno tylko tyle, że się nie nazywał Henry Porter
ty miałaś w sobie coś, na co absolutnie nie zasłużył sobie ten świat
ja swe zalety posiałem gdzieś w starym Nowym Orleanie w dzielnicy French Quarter

Rodzinę, która cierpi, łączy więź silniejsza niż rodzinę, co żyje bez trosk
nie mam żalu, niech mówię o mnie, co tam chcą, gdy mnie nie będzie już (serio?)
mawiałaś: „Ludzie robią to, co im pasuje, a nie to, w co wierzą, potem miękną jak ten wosk”
na co ja odpowiadałem, „Póki mamy dach nad głową, nie opuszczaj mnie, pozostań tu”

Pamiętam, widziałem kiedyś taki film, chyba ze dwa razy oglądałem go
kim byłem, nie wiem, ani co szykował dla mnie świat
pamiętam tylko, że grał w nim Gregory Peck, że miał rewolwer i że ktoś w plecy strzelił mu
to było dawno temu, zanim gwiazdy strącił z nieba czas

Dziewczę znad Rio Grande, oczy masz tak ładne…

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy wybierzesz się na północ na targ
gdzie mroźny wicher dmie, rzekę skuwa lód
miłości mojej sprzed wielu lat
rzeknij, proszę, kilka dobrych słów

Gdy śnieżyca przywita cię tam zła
gdy chłodnym traktem będzie koń cię niósł
proszę, sprawdź, czy okrycie ciepłe ma
by nie dosięgnął jej wiatr ani mróz

I sprawdź też, czy ma włosy długie wciąż
czy płyną po jej piersi i złotem się skrzą
sprawdź też, czy ma włosy długie wciąż
właśnie taką zapamiętałem ją

Być może ona już nie pamięta mnie
może z jej serca wymazał mnie los
myślę o tym w jasne dnie
myślę o tym w każdą ciemną noc

Więc gdy wybierzesz się na północ na targ
gdzie mroźny wicher dmie, rzekę skuwa lód
miłości mojej sprzed wielu lat
rzeknij, proszę, kilka dobrych słów

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Zamknij drzwi, oczy zmruż
niech cię nic nie martwi już
dziś będę twój całą noc

Światło zgaś, cienie zgaś
niech cię już nie nęka strach
dziś będę twój całą noc

Zapomnijmy o tej sroce za oknem
już jej dawno nie ma
a księżyc z wysoka
puszcza do nas oko
on niech wędruje
nie pożałujesz

Rzuć buty w kąt, nie bój się
przynieś flaszkę albo dwie
dziś będę twój całą noc

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Już nie ten człowiek i głowa nie ta
nikogo przede mną nie ma i niczego za
kobieta z szampanem siadła na kolanach mi
ma oczy zabójcy, skórę jak śnieg
ja wyfraczony patrzę w głąb szafirowych nieb
ostatni pociąg może weźmie mnie za parę chwil
leżę z głową na szafocie, kat się zbliża już
lada moment piekło może się rozpętać tu
świat powariował, czasy są złe
ja poza zasięgiem, zamknęli tu mnie
kiedyś się gryzłem, dziś już nie

To obce miasto kusi mnie, ale próżny trud
może raczej powinienem być w Hollywood
przez mgnienie zdało mi się, że dostrzegam ruch
głupiec tylko wierzy, że wykaże się tu czymś
ja wezmę lekcje tańca, zrobię z siebie drag queen
opanuję nowy krok, tu nie ma na skróty dróg
dużo wody, dużo śmieci pod mostem płynie w dal
panowie, nie wstawajcie, to przemijam tylko ja
świat powariował, czasy są złe
ja poza zasięgiem, zamknęli tu mnie
kiedyś się gryzłem, dziś już nie

Mam za sobą długi, kamienisty szlak
jeśli wierzyć Biblii, rozpadnie się świat
samego siebie chciałem porzucić i uciec stąd
niektóre sprawy na wiór spalą cię
ludzki umysł więcej nie da rady znieść
z blotkami o wygranej marzyć nie ma co

tak jakbym się zakochał w pierwszej, którą spotkam tu
wrzucił ją na taczki, spuścił ulicą w dół
świat powariował, czasy są złe
ja poza zasięgiem, zamknęli tu mnie
kiedyś się gryzłem, dziś już nie

Choć tego nie widać, łatwo ból zadaję
można sprawiać ból, pojęcia nie mając
pozostał sekundy wiecznością mogą się zdać
wzlecę pod niebo, zstąpię na dno
wszystkie prawdy w sumie dają wielkie kłamstwo i zło
ja kocham kobietę, której wcale nie chcę znać
do jeziora wskoczyli Panna Lucy i Pan Jinx
mnie do podobnego błędu nie skłoni nic
świat powariował, czasy są złe
ja poza zasięgiem, zamknęli tu mnie
kiedyś się gryzłem, dziś już nie

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wyrzuć bilet mój za okno
wyrzuć także bagaż mój
wyrzuć troski me za drzwi
niepotrzebne już są mi
bo ja dziś w nocy będę z tobą tu

Gdybym wyjechał dzisiaj rano
to jakbym z pięknego uciekł snu
miłość twa ma wielką moc
czekam, aż zapadnie noc
właśnie dziś, kiedy będę z tobą tu

Nie dziwi niech, że miłowanie
spotyka przybysza z obcych stron
rzuciłaś swoje czary na mnie
wyjechać już nie potrafię stąd

Z dala lokomotywa gwiżdże
z dala dochodzi stukot kół
biednemu dajcie miejsce me
niech jedzie, dokąd chce
bo ja dziś w nocy będę z tobą tu

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Ja w firmie u Ziuty robić nie chcę już
za nic w firmie u Ziuty robić nie chcę już
co rano się modlę o awarię albo deszcz
łeb pełen mam konceptów, jakich tylko sobie chcesz
ona żąda, bym na klęczkach ścierał kurz
za nic w firmie u Ziuty nie chcę robić już

Ja dla braciszka Ziuty robić nie chcę już
za nic dla braciszka Ziuty robić nie chcę już
głupkowato się uśmiechnie, grosz ci rzuci jak śmieć
„Co tam słychać?” – zapytuje, a odpowiedź ma gdzieś
grzywnę wlepia, kiedy trzaśniesz drzwiami mu
za nic dla braciszka Ziuty robić nie chcę już

Ja dla tatunia Ziuty robić nie chcę już
za nic dla tatunia Ziuty robić nie chcę już
ten cygara lubi gasić ci na czole – dla jaj
zamurował własne okna, bo w paranoję wpadł
pod sypialnią tkwi po zęby zbrojny stróż
za nic dla tatunia Ziuty robić nie chcę już

Ja dla mamuni Ziuty robić nie chcę już
za nic dla mamuni Ziuty robić nie chcę już
służbie truje wciąż o Bogu, o poszanowaniu praw
i że ma lat dwadzieścia siedem, choć ich ma sześćdziesiąt dwa
bez niej tatko nic nie zdziała ani rusz
za nic dla mamuni Ziuty robić nie chcę już

Ja w firmie u Ziuty robić nie chcę już
za nic w firmie u Ziuty robić nie chcę już
nie pozwolą ci być sobą, mówią, „Szczekaj, właź pod stół”
każą śpiewać do znudzenia, kiedy tyrasz jak ten wół
to specjaliści są od krochmalenia dusz
za nic w firmie u Ziuty robić nie chcę już

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Frankie Lee i Judasz Ksiądz to przyjaźni wzór
więc gdy Frankie Lee bez pieniędzy był raz, Judasz wyjął banknotów zwój
na stoliczku je położył i, mając w oczach błysk
rzekł: „Frankie, dolę bierz, moja strata to twój zysk”

Frankie Lee natychmiast siadł i palec w brodę wbił
lecz pod Judasza bacznym okiem poczuł w głowie nagły wir
„Mógłbyś nie gapić się tak na mnie – rzekł – to pewnie głupie, wiem
ale człowiek czasem chce być sam, a tak – skryć się nie ma gdzie”

Judasz mrugnął: „Dobra – rzekł – jak wolisz, będziesz sam
tylko szybko wybierz banknoty, które chcesz, nim przepadną ci do cna”
„Zaraz zacznę, możesz iść, na pewno znać ci dam”
Judasz w dal pokazał: „Patrz, oto Wieczność, będę tam”

„Wieczność? – spytał Frankie Lee – To jakiś obcy kraj?”
„Nie – odpowiedział Judasz – Wieczność, choć niektórzy zwą ją Raj”
„Ja nie nazwę tego nijak” – rzekł z ulgą Frankie Lee
„W porządku – odparł Judasz Ksiądz – nie każ długo czekać mi”

Cóż, Frankie Lee na powrót siadł, czuł podle się i źle
gdy oto nieznajomy stanął przed nim wtem:
„Czyś ty sierota Frankie Lee, co żyje, w hazard brnąc?
Jeśli tak, to tu zaraz wzywa cię jeden gość, ponoć się nazywa Ksiądz”

„O tak, to mój przyjaciel – tu Frankie zbladł jak trup –
znam go doskonale, wręcz dopiero co był tu”
„To ten – rzekł na to nieznajomy cichutki niczym mysz –
wiedz, że w gmachu pewnym utkwił i samotności znosi krzyż”

Frankie Lee wpadł w panikę, pognał więc co tchu
aż znalazł gmach, gdzie stał Judasz Ksiądz – serdeczny druh
„Co to za gmach?” – zapytał go, skrywając drżenie rąk
„To nie jest gmach – rzekł Judasz Ksiądz – to nie jest gmach, tylko dom”

Frankie Lee aż zatrząsł się, zapomniał, skąd się wziął
z oddali tylko słyszał kościelny wzniosły dzwon
i tak gapił się na gmach, co okien miał tuziny dwa
z każdego spoglądała zaś nań kobieca twarz

Do środka wskoczył Frankie Lee, w natchnieniu w górę mknąc
i pianę tocząc, zaczął odyseję nocną swą
szesnaście nocy i dni błądził, w siedemnastą wreszcie wpadł
w Judasza Księdza uścisk i tam z pragnienia zmarł

Nikt nie rzekł ani słowa, gdy go wynoszono, kpiąc
i tylko mały bliźni na spoczynek wieczny zaniósł go
a on, winę dobrze swą skrywając, samotnie cicho znikł
pod nosem tylko mruknął: „Objawione nie jest nic”

A morał z tej historii, morał z pieśni tej brzmi tak
że gdzie nie twoje miejsce, nie powinieneś tam się pchać
więc gdy bliźniego w biedzie spotkasz, pomocną dłoń mu daj
a gdy zobaczysz dom naprzeciw, nigdy nie bierz go za Raj

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy ją spotkasz, powiedz „cześć”
odeszła, choć powietrze ciągle drży
teraz mieszka w Maroku gdzieś
w każdym razie tak mówiono mi
powiedz jej, że u mnie jest OK
choć nie zawsze wszystko gra
pewnie myśli, że już nie pamiętam jej
nie mów więc, że nie jest tak

Rozwiała się niby piękny sen
cóż, zdarza się co dzień
lecz gdy myślę, jak znikła w wiosenną noc
to jeszcze w sercu czuję cierń
ale choć nie ma jej już tu
to we mnie żyje wciąż
chociaż dławi mnie ten ból
nie wygnam jej już stąd

Pocałuj ją – to mój ostatni dług –
gdy z nią będziesz sam na sam
pragnęła zawsze wolną być
wielki szacunek dla niej za to mam
I choć czuję gorycz, wspominając
jak nie została mimo moich próśb
szczęściu jej na drodze nie chcę stać
żalu do niej też nie czuję już

Ludzi wszędzie widzę tłum
dokądś pędzą dzień po dniu
i od rana słyszę imię jej
aż do chwili, kiedy kładę się do snu
i spokoju mi daje to
znieczulać muszę się
zbyt wrażliwy jestem wciąż
albo – zresztą, czy ja wiem…

Nadal przecież dzień i noc
wracam do tych chwil
każdą z nich na pamięć znam
minęły, chyba szkoda sił…
Gdyby była kiedyś znowu tu
mój adres pewnie zna
powiedz jej, niech odwiedzi mnie
jeśli znajdzie czas

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Żelazną pięść
żelazny pręt
łatwo zgnieść by mógł
największa z gór
waży jak worek piór
gdy tak zechce Bóg

Niech patrzy, kto oczy ma
kto uszy – słucha niech
mnie tylko jeden On
umie w żyłach wstrzymać krew

Łez już kres
kres śmierci też
kres raniących słów
jak złodziej w nocy On
dobrem zwycięży zło
gdy przyjdzie znów

Prawdy grot
w głąb ducha grot
z trudem wciska się
On słyszy każdy głos
Swą objawia moc
gdzie i kiedy chce

Jak długo uprzedzeń mam
słuchać noc i dzień?
Jak długo ma upajać mnie
do nieprzytomności lęk?

Doczesne więzi i
dumę porzucam dziś
wkraczam w prawdy próg
bo nie zmilknie płacz
bo wojna będzie trwać
aż On przyjdzie znów

Odrzuć maskę już
insygnia władzy złóż
ziemia krwawi z ran
On o uczynkach twych wie
On zna myśli twe
nim pomyślisz je sam

Zaprzeczasz prawdzie wciąż
i pielęgnujesz fałsz
słabością gardzisz
którą sam w sobie masz

Wszelki ziemski plan
jaki człowiek ma
obojętny jest Mu
On ma własny plan
tron Swój wzniesie tam
gdy przyjdzie znów

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

O, przyjdzie taki czas – gdy przestaną wiatry wiać
i ucichnie natychmiast wszelki powiew
cisza zapanuje w krąg – co poprzedza dziki sztorm
gdy przypłynie okręt nasz

będzie rozstąpienie mórz – i spełnienie wielkich wróżb
będzie brzegów falowanie i trzęsienie
i przypływu zagrzmi ton – i wichury ryknie dzwon
i nastanie rozwidnienie

Ryby w toni zdejmie śmiech – zawtórują stada mew
i co tylko żyje, zboczy z drogi
każda skała, każdy głaz – dumnie się wyprężą wraz
gdy przypłynie okręt nasz

tamta bałamutna pieśń – co ma okręt z kursu zwieść
do ich ust zawróci nieczytelna
a kajdany mórz – popękają wszerz i wzdłuż
i na wieki na dnie legną

A my przestawimy grot – a my zaśpiewamy w głos
okręt ku brzegowi będzie sunął
i na każdą padnie twarz – na pokładzie słońca blask
gdy przypłynie okręt nasz

Dla znużonych naszych stóp – złoty piasek właśnie tu
rozpostrze kobierzec najwspanialszy
a najmędrsi spośród nas – wszem przypomną jeszcze raz
że świat cały na nas patrzy

A gdy z głębokiego snu – raptem nasz się zbudzi wróg –
nie uwierzą, że to dzieje się na jawie
więc uszczypną mocno się – straszny ich napełni lęk
gdy przypłynie okręt nasz

będą błagać, łkać nam, że – naszą wolę spełnią, lecz
my im na to z burt: Dni wasze policzone
spotka ich Goliata los – fala wciągnie ich na dno
niczym wojska faraona

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy raz wyszedłem rano
przed Fundatora gmach
ujrzałem śliczną brankę
jak tonie tam we łzach
chwyciła mnie za ramię
gdy dłoń podałem jej
pojąłem więc natychmiast
że ból mi zadać chce

„Odejdźże w tej chwili” –
dobyłem z siebie głos
„O panie, lecz ja nie chcę!”
„O pani, musisz, zrozum to”
„O nieznajomy, błagam –
półgębkiem rzekła tak –
skrycie rękę ofiaruję ci
i uciekniemy wraz”

A oto i Fundator sam
zjawił się co tchu
krzykiem cudną tę istotę
do pracy zagnał znów
gdy już mnie puściła z objęć
on się ozwał słowem tym:
„Przepraszam, panie, za to – rzekł –
przepraszam za jej czyn”

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdyby nie ty
nie trafiłbym do żadnych drzwi
grunt pod nogami by się zapadł mi
wciąż bym łykał łzy
gdyby nie ty

Gdyby nie ty
oka nie zmrużyłbym przez całą noc
na ranek czekałbym i światła moc
niech złe przegna sny
nic nowego, wkoło ćmy
gdyby nie ty

Gdyby nie ty
trafiłby mnie grom
ulewa spadłaby
bez twej miłości
trafiłbym na złom
stracił dom, gdyby nie ty
to prawda, uwierz mi

Gdyby nie ty
trafiłby mnie grom
ulewa spadłaby
bez twej miłości
trafiłbym na złom
o, mój losie zły
gdyby nie ty

Gdyby nie ty
rok by się składał z samych zim
kos nie zaśpiewałby refrenem tym
ja bym błądził pośród mgły
nie inaczej byłoby
gdyby nie ty

Słowa i muzyka: Bob Dylan, Richard Manuel

Tekst polski: Filip Łobodziński

Trzymaliśmy w ramionach cię
w Niepodległości Dniu
a dzisiaj ignorujesz nas
porzucasz samych tu
kochana córka przecież tak
nie zachowuje się
że niby wciąż o ojca dba, lecz
odpowiada zawsze „nie”

Gorzki gniew, gorzki żal
dlaczego to zawsze ja mam kraść?
Jesteśmy samotni, wracaj, życie gna
tak krótko trwa

Przejęci troską, ryliśmy
w piaskach plaży imię twe
choć ty wzruszałaś ramionami, sądząc
że to twój grajdoł jest
widzieliśmy, jak uczysz się
że mało kto intencje czyste ma
i samemu mi świtała myśl:
to dziecinada, działać czas

Gorzki gniew, gorzki żal
dlaczego to zawsze ja mam kraść?
Jesteśmy samotni, wracaj, życie gna
tak krótko trwa

Bezboleśnie tak otwarłaś się
na iluzji świat
i fałszywych nauk zbiór
w które nikt nie wierzył z nas
dziś serce pełne złota masz
jak bankowy sejf
powiedz, czy miłością można zwać
coś, co marne było, a jest złe?

Gorzki gniew, gorzki żal
dlaczego to zawsze ja mam kraść?
Jesteśmy samotni, wracaj, życie gna
tak krótko trwa

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gospodarzu
proszę, nie wyceniaj duszy mi
me brzemię jest ciężkie
nie panuję nad tym, co mi się śni
gdy parowiec da syreną znak
ja oddam ci wszystko, co chcesz
a czy dobrze przyjmiesz mój dar
to zależy, jak czuć będziesz się

Gospodarzu
proszę, wysłuchaj dziś mnie
o tak, cierpiałeś wiele
lecz nie ty jeden, jak wiesz
każdego czasem dopada znój
bo zbyt szybko zbyt dużo chce mieć
i potem otaczamy się tym
co łatwo ujrzeć, lecz dotknąć już nie

Gospodarzu
proszę, nie zbądź mnie byle czym
ja nie chcę iść gdzie indziej
ja nie chcę wadzić się z tobą dziś
każdy z nas ma jakiś dar
i nie możesz sobie zaprzeczać sam
jeśli przestaniesz lekceważyć mnie
przestanę lekceważyć cię i ja

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Grom na szycie góry, ogień na księżycu
w zaułku trwa zadyma, a świt już jest blisko
wreszcie zagram na puzonie, bo to jest właśnie ten dzień
odchodzi ostra jazda wszędzie, gdzie zaniesie mnie
W byle jakim miejscu na świat przyszła Alicia Keys
ja, mieszkaniec Południa, dumam o tym przez łzy
co by było, gdyby szczęście nie sprzyjało jej – pomyśleć strach
goniłem za nią wszędzie, przemierzyłem cały południowy kraj
Dusza rośnie, już wypełnia mnie po brzeg
wejrzyjcie w moje serce, a zrozumiecie mnie
chcecie mnie przepędzić, choć znalazłem się tu dzięki wam
na ścianie jest proroctwo, kto przeczyta, może zrozumie sam

Grom na szczycie góry niczym werbel warkocze
to źródło jest muzyki, więc tam się spać położę
nie trzeba przewodnika, wiem doskonale, jak tam dojść
służę wam, jak umiem, ale wiernie, dzień i noc
Władza się nie liczy, co chwila słychać strzał
nie poradzę nic, do miasta zbyt daleko mam
a słońce nadal świeci, północny wzmaga się wiatr
trzeba chyba sprawdzić, czy potrzebny gdzieś nie jestem tam
Uczyłem się ostatnio o sztuce kochania
pasuje mi to absolutnie bez gadania
jak tu znaleźć kobietę, która moje zdanie podzielałaby
niech się każdy zastanowi, czemu świat się zrobił taki zły

Grom na szczycie góry, ziemię przeszedł dreszcz
wstanę rano i wyruszę trudnym szlakiem precz
aż pewnego dnia do mego króla dotrę już
gdybym miłości twej się sprzeniewierzył, to jakbym wbił jej nóż
Skrzyknę sobie wojsko, samych skurczybyków
w sierocińcach będę szukał pośród twardych smyków
patronowi tego kraju złożyłem uroczysty ślub
z niejednego pieca jadłem, piłem mleko tysiąca krów
Alicia zjada ciasto, a ja zjadam schab
ona nie jest aniołem, nie jestem nim i ja
ale hańba na tych, co podstępem chciwość karmią swą
gdzieś wasze mam marzenia, zapamiętajcie sobie to

Grom na szczycie góry, świat w posadach drży
tornado zbliża się, czas chronić nasze łby
damule już się tłoczą, ze stolicy biorą nogi za pas
w powietrzu koszmar wisi, leć z powrotem samolotem na start
Nikogo prawie nie ma, ja też nie chcę być tu sam
nowy związek to nie dla mnie, ryzyk-fizyk to nie ja
zrobiłem, co mogłem, wybrałem miejsce i czas
wyznałem już, co trzeba, nie będę tego robić jeszcze raz
Może zbiję fortunę, ruszę do metropolii
zasieję i zbiorę, na co ziemia mi pozwoli
na półce leżą widły, a na stole leży młot
na Boga, żal mi ciebie, winę zwalaj na swój własny błąd

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Moje serce jest w Highlands – najpiękniejszej z ziem
kwitnie kapryfolium, gdzie dziczy leśnej czerń
dzwonki się płonią nad brzegiem czystej rzeki Dee
moje serce jest w Highlands, udam się tam, gdy zegar porę wskaże mi

Szyby w oknach drżały całą noc w moim śnie
wszystko wyglądało na to, czym właśnie jest
zbudziłem się rano, a tu o tym samym piszą wciąż
ten sam wyścig szczurów, w tej samej klatce ludzi gąszcz

Od nikogo nic nie chcę, nie wiem, cóż miałbym wziąć
i jak odróżnić od sztucznego naturalny blond
czuję, jakby mnie więził tajemnic pełen las
szkoda, że nikt nie przyjdzie, by cofnąć dla mnie czas

Moje serce jest w Highlands, dokądkolwiek gnam
gdy mnie wezwą do domu, będę właśnie tam
wśród kasztanów wiatr szepcze, wśród łagodnych łąk
moje serce jest w Highlands, za krokiem stawiam krok
Słucham Neila Younga już od kilku dni
robię głośniej, ktoś wrzeszczy, żebym ściszył ten ryk
kolejne sceny defilują przede mną jak film
a ja jakbym szybował – o co tu chodzi, czy ktoś zdradzi mi?

Szaleństwo od mej duszy z hukiem odbija się
czy jestem na fali? Z pewnością nie
gdybym był przytomny, mogłaby mnie zalać żółć
na co mi ona, skoro nawet do lombardu z nią nie mogę pójść

Moje serce jest w Highlands, bardzo być tam chcę
nad jeziorem Czarnego Łabędzia wstaje dzień
białe chmury jak rydwany, co kołyszą lekko się
moje serce jest w Highlands, to będzie mej podróży kres

Siedzę w Bostonie, przyjemny jakiś bar
nie wiem, co tu robię, ciszy nie mąci gwar
a może wiem, ale pewności nie mam i tak
podchodzi kelnerka, prócz niej jestem tu tylko ja

To chyba święto, skoro tak jest
ona z uwagą lustruje mnie
ma ładną buzię i parę długich, jasnych nóg
„No, czego chcę?” – pytam, ona na to: „Jaj na twardo, panie mój”

„Masz rację – powiadam – przynieś mi je w mig”
„Przyszedłeś w złą porę, z jaj nie mam nic”
a potem dodaje: „Jesteś artystą, narysuj mnie dziś!”
Ja jej na to: „Nie rysuję z pamięci, przykro mi”

„Ale przecież stoję tu przed tobą! Ślepy jesteś, czy co?”
„Wiem – ja na to – lecz zapomniałem szkicownika wziąć”
Podaje mi serwetkę i mówi: „Narysuj mnie tu”
„Dałbym radę, ale bez ołówka próżny trud”

Wyjmuje zza ucha ołówek i daje mi
„No, rysuj, nie śpiesz się, mam parę chwil”
Kreślę kilka linii i szkic wręczam jej
z oburzeniem patrzy, mnie serwetkę: „To nie przypomina mnie!”

„Ależ, piękna panienko, łudząco wręcz”
„Chyba żarty jakieś?” – ona, a ja: „Przykro mi, nie”
Na to ona: „Pewnie nie czytasz feministek? Ja cię znam”
„A skąd wiesz – pytam – i czy to znaczenie jakieś ma?”

„Bo mi nie wyglądasz”, a ja na to: „Otóż i błąd”
„No to którą czytałeś?”, a ja: „Erikę Jong”
Ona znika na chwilę, ja cichutko idę do drzwi
wtapiam się w tłum uliczny, który donikąd gna co sił

Moje serce jest w Highlands pośród koni i psów
z dala od miasta, w cieniu granicznych gór
tam, gdzie dźwięk cięciwy i strzały świst
moje serce jest w Highlands, tylko tam warto iść

Każdy dzień tu, gdzie mieszkam, jest taki sam
poczucie obcości coraz większe mam
na naukę za późno, muszę już tak żyć
pogubiłem się na skutek decyzji kilku złych

W parku tańczą i piją w blasku lamp i świec
przysięgom i troskom w ten sposób mówią: „Precz”
sami młodzi chłopcy i dziewczęta cud
w sekundę zamieniłbym się z nimi, gdybym tylko mógł

Na drugą stronę idę, boję się złego psa
monolog snuję do siebie sam
może mi potrzebny skórzany, długi trencz
ktoś mi wciska ulotkę, wyborczy cyrk zaczął się

Zaczyna padać na mnie słońca blask
już nie to słońce, co kiedyś, i już nie ten ja
nie ma o czym gadać, właśnie skończył się bal
dzięki nowym oczom wszystko odpływa mi w dal

Moje serce jest w Highlands w przedświtowej mgle
za siedmioma górami, daleko hen, hen
ale da się tam dostać, wystarczy wysilić myśl
od dawna duchem tam jestem, to wystarczy mi na dziś

Słowa i muzyka: Bob Dylan, Jacques Levy

Tekst polski: Filip Łobodziński

Strzały się rozległy w barze w ciemną noc
z piętra wyżej schodzi Patty Valentine
patrzy – barman leży skąpany we krwi
krzyczy: „Boże, ktoś ich zabił, jakiś drań!”
Oto jest historia Hurricane’a
postawionego w stan oskarżenia
i skazanego, chociaż to nie on
wsadzili niewinnego, który lada moment już
mistrzem świata zostać mógł

Patty widzi na podłodze trójkę ciał
jeszcze się niejaki Bello kręci tam
podnosi szybko ręce, woła: „To nie ja
ja obrabiałem kasę, mogę słowo dać
tamci właśnie zwiali – pokazuje na drzwi –
lepiej dzwoń po gliny, ja widziałem ich”
Więc Patty dzwoni, cała drży
i wkrótce potem mrok wypełnia syren ryk
i kogutów błysk

W innej części miasta, w przyjacielskim gronie
Robin Hurricane Carter jedzie sobie spokojnie
pewniak w niedalekim meczu o tytuł mistrza
pojęcia nie ma, jaki syf właśnie doń się zbliża
nagle na pobocze każą zjechać mu
to samo tyle razy go spotkało już
w Paterson, New Jersey, tak już jest
kto czarny, niech się lepiej nie pałęta tu
i nie prowokuje psów

Alfred Bello miał wspólnika i chciał glinom dać cynk
robił mały bank, Arthur Dexter Bradley wraz z nim
zeznaje: „Dwóch widziałem, bokserów wagi średniej
wskoczyli w biały wóz, numery spoza New Jersey”
Patty kiwa głową, ale milczy jak grób
ktoś woła: „Ej, ten tutaj to jeszcze nie trup!”
więc na pogotowie wiozą go
i chociaż ledwie dycha, to wmawiają mu
że rozpozna tamtych dwóch

Czwarta nad ranem, patrol Rubina pcha
do szpitala, gdzie bój o życie świadka trwa
ten otwiera oko, z trudem rzęzi jak przez sen:
„Kogo mi tu prowadzicie? Przecież to nie ten!”
Oto jest historia Hurricane’a
postawionego w stan oskarżenia
i skazanego, chociaż to nie on
wsadzili niewinnego, który lada moment już
mistrzem świata zostać mógł

Minęło trochę czasu, w gettach zrobił się dym
Rubin w Argentynie znów wychodzi na ring
Arthur Dexter Bradley obrabia sklepy wciąż
policja szuka morderców, więc przyciska go:
„Pamiętasz tamte strzały w barze Lafayette?
Pamiętasz wóz, którym zwiali? Wysil łeb!
Nie pogrywaj sobie, synku, z nami tu
może to strzelał tamten czarnuch i w długą dał
jesteś biały, śmiało wal!”

Bradley mówi: „On czy nie on – sam nie wiem dziś”
gliny na to: „A na warunek chciałbyś wyjść?
W motelu weźmiesz pracę, my pogadamy z Bello
nie chcesz wracać tam, gdzie zrobią z ciebie cwela
coś pożytecznego wreszcie zrób
ten skurwiel nam tu zhardział, a tam przecież był trup
i to niejeden – może czas
posadzić gnoja w ulu raz za morderstwa trzy
no bo jaki z niego mistrz?”

Na deski gościa Rubin jednym ciosem słał
lecz kwitował krótko: „Taki mam fach
o czym tu gadać? Za to płacą mi
a jak już się wycofam, będę cicho sobie żył
gdzieś znajdę sobie raj
domek nad wodą i cienisty gaj
i będę jeździł konno tam” –
lecz zamiast tego wzięli go do kicia, bo
tam ludzi strąca się na dno

Cały jego proces to był szwindel i szajs
wyrok znany z góry, Rubin nie miał szans
dano mu za świadków lumpów zalanych w sztok
biała publika uznała, że to wandal i łotr
a dla czarnych stał się głupim asfaltem
co zajmuje się mordem i gwałtem
nie znaleźli broni, ale cóż
prokurator wiedział już, że Rubin winien jest
a biała ława zgadza się

Rubin Carter miał parodię, nie sąd
przysięgli jego winę znali wiadomo skąd
Bello oraz Bradley nakłamali na sali
a dziennikarze podawali ich łgarstwa dalej
kłamca i idiota nie od dziś dnia
życie człowieka w garści ma
widząc ten haniebny chwyt
można tylko poczuć wstyd, że jest taki kraj
gdzie się sprawiedliwością gra

Tak to przestępcy piją drinki w cieniu palm
każdy ma zegarek złoty i frak
a tymczasem Rubin gnije w celi dwa na trzy
na ziemi poznał piekło, choć niewinny był
oto jest historia Hurricane’a
i póki nie oczyszczą jego imienia
trzeba wciąż powtarzać ją
wsadzili niewinnego, który lada moment już
mistrzem świata zostać mógł

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Ktoś mi zrobił koło pióra, medialny zaczął się cyrk
ktokolwiek to był, niechby wycięli to; pytanie – kiedy wytną i w ogóle czy
ponoć zabiłem kogoś nazwiskiem Gray, a jego żonę wziąłem do Włoch
spadek jej miał siedem cyfr, gdy sama zmarła, przejąłem go
że mam farta, któż poradzi?

Głupieją, kiedy widzą mnie, nie wiedzą, jak zachować się
we łbach mają pieśni, wielkie sny, karykatury faktów itepe
nie dalej jak wczoraj nawet ty pytasz mnie nagle, co, gdzie i jak
nie znasz mnie jednak ani trochę, choć mamy za sobą już tyle lat
słodka pani

Imbecylny wiatr
dmie, ledwie otworzysz wrota ust
dmie drogami aż na Dziki Wschód
imbecylny wiatr
dmie, ledwie ci w ustach błyśnie ząb
imbecyl z ciebie jest
cud, że jeszcze umiesz oddech wziąć

Wróżka mi napatoczyła się i rzekła: „Grom walnie, więc się strzeż”
spokoju zaznać nie mam jak od dawna tak, że nawet nie wiem, co to jest
samotny żołnierz na krzyżu trwa, z wagonu dym wydobywa się
nie sądziłaś, że do tego może dojść, On bitwy wszystkie przegrał, lecz
wygrał w końcu wojnę

Na poboczu ocknąłem się, śniąc na jawie o tym, jak się toczy świat
o kasztance do obłędu rojąc, oczy miałem pełne gwiazd
najbliżsi moi doznali krzywd, bo prawdę zasypujesz stertą kłamstw
kiedyś otoczy cię rój much w rowie, gdzie leżeć będziesz na
skrwawionym siodle

Imbecylny wiatr
dmie przez twój suto wystrojony grób
dmie przez twój pokój, zasłon widać ruch
imbecylny wiatr
dmie, ledwie ci w ustach błyśnie ząb
imbecyl z ciebie jest
cud, że jeszcze umiesz oddech wziąć

Ciążenie nas ściągnęło w dół, przeznaczenie rozdzieliło nas
udało ci się oswoić mego lwa, lecz w sercu pozostałem taki sam
na głowie stoi wszystko, bo koła swój zatrzymały bieg
co złe, jest dobre, co dobre – złe, gdy na szczyt dotrzesz, pojmiesz, że
już na dnie jesteś

Na ceremonii widać było, że oślepił cię twój własny brudny styl
twojej nie pamiętam twarzy, masz inne usta, nie widzę oczu twych
płonął gmach siódmego dnia, w oddali siedział beznamiętny ksiądz
przy katafalku pod cyprysami czekałem cię, a z wiosny w krąg
robiła się jesień

Imbecylny wiatr
dmie wokół czaszki mej przez pusty plac
dmie od szczytów gór po szczyty władz
imbecylny wiatr
dmie, ledwie ci w ustach błyśnie ząb
imbecyl z ciebie jest
cud, że jeszcze umiesz oddech wziąć

Przeczytanych przez ciebie ksiąg nie dosięgam, nie czuję cię nic a nic
żałuję, że nie jestem kimś innym, ilekroć pełznę koło twoich drzwi
arteriami, gościńcami, poprzez ekstatyczny trans
nękany twym wspomnieniem, tropiłem cię w świetle gwiazd
i twej rozszalałej chwały

Ostatni raz przechytrzyć dałem się, teraz wreszcie wolny jestem znów
na rozstaju naszych dróg buziaka dał mi ryczący stwór
nie dowiesz, ile mi kazałaś znieść, jaki mi sprawiłaś ból
ja tego o tobie nie dowiem się też, świętości twej i serca nie zaznam już
i z tym czuję się fatalnie

Imbecylny wiatr
dmie i szarpie za guziki nas
dmie przez nasze listy, mętne sensy zdań
imbecylny wiatr
dmie przez skrywający wszystko pył
imbecyle dwa z nas są
cud, że jeszcze z głodu nie pomarliśmy

Słowa i muzyka: Bob Dylan, Jacques Levy

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wziąłem ślub z Izis w piąty dzień maja
ale jakoś nam w życiu nie składało się
ściąłem więc włosy i ruszyłem w dzikie kraje
tam, gdzie wiadomo, co dobre, a co złe

Wspiąłem się do miasta, gdzie rządziły blask i mrok
przez samo centrum granica ich szła
uwiązałem kucyka i skręciłem zaraz w bok
do pralni, bo ubranie miałem brudne do cna

Na rogu jakiś facet poprosił mnie o ogień
z miejsca mi wydał się dziwny wyraźnie
spytał: „Chcesz się załapać? Ja ci pomogę”
ja na to: „Nie mam forsy”, a on: „To nieważne”

Po zmroku ruszyliśmy na północ w kraj zimy
on mi dał słowo, koc dałem mu ja
pytam: „Dokąd?”, a on, że przed czwartym wrócimy
na to ja: „To najlepsza nowina od lat”

Marzyłem o turkusach, marzyłem o złocie
marzyłem o brylantach i o pięknych szatach
gdy brnęliśmy przez kanion, na piekielnym mrozie
marzyłem o Izis, co mnie miała za wariata

Powiedziała mi wtedy, że się jeszcze spotkamy
że się lepiej ułoży, gdy weźmiemy znów ślub
jeśli tylko postaram się z nią zaprzyjaźnić
snuła plany – chyba po sam grób

Dotarliśmy do piramid, które skuł lód
on rzekł: „Tu leży ciało, którego szukamy
gdy je wyciągnę, będę forsy miał w bród”
wtedy pojąłem, jakie miał plany

Wicher był straszny, sypał nam śniegiem w twarze
kopaliśmy przez noc i kopali przez świt
kiedy zmarł, bałem się, że się odeń zarażę
lecz czułem już, że mnie nie powstrzyma nic

Włamałem się do grobu, ale tam nic nie było
żadnych skarbów, niczego, facet wziął mnie na lep
może miał dobre chęci, na nich tez się skończyło
gdy się wtedy zgadzałem, chyba straciłem łeb

Podniosłem go z ziemi i wrzuciłem do grobu
zakryłem go płytą i, zmęczony już trochę
pomodliłem się krótko za dusze nas obu
i ruszyłem do Izis, by jej wyznać, że ją kocham

Stała tam pośród łąki, u jej stóp źródło biło
ledwie patrzyła z braku łóżka i snu
nadjechałem od wschodu, słońce w twarz mi świeciło
przekląłem ją w duchu, ale wciąż jechałem w przód

„Gdzieś był tyle czasu?” „Nigdzie specjalnie”
„Zmieniłeś się bardzo” „Zdarza się, wiesz”
„Nie było cię długo” „To chyba normalne”
„A teraz zostaniesz?” „Tak, jeśli tylko chcesz”

Izis, Izis, moje dziecko mistyczne
wszędzie pójdę za tobą, bo za tobą szaleję
do dziś w oczach mam twój uśmiech prześliczny
w tamten piąty dzień maja mżawka niosła mi nadzieję

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Dawno, dawno temu byłaś jak z wybiegu
datek ubogiemu, a ty wprost z Edenu
miałaś fart
ostrzegano cię: „To się skończy źle
znajdziesz się na dnie” – ty myślałaś, że
to taki żart
z ludzi, których zdeptał los
zawsze dotąd rechotałaś w głos
dziś ucichłaś, otóż to
dziś masz mniej zadarty nos
skoro nagle trzeba żebrać o kolejny każdy kęs

I jak to jest
no, jak to jest
gdy dom daleko masz
i przezroczystą twarz
jak błądzący łach?

Najlepsze szkoły za sobą masz, Samotna Zjawo
a przecież cię prawie
wyżymali tam
nie uczono cię, jak przetrwać na ulicy
a teraz pytasz: „Jak ja tu niby
sobie radę dam?”
Nie chciałaś z tym guru żadnych umów, skąd
grałaś twardziela, teraz miękniesz, bo
na alibi z jego strony liczyć nie ma co
kiedy napotykasz jego pusty wzrok
i robisz w jego stronę pojednawczy gest

Więc jak to jest
no, jak to jest
gdy w krąg pusto tak
gdy dom daleko masz
i przezroczystą twarz
jak błądzący łach?

Za trikiem trik pokazywali ci
magicy, ale ty w nosie miałaś ich
wściekli byli więc
nie pojęłaś, że tak nie robi się
zamiast ciebie jednak inni
wciąż bawili się
na konia ze stali twój poseł nieraz z tobą wsiadł
z syjamem na plecach – cieszył oko tak
aż tu nagle odkrywasz nieprzyjemny fakt
że ukradł ci wszystko, co tylko chciał
i w sumie oblał najważniejszy test

Więc jak to jest
no, jak to jest
gdy wokół pusto tak
gdy dom daleko masz
i przezroczystą twarz
jak błądzący łach?

Bogaci, młodzi, prężni piją zdrowie księżniczki
na wieży, bo wierzą, że to piękne i że
tak ma być
wymieniają się darami – ty pierścionek z brylantami
zdejmij z palca i czym prędzej
do lombardu idź
Napoleon w łachmanach tak rozbawiał cię
dziwnym językiem budził głośny śmiech
słyszysz, woła cię właśnie, już do niego pędź
skoro nic już nie masz, nic nie stracisz też
jesteś niewidzialna, więc to i twych tajemnic kres

I jak to jest
tak, jak to jest
gdy wokół pusto tak
gdy dom daleko masz
i przezroczystą twarz
jak błądzący łach?

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Jak mam to rozumieć?
Wytłumacz, pewnie wiesz
o co w tym wszystkim chodzi
czego mi dowieść chcesz?
Jak mam to rozumieć?
Zdradź mi, jaki w tym sens
wrócę tu za minutę
więc proszę, zastanów się

Jak mam to rozumieć?
Jestem już, wyjaśnij to
możemy raz jeszcze zacząć
powrócić na dawny tor
mów, staję przed tobą
zamieniam się w słuch
jak mam to rozumieć
ten pocałunek twój?

Czy ktoś podpatrywał
gdym poczuł usta twe?
Ktoś, kogo nie dostrzegłem
ktoś, kto skrył się w cień?
Czy nie pojąłem twych pragnień
ani jaki masz plan?
Jak mam to rozumieć?
Czy odpowiedź dawno znam?

Cokolwiek mam zrozumieć
jakoś umknęło mi
więc proszę, przypomnij
w czym problem tkwi
czy igła wpadła w stóg siana?
Czy płynie ktoś pod prąd?
Czy zwleka pora zmiany?
Czy stąd się bierze błąd?

Jak mam to rozumieć?
Tracę wszelki ślad
czyś jest tą samą osobą
którą znam od lat?
Czy chodzi o coś ważnego?
A może nie?
Jak mam to rozumieć?
Mów, zapomniałem na śmierć

Cokolwiek mam zrozumieć
jaką postać to ma?
Czy ktoś ci powiedział
że ja ci to mogę dać?
Czy to wydarza się samo?
Dlaczego tak ma być?
Czy nazwać to umiesz?
Kim w ogóle jesteś ty?

Czy sceneria się zmienia?
Czy wszystko zmierza wstecz?
Czy mylnie to oceniam?
Czy grają naszą pieśń?
Gdzie są twoje początki?
Czy darmo chcesz mieć to?
Jak mam to rozumieć?
Czy usłyszę twój głos?

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Dziś wieczór nikt nie skarży się
a jednak mnie otacza deszcz
wiadomo o niej tu
że ma nowych strojów w bród
ale wstążki się poodrywały już
od jej loków i diadem jej spadł

ona trwa jak to kobieta, o tak
i kocha jak to kobieta, o tak
i dba jak to kobieta
ale łka jak dziewczę, co ma dziewięć lat

Z Marią Joanną dobrze mi
chyba mnie w objęcia weźmie dziś
a jej – nie pochwali nikt
dopóki wierzy w mit
i nie przekona się, że uwielbia blichtr
tylko perły, eter i kwas

ona trwa jak to kobieta, o tak
i kocha jak to kobieta, o tak
i dba jak to kobieta
ale łka jak dziewczę, co ma dziewięć lat

Lało od pierwszego dnia
mnie z pragnienia trafiał szlag
więc zjawiłem się
klątwa bezlitosna twa
dręczy nocą i za dnia
czas wycofać się
przestać męczyć się
chyba jasne, że

po tamtym został kurz
chyba bądźmy przyjaciółmi już
gdy znów nas zetknie los
zataj, proszę, to
że kiedyś dawno znałaś tego, co
tak łaknął, a to był twój świat

ty grasz jak to kobieta, tak jest
i kochasz jak to kobieta, tak jest
i dbasz jak to kobieta
ale łkasz jak dziewczę, co ma dziewięć lat

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Błądzę
po martwym mieście sam
błądzę
ciebie zamiast mózgu mam
me stopy spętał ból
me rany goi sól
pogoda kiepska

Czyżbym
usłyszał, jak ktoś łże?
Czyżbym
z daleka ujrzał łzę?
Twój uśmiech był jak strzał
poraził mnie, gdym spał
gadałem jak dziecko

A co mi jest?
Jest mi miłość
i prawdą jest
że jej mam dość

Widzę
zakochanych wokół
widzę
sylwetki w oknie z boku
podglądam stąd ich grę
znikają, a ja tkwię
dalej w mroku

A co mi jest?
Rzucone kości
i prawdą jest –
mam dość miłości

Czasem
cisza też może ogłuszyć
czasem
mam chęć na rozbój ruszyć
czy znasz znaczenie słów?
Twoich kłamstw mam znów
pełne uszy

A co mi jest?
Żałuję, żeś przyszła do mnie
a co mi jest?
Chciałbym cię zapomnieć

Znów przyszła taka chwila
gdy pragnę, żebyś była
koło mnie

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

John Wesley Harding
miał pistolety dwa
ubogim chciał odmienić podły los
i wiele drzwi otwierał
gdy ten przemierzał kraj
nie słyszano, by się zawiódł na nim ktoś

Gdzieś tam w okręgu Chaynee
już będzie parę lat
gdy przyszła pora, chwycił znów za broń
i z panią swa u boku
zaprowadził ład
słyszano, że pomocną umiał podać dłoń

Po drutach telegrafu
jego imię biegło w świat
lecz nie imał się go żaden sąd
choćby nie wiem ile szykowano
nań więziennych krat
bo nie słyszano, by popełnił kiedyś błąd

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Czas odmienić umysł, sprawić sobie nowy zestaw praw
już czas odmienić umysł, sprawić sobie nowy zestaw praw
właściwą stopą ruszyć naprzód, nie słuchać głupców i ich rad

Tyle niegodziwości, gdziekolwiek spojrzeć – łzy i ból
tyle w krąg niegodziwości, gdziekolwiek spojrzeć – łzy i ból
biorą ślub z matkami ich synowie, starcy robią dziwki z własnych cór

Pasiaste masz ramiona, pasiasty grzbiet i dłonie też
pasiaste masz ramiona, pasiasty grzbiet i dłonie też
miecze bok ci kłują, krajem spływa woda, spływa krew

Nie wiem już, co gorsze – zachłanność czy kompletny luz
sam nie wiem, co jest gorsze – zachłanność czy kompletny luz
pamiętasz tylko o błyskotkach, o złotej regule zapominasz już

Wy zwodzicie ludzi, ich sercami wasz manipuluje wzrok
wy zwodzicie ludzi, ich sercami wasz manipuluje wzrok
a przecież jest tylko jeden władca, władca, który ma Najwyższy Tron

Bogobojną mam kobietę, razem z nią prowadzę dom
bogobojną mam kobietę, razem z nią prowadzę dom
zaśpiewać umie bluesa, duch Pański opromienia ją

Jezus rzekł: „Bądźcie gotowi, nie znacie godziny, kiedy przyjdzie Syn”
Jezus rzekł: „Bądźcie gotowi, nie znacie godziny, kiedy przyjdzie Syn
kto nie jest ze Mną, jest przeciwko” – ten, kto zrozumie, będzie z Nim

Jest królestwo zwane Niebem, ból narodzin jest nieznany tam
jest takie miejsce zwane Niebem, ból narodzin jest nieznany tam
w tym samym czasie, co i Ziemię, stworzył to królestwo Pan

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Już czas na ciebie, weź to, co zachować chcesz
lecz co wybierzesz, spakuj szybko, śpiesz się, śpiesz
opodal, z bronią, w deszczu i we łzach
przez ciebie osierocony dzieciak trwa
strzeż się, święci są już blisko tu
bo już po wszystkim, Skarbie Modry mój

Rozglądaj się, na szosach rządzi ślepy traf
zbierz doświadczenia swoje z przypadkowych spraw
uliczny malarz z niczym wszedł jak gość
i na pościeli ci nabazgrał coś
niebo zwija się u twoich stóp
bo już po wszystkim, Skarbie Modry mój

Żeglarze w torsjach chcą do domu wrócić już
twe wojsko z frontu z niczym wraca już
kochanek koce z ziemi zebrał swe
drzwiami trzasnął, poszedł Bóg wie gdzie
i dywan ci wysuwa się spod nóg
bo już po wszystkim, Skarbie Modry mój

Pomosty porzuć, ty wyzwania inne masz
spokój przodkom daj, za tobą nie podążą w ślad
włóczęga, co łomocze ci do drzwi
twe stare ciuchy ma na sobie dziś
ognisko rozpal nowe, ruszaj w bój
bo już po wszystkim, Skarbie Modry mój

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy wyznaję sprawy trudne
i gdy zły nastaje czas
gdy wyklute świeżo ziarno
tonie w moich łzach
odzywa się słabiutko
mój wewnętrzny głos
z niebezpieczeństwem zmaga się,
z rozpaczą walczy wciąż

Nie będę się oglądać
na zaprzeszły żaden błąd
jakoś muszę przerwać
Kainowych zdarzeń ciąg
w tej srogiej chwili widzę
bez liku Stwórcy dzieł
w każdym drżącym liściu,
w każdym trawy źdźble

Zbutwiałe zielsko dawnych dni
i samowoli chwast
zdusiły pęd otuchy
i sumienia kwiat
na kolejne stopnie czasu
pada słońca blask
wspomnienia dekadencji
i nieróbstwa strząsnąć czas

W owoców zakazanych sad
zapuszczam czasem wzrok
ognista furtka wiedzie tam,
ktoś woła: „Uczyń krok”
lecz z każdym dniem i milą
wiem coraz lepiej to
że włos każdy policzony
jak każde trawy źdźbło

Z dna wybiłem się na szczyty,
brnąc przez nocny czarny kurz
przez lato ekstatyczne,
przez świetlisty mróz
przez samotny gorzki taniec,
przez pobite lustra cnót
które patrzą z ludzkich oczu
na każdej z moich dróg

Prastare słyszę kroki
jak echo morskich fal
czasem patrzę – idzie obok ktoś,
czasem jestem tutaj sam
w kosmicznej równowadze
niesie mnie niezmienny prąd
jak każdego wróbla, który spadł,
jak każde trawy źdźbło

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Miłość mi mignęła w drzwiach
nie była nigdy blisko tak
nie była tak powolna, taka – wiesz…
walenia w ciemno miałem dość
gdy nie gra coś, to daje w kość
kiedy odjedziesz, osamotnisz mnie

Na niebie stada smoczych chmur
mnie coś spychało dotąd w dół
miłostki znałem, a miłości nie
twoje uczucie jest XL
trafia w punkt jak strzała w cel
kiedy odjedziesz, osamotnisz mnie

Koniczynki, ptasi rdest
doprowadzasz mnie do łez
o twych purpurowych włosach śnię
precz myśli ulatują mi
rozpieszczasz mnie jak wcześniej nikt
kiedy odjedziesz, osamotnisz mnie

Pagórki całe kwitną jak szalone
słychać świerszczy rozdzwoniony rym
leniwie rzeka płynie w naszą stronę
mógłbym spędzić z tobą wieczność i poczucie czasu straciłbym

Sytuacja była zła
w trudne związki życie pcha
wzorem moich byli Rimbaud i Verlaine
nareszcie koniec tamtych fars
coś istotnego łączy nas
kiedy odjedziesz, osamotnisz mnie

To dzięki tobie aż się zastanawiam
że bez ciebie nie doczekam dnia
to dzięki tobie słowa odnajduję
to dzięki tobie z chęcią gadam do siebie sam

Będę cię szukał w Honolulu
w San Francisco czy w Seulu
już pora, byś ruszyła, dobrze wiem
przypomni mi cię gęstwa traw
niebo i każda bliska twarz
kiedy odjedziesz, osamotnisz mnie

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wyjrzyj na dwór, wracam, czy mnie widzisz?
Już dyżurny uśmiech, już mgłę w oczach masz
siedząc przy kominku, paląc moje listy
miałaś czas przemyśleć wszystko jeszcze raz

Spojrzyj na mnie, mam za sobą długą drogę
już po biegu, księżyc znów rozświetla mrok
i nieważne, kto, z kim, gdzie
pokocham ciebie lub ty mnie
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie czarna noc

Żal przykrywa cię jak peleryna
lecz nie skryjesz żądła i za najwyższy mur
jeszcze wczoraj czas spędzałaś tu na flirtach
z klęską, której jakoś się wymknęłaś znów

Do wykrętów łatwych już się nie posunę
chyba nie chcesz, bym kłamał ci co krok?
Dowiesz się, czy tak czy siak
rąk nie brudząc, znajdziesz ślad
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie czarna noc

Serce twe w słuchawce grzmiało jak wodospad
gdy dzwoniłem, ktoś u ciebie wtedy był
nie prosiłem o nic, czego bym nie dostał
nie prosiłem, byś burzyła własny mit

Wielu ludzi mogło przezwyciężyć ciemność
wszawy złoty cielec przeżarł ich na wskroś
to nie koniec, czekaj tu
nie szukaj mnie, ja przyjdę znów
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie czarna noc

Idąc tu przeszedłem przez granicę
widzę me odbicie w twoich łzach
nie chcę cię utopić w cudzym winie
nie chcę żebrać jak ostatni dziad

Na całą wieczność chyba zapamiętam
arktyczny wiatr, co lodem skuł twój wzrok
chcesz mnie znaleźć, szukaj więc
na pustkowiu mrocznych serc
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie czarna noc

Zawarłem w liście wszystkie me uczucia
ty rzecznika chcesz – a to jest inna gra
od jutra chyba mnie już nie oszukasz
moja pamięć nie jest raczej już tak zła

Tym razem chcę uwolnić się od świata
w którym twój nie rozbrzmiewa głos
taką wolność daj mi dziś
po nią chcę do ciebie przyjść
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie
kiedy z nieba spadnie czarna noc

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Stukną cię, gdy spróbujesz tępić zło
stukną cię, już zapowiadają to
stukną cię, gdy staniesz u domu bram
i stukną cię, gdy będziesz tam siedział sam
wszystko jedno, nie ma co tu kryć
stuknięty każdy kiedyś musi być

Stukną cię, gdy idziesz jako gość
stukną cię, gdy spróbujesz siąść
stukną cię, kiedy zmarszczysz brwi
i stukną cię, gdy znajdziesz się u drzwi
ale wszystko jedno, nie ma co tu kryć
stuknięty każdy kiedyś musi być

Stukną cię, gdy zasiądziesz do śniadania
stukną cię, gdy masz dużo do gadania
stukną cię, choć nie będziesz już na dnie
stukną cię i powiedzą: „trzymaj się”
wszystko jedno, nie ma co tu kryć
stuknięty każdy kiedyś musi być

Stukną cię i już nie będziesz zdrów
stukną cię, a potem wrócą znów
stukną cię, gdy będziesz szosą gnać
i stukną cię, gdy solo zaczniesz grać
ale wszystko jedno, nie ma co tu kryć
stuknięty każdy kiedyś musi być

Stukną cię, kiedy idziesz drogą sam
stukną cię, gdy staniesz u ich bram
stukną cię, gdy świat padnie ci do stóp
stukną cię, gdy cię złożą w ciemny grób
ale wszystko jedno, nie ma co tu kryć
stuknięty każdy kiedyś musi być

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Kurz po festiwalu opadł, chłopcy przed jesienią już zwijali kram
w kabarecie cisza prócz odwiertów jakichś w jednej z jego ścian
godzinę policyjną znieśli, hazard skończył się
wyjechał z miasta każdy już, kto miał na karku łeb
a on stał właśnie w progu i wyglądał niczym Walet Kier

Lustrzaną salę przeszedł, „Do roboty wszyscy!” – taki rozkaz dał
więc do swoich zajęć wrócił, co tam kto na tapecie miał
a on do obcego się uśmiechnął i zagadnął go:
„O której spektakl zacznie się? Bądź łaskaw zdradzić to”
po czym w kąt się cofnął, twarz spuszczona niczym Walet Kier

Za sceną, przy schodach tuż, dziewczyny rżnęły w poksa na pięć kart
dwie damy miała Lily, chciała trzecią, liczyła więc na fart
otwarte okno, na ulicy już narastał gwar
i nawet wewnątrz dał się wyczuć delikatny wiatr
Lily pociągnęła znów i oto ma Waleta Kier

Do gmachu wszedł elegant – nie kto inny, jak sam Duży Jim
na diamentach zrobił kasę i ogólnie w mieście wodził prym
miał goryli, srebrną laskę, wypomadowany włos
brał, co chciał, kaprysy miał, podnosił z rzadka głos
lecz goryle, srebrna laska – to betka dla Waleta Kier

Rosemary na ten wieczór szykowała się od kilkunastu dni
jak królowa bez diademu wyglądała, wchodząc tam przez boczne drzwi
Jimowi zaszeptała wśród trzepotu sztucznych rzęs
„Wybaczysz, skarbie, swojej żabce? Ciut spóźniłam się…”
On nie słuchał, bo się gapił na Waleta Kier

„Gdzieś widziałem tego gościa – Duży Jim nie wątpił, że go zna –
może Meksyk, może Vegas, może portret jego gdzieś na półce stał…”
Pogasły światła, a tłum zaczął wytupywać rytm
w mroku wtem zostali tylko tamten oraz Jim
gapili się na ważkę, której z talii przyszedł Waler Kier

Lily była dziewczę-cud, roztaczała niebywały wdzięk
usłużna, miła, a uśmiechem potrafiła noc przemienić w dzień
była z rozbitego domu i wiedziała, co to trud
i tak się ułożyło jej, że mężczyzn miała w bród
lecz na drodze jej nie stanął dotąd taki ktoś jak Walet Kier

Kat przybył niespodzianie i od razu dostał pić i jeść
odwierty w ścianie trwały, lecz puszczali mimo uszu wszyscy je
wiadomo było, że Jim z Lily zaręczeni są
i nikt by nie śmiał stanąć między królem oraz nią
na pewno nikt, no chyba że ewentualnie Walet Kier
Rosemary, swe odbicie w nożu widząc, na umór jęła chlać
znużona tym, że rolę żony Jima musi wciąż na pokaz grać
na koncie miała próbę samobójczą, grzechów moc
przed śmiercią chciała jedną dobrą rzecz uczynić choć
nadzieję na dni lepsze złożyła więc w Walecie Kier

Lily zmyła twarz, sukienkę zdjęła i rzuciła w kąt
zaśmiała się: „Co, wreszcie twa szczęśliwa gwiazda odwróciła wzrok?
Jest świeżo malowane, lepiej nie dotykaj ścian
Wyglądasz niczym święty, cud, żeś przeżył do dziś dnia” –
na schodach kroki, bo chciał dopaść ktoś Waleta Kier

Inspicjent nerwowo dreptał wokół krzesła i swój szarpał wąs
powtarzał: „No, zanosi się na zgrywę, mnie nie myli nigdy nos!”
po kata poszedł, ale ten już zalał się za dwóch
główny aktor przeszedł, miał na sobie mnisi strój
lecz i tak najlepszym aktorem był wszak Walet Kier

Ramiona Lily wnet oplotły mężczyznę z jej intymnych snów
wygnała precz z pamięci tego, co traktował ją jak własny łup
„Tęskniłam” – rzekła, a on czuł, że z serca mówi tak
lecz tuż za drzwiami zazdrość już czaiła się i strach
„Ot kolejna zwykła noc” – mógłby westchnąć Walet Kier.

Podobno wszystko trwało chwilę, choć dokładnie to nie widział nikt
drzwi garderoby padły, szczęknął colt, w oczach zapłonął gniewny błysk
lecz nie zaskoczenie, bo Jim życie dobrze znał
Rosemary stała za nim, ją też ogarniał szał
była z Dużym Jimem, lecz jej zmysły mącił Walet Kier

Dwa piętra niżej chłopcy wreszcie przewiercili się na wskroś
i oczyścili sejf bankowy, ponoć trafili dużo dość
nad rzeką mieli zbiórkę, zaszyci w ciemny gąszcz
czekali na jednego jeszcze, co w mieście bawił wciąż
nie mogli zrobić kroku przecież bez Waleta Kier

Nazajutrz był dzień egzekucji, niebem gnały stada czarnych chmur
Duży Jim pod kirem leżał, w plecach siedem miał od noża dziur
a Rosemary na szafocie miała bez wyrazu twarz
kat od rana trzeźwy był, na posterunku stał
na scenie nieobecnością świecił tylko Walet Kier

„Zamknięte – Remont” – na drzwiach kabaretu powiesili taki znak
Lily zmyła farbę z włosów, przywracając im ich naturalny blask
myślała o swym ojcu, niewidzianym już od lat
myślała o Rosemary i o łamaniu praw
ale przede wszystkim myślała o Walecie Kier

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Skoro matka odsyła twe wszystkie zaproszenia
a ojciec twojej siostrze raz po raz
klaruje, że masz dość własnych myśli i samej siebie
Mario, wpadnij tu, mam czas
Mario, wpadnij tu, mam czas

Skoro kwiaciarki chcą z powrotem to, co ci pożyczały
a zapach ich róż rozwiał się i zgasł
a twe dzieci z dnia na dzień mają cię za nic
Mario, wpadnij tu, mam czas
Mario, wpadnij tu, mam czas

Skoro klauni zamówieni padają martwi w błoto
na polu walki lub na próżno, ot tak
a ty tego kołowrotka masz już potąd

Mario, wpadnij tu, mam czas

Mario, wpadnij tu, mam czas

Skoro twoi doradcy pokazują kredytowe karty
przekonując, że uleczą cię i wszystkich nas
tylko trzeba działać ostro, a nie stroić żarty
Mario, wpadnij tu, mam czas
Mario, wpadnij tu, mam czas

Skoro łotry, którym nadstawiasz wciąż drugi policzek
zdjęli chustki i wyją do gwiazd
a ty chcesz tylko zgodnie z kimś pomilczeć
Mario, wpadnij tu, mam czas
Mario, wpadnij tu, mam czas

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Światło słońca jest zbyt ostre, tyłem staję więc
widzę lepiej, z czym wszyscy borykać muszą się
odwrotu nie ma, nie ma powrotu, po co na noże iść
prawdę ujrzysz, gdy przejrzysz na oczy – kiedyś, choć nie dziś

Maskotko, droga otwiera się, rozumu za grosz ci brak
długie lata wytrzymałaś beze mnie, wytrzymasz dalej tak

Niezły towar robią tu na lewo, nie wszyscy, ale część
jeśli chcesz coś beznadziejnie ukryć, znam pełno takich miejsc
mieszkam teraz u Ciuciubabki, która nie jest moją babką, wiesz
da się przeżyć bez niektórych wspomnień, bez innych nie da się

Maskotko, droga przed tobą jest, rozumu za grosz ci brak
długie lata wytrzymałaś beze mnie, wytrzymasz dalej tak

Możne damy w Ciemnogrodzie ciemnogrodzki ćwiczą krok
trzeba zawsze być gotowym na cokolwiek niesie los
przez kobietę udręk bezlik zaznasz w życiu swym
miłość jest chlubna, miłość jest trudna, miłość nie jest niczym złym

Maskotko, droga otwiera się, rozumu za grosz ci brak
długie lata wytrzymałaś beze mnie, wytrzymasz dalej tak

Każda chwila egzystencji wygląda jak perfidny blef
szczęście zjawia się raptownie, równie szybko znika precz
bańka może nagle prysnąć w dowolnej porze, chcesz czy nie
czasem komuś chcesz w życiu pomóc, a i tak wychodzi źle

Maskotko, droga otwiera się, rozumu za grosz ci brak
długie lata wytrzymałaś beze mnie, wytrzymasz dalej tak

Twój urok wiele serc już złamał, moje jest wśród nich
spójrz, kochana, co narobiłaś, umiesz świat obrócić w pył
bez wątpienia na świat przyszłaś, bez wątpienia jesteś tu
szukaj, szukaj swego Stwórcy, nim Gabriel zadmie w róg

Maskotko, droga przed tobą jest, rozumu za grosz ci brak
długie lata wytrzymałaś beze mnie, wytrzymasz dalej tak

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Ma miła mówi ciszą
nie dręcząc i nie błyszcząc
jak lód rzetelna i jak ogień
jest wierna, bez jej słów to wiem
tam wręczają sobie róże
sypią w krąg obietnicami
ma miła śmieje się kwiatami
walentynką nie przekupisz jej

W sklepikach i na stacjach
plotą wciąż o sytuacjach
cytatach z książek, świętych racjach
wnioski zdobią potem mur
ktoś mówi coś o jutrze
ma miła mówi szeptem
wie, że sukces rodzi klęskę
z klęski sukces się nie zrodzi już

Szpieg w masce dybie z mieczem
metresy palą świece
na turniejach dla rycerzy
nawet pionek ma się o co bić
herosi z zapałeczek
roztrzaskują się o siebie
ma miła mruga i ma gdzieś to
wie zbyt dużo, by osądzać ich

O północy most się trzęsie
wiejski lekarz pomoc niesie
o urodzie i o darach magów
bankierska siostrzenica śni
ulewa nocna hula
wicher wyje młotem
ma miła jest jak kruk za oknem
co ze skrzydłem przetrąconym tkwi

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Mistrzu wojennych gier,
ty, co budujesz broń
co budujesz myśliwce,
co budujesz stos bomb
co za biurkiem się kryjesz,
co za murem masz dom
wiedz, na wskroś cię przejrzałem,
na nic maska i schron

Ty, co tworzysz, by niszczyć,
taka jest twoja gra
w twoich dłoniach zabawka,
a dla nas to świat
ty mi dajesz karabin
i przepadasz jak dym
by się schować przed salwą
i przed wzrokiem mym

Oszukujesz i zdradzasz
jak Judasz sprzed lat
wielką wojnę wygramy –
co dzień wmawiasz to nam
lecz poznałem twą myśl
i poznałem twój plan
bo tak samo zawartość
mych ścieków już znam

Żeby inni naciskali,
mocujesz im spust
ofiar liczebność rośnie
wolno zbyt na twój gust
chowasz się w posiadłości,
a gdzieś śmierć i strach
toczą młodą krew, żeby
wsiąkała w obcy piach

Wywołałeś najgorszy
lęk od wielu lat
lęk przed tym, by dzieci
przychodziły na świat
dzieciom wciąż nie poczętym
ty grozisz już dziś
wiedz, że nie jesteś wart
w tobie płynącej krwi

Nie słuchasz mych słów,
bo nie pasują ci
mówisz, że nie dorosłem,
mówisz, że nie wiem nic
lecz chociaż mną gardzisz,
ja wiem jedną rzecz
że sam Jezus by czyn twój
za śmiertelny uznał grzech

Ale pozwól, zapytam –
czy ten majątek twój
darowanie win wszystkich
wykupić by mógł?
Kiedy zastuka śmierć,
nawet fortuna twa
nie odkupi twej duszy
aż do sądnego dnia

Mam nadzieję, że umrzesz
rychło, w bólu i łzach
będę szedł za twą trumną,
choćby miał padać grad
będę patrzył, jak w mroczną
czeluść spuszczają cię
i zatańczę na grobie,
by mieć pewność, żeś zdechł

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Spać się nie da w ten upał, coraz dłuższy jest cień
czas gdzieś ucieka, siedzę tu cały dzień
czuję, że wszystko stoi, duszę ze stali mam
nie zdołało zabliźnić światło z nieba mych ran
zrobiło się ciasno, podziać się nie ma gdzie
mrok jeszcze nie zapadł, ale zbliża się

Widzę, że człowieczeństwo na śmietniku jest już
za wszystkim, co piękne, skrywa się jakiś ból
napisała list miły, napisała go mi
i co sobie myślała, opisała w nim
może mógłbym się przejąć, jednak – czy ja wiem?
Mrok jeszcze nie zapadł, ale zbliża się

Poznałem i Londyn, i gai Paris
poznałem morza i rzeki, i niejedne drzwi
poznałem dno świata pełnego kłamstw
w niczyich już oczach nie szukam prawd
to brzemię niekiedy przerasta mnie
mrok jeszcze nie zapadł, ale zbliża się

Urodziłem się tu i tu umrę wbrew woli mej
zdaje się, jakbym w ruchu był, a ja ani drgnę
każdą ciała cząsteczką czuję, jak mi jest mdło
przed czym tak uciekałem – nie pamiętam ni w ząb
nie słyszę, czy zanosi ktoś modły swe
mrok jeszcze nie zapadł, ale zbliża się

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Może jesteś dyplomatą z Anglii lub Czech
może lubisz tańczyć albo zagrać w blackjack
może jesteś arcymistrzem świata wszech wag
może w kolii z pięknych pereł wychodzisz na raut

ale i tak przecież służysz komuś
tak jest, zawsze służysz komuś
czy to będzie diabeł, czy to będzie Bóg
i tak przecież służysz komuś

Może jesteś gwiazdą rocka i dla tłumów grasz
może masz na pęczki kobiet, może ciągle ćpasz
może umiesz robić biznes albo szwindle knuć
dla kogoś jesteś Doktor X, dla kogoś jesteś Wódz

ale i tak przecież służysz komuś
uwierz mi, że przecież służysz komuś
czy to będzie diabeł, czy to będzie Bóg
i tak przecież służysz komuś

Może jesteś dysydentem lub masz państwowy żołd
może w telewizji krytykujesz nowy rząd
może chromasz, jesteś ślepy, klepiesz biedę, tłuczesz szmal
może na emigracji żyjesz, inne imię masz

i tak przecież służysz komuś
tak jest, zawsze służysz komuś
czy to będzie diabeł, czy to będzie Bóg
i tak przecież służysz komuś

Może jako budowlany kładziesz komuś dach
może w komnatach mieszkasz lub wśród kościelnych naw
może jesteś uzbrojony w karabin albo czołg
może władasz bankiem, żyjesz z pracy cudzych rąk

i tak przecież służysz komuś
słuchaj mnie, zawsze służysz komuś
czy to będzie diabeł, czy to będzie Bóg
i tak przecież służysz komuś

Może dumą cię napełnia kazań twoich żar
może jesteś radnym, który lewą dolę ma
może jesteś mistrzem nożyc, sławnym nie od dziś
może jesteś nałożnicą lub na spadek czekasz czyjś

i tak zawsze przecież służysz komuś
tak jest, zawsze służysz komuś
czy to będzie diabeł, czy to będzie Bóg
i tak przecież służysz komuś

Może nosisz jedwab, może zgrzebny len
może jadasz kawior, może chleb i dżem
może pijasz likier, może pijasz tran
może sypiasz z kimś w piernatach, może w rowie sam

ale i tak przecież służysz komuś
uwierz mi, że przecież służysz komuś
czy to będzie diabeł, czy to będzie Bóg
i tak przecież służysz komuś

Mówisz na mnie Szymon, mówisz na mnie Łuki
mówisz na mnie Filu, mówisz na mnie Dudi
mówisz na mnie Mały, mówisz na mnie Lew
mówisz różnie, lecz jakkolwiek nazwiesz mnie

i tak przecież służysz komuś
słuchaj mnie, zawsze służysz komuś
czy to będzie diabeł, czy to będzie Bóg
i tak przecież służysz komuś

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Jak możesz z zimną krwią
mówić, żeś przyjaciel mój
uśmiechałeś się, gdy ze mną źle było i ponuro
jak możesz z zimną krwią
mówić, że pomagasz tam i tu
przecież ty całe życie chcesz być górą

Mówisz, że zawiodłem cię
a przyznaję, tupet niezły masz
kto cierpi, ten łatwo udowodnić to może
mówisz, że straciłeś wiarę
to kolejny wielki fałsz
nie masz żadnej wiary do stracenia, sam wiesz o tym dobrze

Wiem, czemu ciągle
za plecami obgadujesz mnie
kręcimy się przecież wśród tych samych ludzi
nie jestem głupi, by
z kimś takim zadawać się
co wszystkich wokół swą mądrością łudzi

Zawsze, gdy spotykasz mnie
zdumioną minę masz
„Jak się masz?”, „Trzymaj się” – sączysz jadowicie
a przecież wolałbyś, by mnie
jak najprędzej trafił szlag
powiedz to raz, zamiast w sobie jad ten kisić

Aż przykro patrzeć, jak
pocieszasz armię złamanych serc
chętnie bym ci je skradł, lecz nie potrafię
narzekasz co dzień, że
praca twoja traci sens
nie mój problem, nie do mnie w tej sprawie

Byłoby dobrze, gdybyś
na chwilę choć w me buty wszedł
a ja na tę chwilę mógłbym stać się tobą
tak, byłoby dobrze, gdybyś
na chwilę choć w me buty wszedł
zrozumiałbyś, jak straszną jesteś osobą

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

„O, synku mój, powiedz, gdzieżeś ty był?
O, błękitnooki mój, mów mi co sił!”
Brnąłem po zboczach tuzina gór mętnych
przeszedłem, przepełzłem sześć szlaków pokrętnych
kroczyłem przez siedem borów posępnych
stawałem na brzegach tuzina mórz zziębłych
i u wrót cmentarzy po długich wędrówkach
na twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz
na twardy deszcz już zbiera się

„O, synku mój, powiedz, coś widział był?
O, błękitnooki mój, mów mi co sił!”
Widziałem niemowlę i w krąg dziką sforę
widziałem szlak pusty, pokryty złotem
widziałem krew, co z czarnej gałęzi ciekła
widziałem dom, w nim ludzi, krwawe młoty w ich rękach
widziałem białą drabinę na dnie zbiornika
widziałem miliony mówców o spętanych językach
widziałem strzelby i miecze w dłoniach dziecięcych
na twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz
na twardy deszcz już zbiera się

„O, synku mój, powiedz, coś słyszał był?
O błękitnooki mój, mów mi co sił!”
Słyszałem huk burzy, co grzmiał jak przestroga
słyszałem ryk fali, co świat cały by zmiotła
słyszałem gorejący rytm stu perkusji
słyszałem słów tysiąc szeptanych na puszczy
słyszałem skargę głodnego i śmiech gawiedzi
słyszałem pieśń poety, co umarł w rynsztoku
słyszałem głos klauna, co płakał w zaułku
na twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz
na twardy deszcz już zbiera się

„O, synku mój, czyś kogoś napotkał był?
O, błękitnooki mój, mów mi co sił!”
Spotkałem dziecko obok padłego kucyka
spotkałem białego z psem czarnym na smyczy
spotkałem kobietę, płonęło jej ciało
spotkałem dziewczynę, co tęczę mi dała
spotkałem człowieka o zranionej miłości
spotkałem drugiego o zranionej wrogości
na twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz
na twardy deszcz już zbiera się

„O, synku mój, powiedz, jak będziesz żył?
O, błękitnooki mój, mów mi co sił!”
Odejdę stąd, zanim deszcz zacznie padać
zanurzę się w gąszcz kniej najciemniejszych
gdzie znajdę tych, których dłonie są puste
gdzie kulki trucizny pływają w ich rzekach
gdzie domy i lochy są obok siebie
gdzie kata twarz zawsze jest dobrze ukryta
gdzie głód jest najbrzydszy, a dusze przeklęte
gdzie ciemność to kolor, a nicość to liczba
będę mówił i wołał, i myślał, i dyszał
i kazał ze szczytu, by każdy usłyszał
i stanę na falach, nim w nich się pogrążę
a pieśń będę znał, nim usta otworzę
na twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz, twardy deszcz
na twardy deszcz już zbiera się

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Z samego rana, z samego rana
wołam i wołam, wołam i wołam
„Do domu wróć”
może bez ciebie dałbym radę, gdybym
samotnie tak się nie czuł tu

Nie bądź no wredna, nie bądź wredna
nie będę wredny, nie będę wredny
zapewniam cię
mógłbym, bo ty też byś mogła
lecz błagam, skarbie, lepiej nie

Mój czarny pies szczeka, mój pies szczeka
słyszysz właśnie, o, słyszysz właśnie
ujada w głos
zdradziłbym ci, co ma na myśli
lecz trudno tak wyjaśnić to

Mama na robocie, mama na robocie
stara jest, wiesz, stara się, wiesz
idź lepiej do niej już
zdradziłbym ci, czego chce
ale jakoś nie mam słów

Siedmiu kuglarzy, siedmiu kuglarzy
trzech wyznawców, trzech wyznawców
każdy ma frak
powiedz mamie, niech nie martwi się
to koledzy, mam z nimi pakt

Z samego rana, z samego rana
wołam i wołam, wołam i wołam
„Do domu wróć”
może bez ciebie dałbym radę, gdybym
samotnie tak się nie czuł tu

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Chmura gna, a deszcz trwa
otworem drzwi, parkan drży
chociaż mróz, nie myśl już
nie masz dokąd iść

Ja-hej, dobry los
niedługo narzeczona wraca do mnie znów
oho, czy czeka nas lot
w fotelu jeszcze dziś?

Ile listów ślą – nie obchodzi mnie
dzień się zaczął i minął dzień
wypłać forsę, spakuj namiot i jedź
nie masz dokąd iść

Ja-hej, dobry los
niedługo narzeczona wraca do mnie znów
oho, czy czeka nas lot
w fotelu jeszcze dziś?

Kupię łuk i donośny róg
bagażnik i paczkę śrub
uczep się drzewa, wiele przeszło prób
nie masz dokąd iść

Ja-hej, dobry los
niedługo narzeczona wraca do mnie znów
oho, czy czeka nas lot
w fotelu jeszcze dziś?

Czingiz-chan z oczu stracił wtem
królów swych zaopatrzonych w sen
na szczyt tej góry my wdrapiemy się
gdy dotrzemy do jej stóp

Ja-hej, dobry los
niedługo narzeczona wraca do mnie znów
oho, czy czeka nas lot
w fotelu jeszcze dziś?

Chmura gna, deszcz wlewa się mi
pójdę do kina na Gunga Din
spakuj myśli, namiot stawiaj w parę chwil
nie masz dokąd iść

Ja-hej, dobry los
niedługo narzeczona wraca do mnie znów
oho, czy czeka nas lot
w fotelu jeszcze dziś?

Kupię sobie róg i śpiewający łuk
pereł sznur i ul pełen pszczół
niebo, co łka, ptaka, co skrzydła ma
rybę, co wie, i psa, co łże

Ja-hej, dobry los
niedługo narzeczona wraca do mnie znów
oho, czy czeka nas lot
w fotelu jeszcze dziś?

Czingiz-chan i brat jego Dan
żyli znacznie ponad stan
na most się wdrapiemy, gdy zniknie nam
gdy już dawno go miniemy

Ja-hej, dobry los
niedługo narzeczona wraca do mnie znów
oho, czy czeka nas lot
w fotelu jeszcze dziś?

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Na jeziorze lód odbija zmierzch
wiatr zaraz zerwie się
śnieg zatrze ślady stóp
miękki cichy chłód

Jesteś piękna, uwierz mi
piękna, aż brak słów
nie mów „żegnaj”, nie idź, nie
już nie chcę głupich łez

Moje marzenia twarde są jak stal
z żelaza są me sny
a z niebios zwisa w dół
wielki bukiet róż

Fale huczą wokół mnie
zmywają piasek spod mych stóp
wyciągam dłoń we mgle
więc złap ją, czekam tu

O łezko, łezko, łezko, wiesz
dam ci nowe imię, chcesz
twe włosy, ciemne znów
magnetyzują mnie

Dziś mogę dać ci tylko czas
mogę dać ci czasu w bród
nie mów „żegnaj”, nie idź, nie
na zawsze zostań tu

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Nie ma sensu pytać się dlaczego
skoro nie wiesz tego dziś
nie ma sensu pytać się dlaczego
odpowiedź zresztą się nie przyda ci
gdy zapieje kur, kiedy wstanie dzień
przez okno zobaczysz, jak oddalam się
to przez ciebie wciąż wędruję jak cień
lecz nie myśl już, jest jak jest

Nie ma sensu też rozpalać blasków
niedostępnych dla mych ok
nie ma sensu też rozpalać blasków
po mojej stronie drogi rządzi mrok
jedno twoje słowo mogło zdziałać cud
zdanie może zmieniłbym i został tu
lecz nasze rozmowy to daremny trud
więc nie myśl już, jest jak jest

Nie ma sensu, żebyś mnie wołała
czule jak nigdy, proszę cię
nie ma sensu, żebyś mnie wołała
nie dobiega do mnie żaden dźwięk
i teraz tak myślę, idąc poprzez świat
kobiecie chciałem swoje serce dać
trafiłem na dziecko, co mi duszę chciało skraść
lecz nie myśl już, jest jak jest

Bywaj, jestem już daleko
dokąd idę, chwilowo nie wiem sam
nie zasługujesz na ‘do zobaczenia’
więc mówię krótko ‘żegnaj, pa’
nie byłaś niemiła, lecz powiem ci tak
mogłaś się bardziej postarać choć raz
a ty łaskawie zmarnowałaś mój bezcenny czas
więc nie myśl już, jest jak jest

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wszystkie pieniądze, jakie wydałem w życiu mym
czy słusznie miałem je, czy nie
sprawiłem, by żaden mój druh nie dostał nic
zatrzymać chciałem każdy dzień.
Lecz w butelkach już dno
osuszyliśmy szkło
a tu stół ponad miarę zastawiony wciąż
chorągiewki znak
mówi, że kończyć czas
więc pożegnam się i odejdę stąd

Każdej dziewczynie, której dłoń dotknęła ma
choć trochę szczęścia chciałem dać
każdej dziewczynie, której sprawiłem ból
przysięgam, że nie chciałem tak.
Ale naprawić zło
może jedynie ktoś
kto ma czas i do nikąd nie śpieszy się
jednak mnie życie gna
przeszłość odpływa w dal
więc pożegnam się, nie ujrzycie już mnie.

Każdego wroga, co w drogę mi wszedł
przywiódł spór starszy niżmy dwaj
a każdy spór, który toczyłem z kimś
wykluczał ze mnie wstyd czy żal.
Ale ginie już mrok
idzie kurtyna wzwyż
i czyjeś oczy wreszcie ujrzą świt
zostać musiałbym tu
gdyby spotkał mnie dzień
więc pożegnam się i noc weźmie mnie

Każdy ze słów węzeł i każdą myśl
rozcinam, w obłęd nie chcę wpaść
przed ignorantem nie chcę obnażać się
dla siebie i druhów śpiewam od lat.
Nie wydłuży się czas
choć tylko on prawdę zna
a żaden druh nie ma na własność słów
a choć to ślepy trakt
jednak życie wciąż trwa
więc pożegnam się, do zobaczenia znów.

Fałszywy zegar chce oddzwaniać mój czas
zawstydzić, zadręczyć, zagadać mnie
prosto w twarz wieje mi pomówień wiatr
a plotek pył przykrywa mnie.
Ale strzała już mknie
i ostry ma grot
więc przez najgęstszy pył się przedrze na wskroś
ja też nie ugnę się
sam wybieram swój los
pożegnam się, całujcie mnie w nos

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Był raz niezbożny poseł
kapłan Heli przysłał go
takiego, co włos dzielić mógł na czworo
spytany, kto nań czeka
tylko kciuk wyciągnął, bo
słów gładkich mu się z ust sypało sporo

Za salą rady miasta
zawsze mieszkał i tam spał
powracał często, po co – nie wiadomo
aż dnia pewnego przybył
z kartką – na niej napis stał:
„Zaklinam się, podeszwy stóp mych płoną”

Z drzew jęły spadać liście
rozstępować się wody mórz
on miał przeciw sobie krocie nieprzebrane
i słowa takie rzekli
co otwarły serce mu:
„Skoro dobrej wieści nie masz, nie głoś żadnej”

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Po ulicach psy szczekają
i dzień kończy już swój bieg
kiedy noc na miasto spłynie
psy pogubią gdzieś ten szczek
cichą nocą wstrząśnie hałas
który w głowie dudni mi
o świt jestem za daleko
i spóźniony o sto mil

Na rozstaju mego progu
już powoli tracę wzrok
więc za siebie patrzę w izby głąb
gdzie mnie z nią otulał mrok
i znów spoglądam na ulicę
gdzie znak stopu blado lśni
o świt jestem za daleko
i spóźniony o sto mil

Niespokojny głód mnie trapi
co zwiastuje rzeczy złe
bo cokolwiek bym powiedział
ty tak samo możesz rzec
ja mieć mogę swoją rację
swoją możesz mieć i ty
o świt jesteśmy za daleko
i spóźnieni o sto mil

Nie mam prawa zostać tu
ty nie masz prawa tutaj być
pókiśmy o świt za daleko
i oddaleni o sto mil

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Doszedłem więc tu
gdzie wiatr nie zgina wierzb
nie trzeba więcej słów
to już naprawdę kres
ja odchodzę
odchodzę
odszedłem

Już książki mam dość
nie obchodzi mnie
co się dalej dzieje
znam jej każdy tekst
ja już odchodzę
odchodzę
odszedłem

Wisiałem na włosku
uczciwą grałem grę
muszę z tym skończyć, nim
czas wyprzedzi mnie
więc odchodzę
odchodzę
odszedłem

Babka mówiła: „Za sercem zawsze idź
zobaczysz, nie wyjdziesz na tym źle
nie wszystko złoto świeci się
bądźcie razem do końca swych dni”

Łaziłem wciąż sam
żyłem pół na pół
muszę teraz odejść
nim osiągnę próg
więc odchodzę
już odchodzę
odszedłem

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Jak wiele dróg człowiek wciąż musi przejść
by człowiekiem mienić się mógł?
I jak wiele mórz gołąb przebyć ma wszerz
by piasek móc poczuć znów?
I jak wiele musi wciąż wystrzelić kul
by mógł zamilknąć ich huk?
Odpowiedź, mój bracie, unosi wiatr
odpowiedź unosi wiatr

Jak wiele lat łańcuch gór będzie trwać
nim całkiem obróci się w proch?
I jak wiele lat ludzie będą tak trwać
nim wolność przyniesie im los?
I jak wiele lat można odwracać wzrok
i głuchym być na skargi głos?
Odpowiedź, mój bracie, unosi wiatr
odpowiedź unosi wiatr

Jak wiele czasu potrzeba, by człek
zobaczył znów słońca blask?
I jak wiele czasu potrzeba, by człek
usłyszał znów ludzki płacz?
I jak wielu z nas musi zginąć, by człek
zrozumiał, że skończyć z tym czas?
Odpowiedź, mój bracie, unosi wiatr
odpowiedź unosi wiatr

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Nagła ciemność w środku dnia
na srebrnej zastawie – nocy ćma
tu dziecka krew, balonik gna
zasłania słońce, księżyc, świat
na próżno sądzisz, że się da
te pojąć fenomeny

Blefują, bronią grożąc ci
w uszach kakofonia grzmi
pseudozłotoustych gnid
pustosłowie wszędzie dziś
a ten, co na świat miał właśnie przyjść
własnym zgonem jest zajęty

Promocja! – świstek krzyczy w głos
łokciami prę, by chwycić go
kaskady wzgardy już mam dość
zanoszę skargę – milknę, bo
wszyscy już uderzyli w szloch
ja jestem kolejny

Dziwi cię obcy dźwięk?
Nie słuchaj go, nie bój się
oj tam, stara, tak sobie jęczę

Ci wieszczą klęskę, tamci triumf
z pobudek nader szczytnych lub
nikczemnych nawołują znów
do rzezi – inni przekonują tłum:
nienawidzić jedno można tu –
samą nienawiść

Ujada ołów zgranych kłamstw
pod okiem władców ludzkich stad
świat sklepem jest, na ladzie masz
grę w Apokalipsy czas
i Jezusa na baterię – znak
że świętość to dziś towar tani

Kościoły demaskują grzech
a szkoły mówią: każdy niech
zakuwa, by nabić trzos za trzech
i kupić cnotę – lecz wiadomo, że
nawet prezydent kraju czasem też
musi stanąć nagi

Na regulamin można pluć
machinacji strzec się – oto klucz
oj tam, stara, coś się poradzi.

Reklamy ci wsączają kit
że przed tobą najwspanialsze dni
bo temu tu się nie równa nic
tobie z tym się nie równa nikt
– a życie cię omija w mig
i pędzi gdzieś w oddali

Znikasz, wracasz znów na szlak
usuwasz z siebie cały strach
w centrum stajesz całkiem sam
gdy nagle z najgłębszego dna
głos budzi cię i trwoży tak:
„Oni sądzą, że już cię dopadli”

Pytanie razi cię jak prąd
lecz brać odpowiedzi nie ma skąd
żadni oni, one, ona, on
nie mówią, jak żyć i gdzie twój dom
lecz ty zapominasz własny ton
i dalej trwa paraliż

Chociaż mędrzec i głupiec ma
narzuconych słuchać praw
ja nie wiem, stara, gdzież ideały

Ten władzą gardzi, lecz bez niej
jak dziecko czuje się we mgle
psioczy na pracę, choć ma z niej chleb
o ludziach wolnych mówi źle
a kwiaty w ogródku to dla niego jest
coś na kształt kapitału

Innemu korporacyjny bóg
od dziecka macerował mózg
smalltalk dzień w dzień mu płynie z ust
dla niego outsider jest jak trup
najnowszy więc katalog bóstw
sprzeda ci tu na pniu

Znów tamte rozmodlone pchły
wtłoczone w systemowy tryb
poddańczo pieją szczurzy hymn
i kroku nie uczynią wzwyż
za to w dół ściągną chętnie tych
co uciec chcą z kieratu

Do tych, którzy ślepi są
a umysły ich jak klatki w zoo
serio, stara, ja nie mam żalu

Przekwitłe togi brzydzą się
słów Tolerancja, Miłość, Śmiech
ciągną fałszywej cnoty lep
pieniądz nie śmierdzi, pieniądz klnie
plugawa mowa jak chce tnie
propaganda wszystko ściemnia

Dla tych, co zbroją się, by móc
zabijać wroga z własnych snów
bo pokój im funduje ból
co wierzą, że ich nie wchłonie grób
dla tych dętych gnomów życie to znój
i smutna gehenna

Cmentarze pękające w szwach
fałszywe bożki, wredny gwar
na głowie wciąż mi każą stać
skuwają nogi – dość już mam
więc zrzucam je, mówię: „To już znam
wysilcie się, gdzie nowa oferta?”

A gdyby myśli me ujrzał świat
nad głową by stanął mi jaśnie pan kat
lecz oj tam, stara, żyć, nie umierać!

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński, Carlos Marrodán

Tyś Ojciec dnia i nocy też
Tyś stworzył miłość i stworzył deszcz
to dzięki Tobie szybuje ptak
Tyś zabrał ciemność i stworzył blask
z Ciebie samotność i z Ciebie ból
Tyś stwórca tęczy i Ojciec burz

Tyś Ojciec nocy i Ojciec dnia
Tyś każdej chmurze nadał jej kształt
Ojcze strumieni i Ojcze rzek
Tyś stworzył czerń i Tyś stworzył biel
Tyś budowniczy wysokich gór
Tyś Ojciec czasu i Ojciec snów

Tyś Ojciec ziaren i Ojciec zbóż
Tyś stworzył upał, Tyś stworzył mróz
Ojcze powietrza i Ojcze drzew
Tyś Panem myśli naszych i serc
Tyś Ojciec minut i Ojciec lat
Twoją to chwałę głosimy co dnia

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Ma wszystko, czego jej potrzeba
to artystka, co patrzy w przód
ma wszystko, czego jej potrzeba
to artystka, co patrzy w przód
umie odebrać nocy ciemność
i dzień w noc zmienić znów

Z początku stoisz przy niej prosto
i na co spojrzy, kradniesz jej
z początku stoisz przy niej prosto
i na co spojrzy, kradniesz jej
ale kończysz na kolanach
przez dziurkę w drzwiach gapisz się

Ona się nie potknie
i upaść nie ma gdzie
ona się nie potknie
i upaść nie ma gdzie
to niczyje dziecko
Prawo jej nie ima się

Nosi pierścień z Egiptu
nim coś powie, on cały się skrzy
nosi pierścień z Egiptu
nim coś powie, on cały się skrzy
ona przyciąga czarowników
antykiem przy niej jesteś ty

Pójdź się pokłoń jej w niedzielę
nie zapomnij jej urodzin dnia
pójdź się pokłoń jej w niedzielę
nie zapomnij jej urodzin dnia
jesienią kup jej trąbkę
pod choinkę bęben jej daj

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Czasem aż robi mi się niedobrze
nie rozumiem, co takiego opętało moich braci
odnaleźli czy zgubili się, kultywują na tym świecie swe zasady złe
porzucą je kiedyś, lecz jaką cenę wszystkim przyjdzie nam zapłacić?
Nadjeżdża już osobowy, jest za zakrętem tuż

Miałem kiedyś pannę na głębokiej prowincji
pochodziła z grajdoła, lecz miała łeb na karku
powtarzała mi: „Już dość, musisz wreszcie się za siebie wziąć
inaczej tu zdechniesz i zasilisz statystykę wypadków”
bo nadjeżdża już osobowy, jest za zakrętem tuż

Cudzoziemski gaz chce kontrolować wszystkich nas
wszędzie wokół solą w oku powoli się staje
szejkowie w swych zawojach, klejnotach, złocie, drogich strojach
decydują o przyszłości świata od Japonii po Hawaje
a nadjeżdża już osobowy, jest za zakrętem tuż

Ego człowiekiem rządzi, ludzkie prawo błądzi
nic po nim tu już, a oni tu wciąż wierzą, że ich ono wywyższy
dawni bohaterowie przewracają się w grobie
gdy na czołówkach gazet ktoś raz za razem ogłasza, że Szatana przechytrzył
lecz nadjeżdża już osobowy, jest za zakrętem tuż

Wielcy maklerzy, konowały i damscy bokserzy
mistrzowie ściemy i mistrzowie obietnic pustych
najgroźniejszy z nich ma twarz człeka poczciwego i anielski płaszcz
łowcy głów i bezbożnicy przemawiają z religią na ustach
lecz nadjeżdża już osobowy, jest za zakrętem tuż
Tu z głodu skóra i kości, tam pęcznieją banki żywności
więcej kosztuje jej magazynowanie niż jej rozdawanie
mówią: „Porzuć uprzedzenia, realizuj swe marzenia”
głoszą miłość braterską, lecz czy ktokolwiek wie, jak to wygląda w działaniu?
I nadjeżdża już osobowy, jest za zakrętem tuż

Moja panna wyruszyła w dal z kimś, kto niewyparzoną gębę miał
samobójcza podróż, lecz nie mogłem zdziałać nic niestety
na co mi tam ekonomie, na co mi tam astronomie
jedno, co mnie boli, to gdy bliscy moi się zmieniają w marionetki
bo nadjeżdża już osobowy, jest za zakrętem tuż

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Krwawa łuna uszy me spętała w cieniu flag
z idei kreśląc mapy, ogniem wytyczyła szlak
w gorączce dumnej rzekłem: „Widnokrąg nie wstrzyma nas”
ale wtedy byłem stary, dzisiaj znacznie mniej mam lat

Zwietrzałymi sloganami z nienawiścią wiodłem bój
wierzyłem ślepo, że ten świat ma czarno-biały wzór
szlachetny niczym d’Artagnan i czysty niby łza
ale wtedy byłem stary, dzisiaj znacznie mniej mam lat

W kłębach pozornego piękna panny pchały mnie na front
patynę polityczną wkuwać miałem dzień i noc
którą zombie-kaznodzieje bezmyślnie siali tak
ale wtedy byłem stary, dzisiaj znacznie mniej mam lat

Samozwańczy wychowawcy truli: „Wolność będzie tam
gdzie wszystkim uczniom pełną równość w klasie system da”
„Równość” – powtarzałem tak jak rotę, zgięty w pas
ale wtedy byłem stary, dzisiaj znacznie mniej mam lat

W bitewnym szale drwiłem z kundli, co mamiły tłum
nie bacząc, że sam głosząc hasła staję się jak własny wróg
od rufy aż do dziobu moją łodzią wstrząsał spazm
ale wtedy byłem stary, dzisiaj znacznie mniej mam lat

Na straży abstrakcyjnych, górnolotnych stałem spraw
przed równie złudną groźbą chciałem bronić ich co dnia
teraz widzę lepiej, czym dobro różni się od zła
ale wtedy byłem stary, dzisiaj znacznie mniej mam lat

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
nie śpię całą noc, donikąd nie wyruszam dziś
hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
ding-dong ranek wstaje, ja za tobą pragnąłbym iść

Wieczoru władztwo już zdążyło się obrócić w proch
wymknęło mi się z rąk
tak jakbym stracił wzrok
choć oczy mam otwarte
znużenie mnie zdumiewa, na stopach piętno mam
w tym mieście jestem sam
pustka martwych bram
snów moich jest niewarta

Hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
nie śpię całą noc, donikąd nie wyruszam dziś
hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
ding-dong ranek wstaje, ja za tobą pragnąłbym iść

Twoją wirującą łodzią płyńmy do czarownych wysp
wyostrza mi się zmysł
nie trzymam w dłoniach nic
zdrętwiały nogi mi
czekają tylko, aż
się zacznie wędrowanie
jestem gotów iść, gdzie wskażesz, i rozwiać się jak dym
w tego karnawału rytm
niech mnie otoczy nimb
ty tylko tchnij go na mnie

Hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
nie śpię całą noc, donikąd nie wyruszam dziś
hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
ding-dong ranek wstaje, ja za tobą pragnąłbym iść

Z migotem i chichotem, lotem przez poświatę mkniesz
jak sielankowy wiersz
swobodny uciec chcesz
jedyne, co cię
ogranicza, to nieboskłon
jeśli do twych uszu dotrze pewien nieporadny rym
co z tamburynem współgra twym
to grajek, który mimo kpin
wyskoczył jak z butelki dżin
i goni cień twój –
pobłażania mu nie poskąp

Hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
nie śpię całą noc, donikąd nie wyruszam dziś
hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
ding-dong ranek wstaje, ja za tobą pragnąłbym iść

Zniknę w kółkach dymu, które myślą puszczam raz po raz
tam, gdzie w pył się rozpadł czas
wyzwala mnie twój śpiew
spośród lękliwych, gołych drzew
gnam nad wodę, byle w dal
gdzie mroźny i obłędny żal
mnie już nie zwietrzy
tak, pod brylantowym niebem tańczyć chcę na morza tle
na skinienie jedno me
z tej areny w chwile dwie
fatum, pamięć pierzchną precz
choć na mgnienie spłynie raj
do jutra mi zapomnieć daj
o dniu dzisiejszym

Hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
nie śpię całą noc, donikąd nie wyruszam dziś
hej, Panie z Tamburynem, zagraj dla mnie coś
ding-dong ranek wstaje, ja za tobą pragnąłbym iść

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Kocham cię nad wszystko, ponad miłość, ponad czas
kocham cię nad pieniądz i nad niebo pełne gwiazd
kocham ciebie nad szaleństwo, ponad morza szum
kocham cię nad życie, ty jesteś z moich snów

Od kiedy się zjawiłaś, krąg się zamknął, nadszedł czas
pożegnałem tamte twarze i domy pełne zjaw
na dziedzińcu błaznów spowitym w gęsty mrok
ja kocham cię nad wszystko i nie zacząłem jeszcze wciąż

Ty tchnęłaś we mnie życie, teraz wiem, jak żyć
nauczyłaś mnie, jak dawać, gdym był jak kościelna mysz
z dołu wyciągnęłaś mnie, moje sny otarłaś z łez
kocham cię nad wszystko i to mi nadaje sens

Zawdzięczam ci swe życie, trójkę dzieci, ciało, krew
ząb za ząb, oko za oko, twa miłość jak nóż tnie
me myśli wciąż ku tobie mkną, klnę się sercem swym
dla ciebie bym poświęcił świat i zmysły me wraz z nim

Na tym padole mamy zagrać naszą własną pieśń
najlepiej jak umiemy, czy ktoś chce czy nie
Bóg dał, Bóg wziął, nie żałuj tego, co poszło z dymem precz
tyś jest moim szczęściem, kocham ciebie ponad krew

Nie żądał nikt ode mnie, bym na nowo stwarzał świat
nie miałem też zamiaru do ataku hasła dać
kocham ciebie nieugięcie ponad te tysiące słów
jeśli zaś jest wieczność, to tam cię pokocham znów

Zrozum, że stworzona byłaś, by wziąć ze mną ślub
ja będę zawsze z tobą, ty u mego boku stój
ty jesteś drugą stroną mnie jak brakująca część
kocham cię nad wszystko, nad wiek wieków kocham cię

Uczysz moje oczy widzieć, fale ku mnie ślesz
koło ciebie być to dla mnie najnaturalniejsza rzecz
i cokolwiek stanie się, nie puszczę cię już, nie
bo kocham cię nad wszystko, skoro czas odmienił się

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Był sobie raz chłopczyk i dziewczynka była też
mieszkali w zaułku pod niebem jak krew
był sobie chłopczyk i dziewczynka też
mieszkali w zaułku pod niebem jak krew

Był sobie raz starzec, co na księżycu miał dom
w pewien letni dzień nadszedł tu ze swych stron
był sobie starzec, na księżycu miał dom
w pewien dzień nadszedł tu ze swych stron

Dziewczynko, przyjdzie dzień
gdy wszystko będzie mieć nowy smak
dziewczynko, przyjdzie dzień
gdy dostaniesz brylant wielki jak w snach

Wiej, wietrze, tu, dmij, wietrze, tam
chłopczyk i dziewczynka w cieście skryli się pewnego dnia
wiej, wietrze, tu, dmij, wietrze, tam
chłopczyk i dziewczynka w cieście skryli się pewnego dnia

Oto klucz do królestwa
oto miasto i dom
a oto i koń ślepy
co powiedzie cię doń

Leć, ptaku, leć, nuć, ptaku, nuć
starzec wrócił na księżyc i wysechł rzeki nurt
leć, ptaku, leć, nuć, ptaku, nuć
starzec wrócił na księżyc, wysechł rzeki nurt

Słowa i muzyka: Bob Dylan, Jacques Levy

Tekst polski: Filip Łobodziński

Przeszła cicho po tarasie
w panamie i w krawacie
leciutka jak myśl
w paszporcie zdjęcie ma
z dawnego miejsca, z dawnych lat
inna jest dziś
a resztki jej poprzedniej
tożsamości precz unosi wzbierający wiatr
przez marmurowy idzie hall
ktoś zaprasza ją głośno do jednej z hazardowych sal
nie wchodzi tam, choć uśmiecha się
księżyc zbladł i już nowy nadciąga dzień
nad Port Czarnych Łez

Na wschodzie widać słońca czubek,
Grek schodzi, prosi o ołówek
i mocny sznur
na to portier: „Pardon, Monsieur –
z wolna zdejmuje fez –
nie rozumiem pana słów”
żółta mgła unosi się
Grek na piętro gna czerwony jak dziesiątka kier
ona mija go na schodach,
myśląc, że to ambasador ZSRR
odzywa się, lecz on nie przestaje biec
palmy gną się i napływa chmur cień
nad Port Czarnych Łez

Konus pierścień sprzedać chce
żołnierzowi, ale ten
targuje się z nim
nagle piorun, siada prąd,
ocknięty portier krzyczy w głos:
„Na pomoc, bo nie widzę nic!”
Grek na piętrze, boso już,
na szyję pętlę zakłada i ociera pot
pechowiec zaś w kasynie mówi:
„Gram dalej, nową talię weź i rozdaj ją”
lecz krupier na to: „Attendez-vous, s`il sous plait”
dźwigi łamią się, gęsty zwala się deszcz
na Port Czarnych Łez

Portier kobiecy słyszy śmiech,
po scenerii piekła rozgląda się
i już cały drży
żołnierz chce jej pierścionek dać:
„Weź, zapłaciłem słono zań!”
a ona: „To za mało, uwierz mi”
i na górę biegnie
po swój kufer, riksza czeka na ulicy już
napis mija „Nie przeszkadzać”
na klamce drzwi, które zamknął właśnie Grek na klucz
mimo to puka i próbuje wejść
gra orkiestra, mrok wzdłuż otula i wszerz
Port Czarnych Łez

„Muszę zamienić słowo z kimś!” –
przez drzwi krzyczy, lecz Grek żąda: „Idź!”
wykopuje stół spod nóg
bezwładnie wisi już nad sofą,
ona woła: „Mamy katastrofę
otwieraj szybko, szkoda słów!”
Wtem wybucha wulkan
i wrząca lawa z wolna spływa w dół na senny port
konus wraz z żołnierzem w kącie
na jawie o romansach zakazanych śnią
portier wzdycha: „Zdarza się co dzień”
w mroku płoną już pola oliwnych drzew
płonie Port Czarnych Łez

Wyspa tonie pośród fal,
wreszcie w jednej z hazardowych sal
pechowiec rozbija bank
„Za późno – krupier krzywi nos –
na tamtym świecie pełen trzos
niewiele będzie chyba wart”
żołnierza w ucho konus gryzie,
kocioł strzela, podłoga się zapada w dół
ona staje na balkonie,
nieznajomy szepcze jej: „Kochanie, je vous aime beaucoup”
ona do modlitwy składa dłonie swe
pożar w krąg spowija w płomienny tren
Port Czarnych Łez

Pamiętam ciepły wieczór ten,
gdy w telewizji znany anchor man
jak zwykle coś truł
trzęsienie ziemi było gdzieś,
znaleziono tylko pierścień, fez
panamę, stary grecki but
jakieś zagraniczne nudy –
wyłączyłem i poszedłem napić się
za każdym razem karmią nas
cudzymi tragediami, aż się czujesz źle
a i tak na liście wymarzonych miejsc
które chciałbym zwiedzić, nigdy nie znalazł się
Port Czarnych Łez

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Pójdź, pani, pójdź, dużo tu w łożu miejsca mam
pójdź, pani, pójdź, dużo tu w łożu miejsca mam
w jakich kolorach widzisz nas?
Ja znajdę je, zobaczysz ich blask
pójdź, pani, pójdź, dużo tu w łożu miejsca mam

Twój, pani, twój mężczyzna czeka i ma czas
daj szczęście mu, zanim nastanie zorza dnia
on strój ma brudny, lecz ręce jak łza
a ty jesteś tą, o której marzył w snach
twój, pani twój mężczyzna czeka i ma czas

Po co czekać chcesz, aż wzejdzie świat?
Możesz mieć ciastko i je zjeść
po co czekać chcesz na swój skarb
skoro tuż obok ciebie jest?

Pójdź, pani, pójdź, dużo tu w łożu miejsca mam
twój, pani, twój mężczyzna czeka w świetle gwiazd
marzę, by móc cię widzieć tu za dnia
marzę, by nocą mieć cię blisko tak
twój, pani, twój mężczyzna czeka w świetle gwiazd

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Dobry ludzie, słuchajcie
co opowiem dziś wam
o dniach, gdy godziwie żyło się z kopalni
w mieście dziś straszy karton
w oknach zamiast szyb
tylko starcy snują się ulicami

Dziatwa moja dorasta
gdzie północna część miasta
ja na świat przyszłam, gdzie południowa
lecz mą matkę zły los
zabrał przedwcześnie stąd
więc mnie starszy brat sam wychował

W ziemi żelaznych rud
pracy było wciąż w bród
więc robiło się w nocy i we dnie
aż tu raz z wyrobiska
nie wrócił mój brat
tak samo, jak nasz ojciec przed nim

Próżno patrzyłam w pustkę
próżny mój płacz
pomocy szukałam po domach
i sąsiedzi pomogli
wyswatali mnie
z górnikiem nazwiskiem John Thomas

Przerwałam naukę
żoną stałam się i
wkrótce matką dla trojga maleństw
aż tu nagle bez słowa
dniówki ścięto o połowę
nikt w mieście nie wiedział, co dalej

Piece w hucie ściął mróz
zamykali na spust
wyrobiska według numerów
aż przyjechał tu gość
i ogłosi, że dość
że czas zamknąć też numer cztery

Ze stolicy panów trzech
narzekało, że to grzech
za rudę sypać tu dolarami
taniej sprowadzać ją
z Kolumbii czy skądś
gdzie pracuje się właściwie za nic

I kopalniany gong
w końcu okrył się rdzą
mąż mój wracał pijany codziennie
smutek spowił mój sen
dzień się dłużył za dniem
słońce ciągle wschodziło daremnie

Ja patrzyłam gdzieś w dal
on pod nosem wciąż klął
mur milczenia przyszłości był znakiem
wreszcie pewnego dnia
drzwi obudził mnie trzask
i zostałam z trójką dzieciaków

Za sklepem sklep
upadał i już
było czuć, że zbliża się zima
przyjdzie czas, dzieci też
stąd wyniosą się
bo ich nic już nie będzie tu trzymać

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wyznać to pragnę
ale słów braknie
by opisać twój wdzięk
północ minęła
a dla mnie zaczyna się dzień

był tu przelotem
słodki podlotek
pieniądze zabrała mi
północ minęła
księżyc w moim oku lśni

Znam poziom śmierci
i nie mam w sercu
lęku ani zwątpienia chmur
twój gniew mi nie straszny
nie śpieszę się, znasz mnie
grubszy już sforsowałem mur

Charlotta kokota
w czerwonych botach
a Maria w zieleni szat
północ minęła
na schadzkę z Tytanią ruszać czas

Ich zgiełk i jazgot –
jałowa miazga
ich łgarstwa, toasty krwią
człek wiarołomny –
świat o nim zapomniał
nie uszanuję jego zwłok

Czas nadszedł teraz
musisz wybierać
powstałaś już z hańby sprzed lat
północ minęła
widząc cię, wiem: tylko ta

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy w deszczową Wielkanoc
w mieście mafii zgubisz trop
grawitacja ci nawala,
a negacja sączy w ciebie zło
lepiej nie rób żadnych min,
jeśli trafisz na bulwar Rue Morgue
bo tłum wygłodniałych kobiet
na szaro wszystkich robi tam co krok

Jeśli spotkasz świętą Anię,
to prośbę mam, podziękuj jej
palce w supły mam splątane,
bez ruchu leżę jak pień
nawet nie mam siły wstać,
choć kolejny zastrzyk czeka mnie
a mój lekarz, druh od serca,
nie umie nawet orzec, co mi jest

Słodką Lindę
boginią mroku na wsi zwą
bardzo pięknie się wyraża
i na piętro kusi, byś odwiedził ją
ty uprzejmie wyczekujesz,
by za wcześnie nie zawitać pod jej dom
i w końcu wyjesz do księżyca,
bo ci głos zabiera, odesławszy w kąt

W Nowym Kondominium
liczy się nazwisko albo konta stan
więc się musisz zdecydować,
choć to wszystko tak naprawdę kant
jeśli głupka chcesz udawać,
lepiej wracaj, skąd przybyłeś tu, raz-dwa
bo psom na nic się nie przydasz,
ich zresztą kręci trop ten sam

Tymczasem władze miasta
publicznie chwalą się, że znów
straż marszałkowską
szantażem przegoniły za próg
ta zgarnęła więc Anioła,
co z wielkiego świata przybył tu
w pełnej glorii, ale gdy uciekał,
to wyglądał jak duch

Z burgunda przerzuciłem się
na środki, które mają większą moc
wszyscy zapewniali, że mnie wesprą,
gdy ta gra da mi w kość
lecz kto ma udawać Greka –
ja sam sobie zgotowałem ten los
wracam do cywilizacji,
bo naprawdę czuję, że mam dość

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wreszcie znalazłaś swoje miejsce tu
on ci zniszczył tyle lat
weź broń moją i stań tu
dobra już nie odróżniam od zła

Ale proszę, nie płacz, już nie płacz, już nie płacz
tylko proszę, nie płacz, już nie płacz, już nie płacz
tylko proszę, nie płacz
ty wiesz i ja wiem, po nocy przyjdzie dzień
ale kochanie, nie płacz, bo serce mi się rwie

Nad rzekę niezwłocznie idź
bądź spokojna, będę tam
nad rzekę niezwłocznie idź
nie martw się, twój bilet mam

Ale proszę, nie płacz, już nie płacz, już nie płacz
tylko proszę, nie płacz, już nie płacz, już nie płacz
tylko proszę, nie płacz
ty wiesz i ja wiem, po nocy przyjdzie dzień
ale kochanie, nie płacz, bo serce mi się rwie

Jeśli szukasz tylko wsparcia
a może kogoś na złe dni
a może chcesz mieć z kim pogadać
pod mój dach zapraszam, przyjdź

Ale proszę, nie płacz, już nie płacz, już nie płacz
tylko proszę, nie płacz, już nie płacz, już nie płacz
tylko proszę, nie płacz
ty wiesz i ja wiem, po nocy przyjdzie dzień
ale kochanie, nie płacz, bo serce mi się rwie

Masz za sobą trudny czas
ja już znam twą każdą myśl
choć nie jestem lekarzem, wiem przecież, że
miłość odmieniła cię dziś

Ale proszę, nie płacz, już nie płacz, już nie płacz
tylko proszę, nie płacz, już nie płacz, już nie płacz
tylko proszę, nie płacz
ty wiesz i ja wiem, po nocy przyjdzie dzień
ale kochanie, nie płacz, bo serce mi się rwie

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Od wczesnego rana
po sam zmierzch
od jadu łeb pęka
poza tym dobrze jest
przyjmij mój czas – w co grasz?
Czekam, aż pokażesz twarz

Tramp podskoczył wysoko
by swobodnie spaść
wpierw skradł mi pannę
potem jeszcze mnie chciał skraść
lecz ty przyjmij mój czas – w co grasz?
Czekam, aż pokażesz twarz

Powiedz, dokąd chcesz pójść
zabiorę cię tam
ty pierwsza się dowiesz
gdy nie uda się nam
przyjmij mój czas – w co grasz?
Czekam, aż pokażesz twarz

Tu w pokoju jest duszno
nie umiem złapać tchu
patrz, tamci wyszli, ja nie chcę być
ostatnim, co zostanie tu
więc przyjmij mój czas – w co grasz?
Czekam, aż pokażesz twarz

Posłano po karetkę
na sygnale gna
wypadek się zdarzył
że ktoś tu miał fart
ty przyjmij mój czas – w co grasz?
Czekam, aż pokażesz twarz

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Mamo, odczep mi ten znak
nosić go nie mogę już
bledną oczy, gaśnie świat
chyba pukam do nieba wrót

Puk puk pukam do nieba wrót

Mamo, otrzyj mi z twarzy krew
dość mam wojny, łez i kul
ciężko mówić, wszędzie czerń
chyba już pukam do nieba wrót

Puk puk pukam do nieba wrót

Mamo, zakop gdzieś tę broń
żaden strzał nie padnie już
czarna mgła ogarnia skroń
zdaje się, że pukam do nieba wrót

Puk puk pukam do nieba wrót

Mamo, zakop gdzieś tę broń
żaden strzał nie padnie już
czarny pociąg zabierze mnie stąd
zdaje się, że pukam do nieba wrót

Puk puk pukam do nieba wrót

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Swe miejsce znalazłem, na życie mam plan
a ty przyrzeczenia łamiesz co dnia
przyrzekłaś mnie kochać, a tu nagle szok
podchodzisz i na mnie wylewasz sok
pył i kurz, pył i kurz
dni straconych nie odzyskam już

Swoim pilniczkiem przyginasz mi kark
nie pamiętam już słów, co spływają ci z warg
przyrzekłaś mnie kochać – czy myli mnie wzrok?
Nie masz dokąd iść, lecz wylewasz swój sok
pył i kurz, pył i kurz
dni straconych nie odzyskam już

Konto mam czyste, dość – odejdź precz
wiesz, o czym mówię, wiesz dobrze, w czym rzecz
znajdź sobie innego, łaź z nim krok w krok
ale radzę ci, trzymaj przy sobie ten sok
pył i kurz, pył i kurz
dni straconych nie odzyskam już

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Ramona, siądź, przymknij te oczy wilgotne od łez
smutek ci minie gdy zaczniesz tu dostrzegać sens
kwiaty na klombach choć kwitną, bywa, że brzydną też
co nie jest, a było, to pewnie się śniło, sam nie wiem, jak mam ci to rzec

Tak kusi mnie wciąż twych ust polna woń, chcę siłę twej skóry czuć znów
i co chwila hipnotyzuje mnie każdy twój ruch
ale zasmuca mnie, że tak pragniesz należeć do świata złudnego jak sen
to wszystko rojenia, fantazje, zmyślenia, a ty toniesz jak dziecko we mgle

Widzę, jak setki ust faszerują ci mózg, leją wciąż wodę ze wszystkich stron
widzę, że miotasz się, czy masz zostać, czy wrócić tam, gdzie twój dom
potrafili ci wmówić, że zwycięstwo w kieszeni masz już
ale ty, moja droga, nie masz żadnego wroga, prędzej sama zadręczysz się tu

Tyle razy mówiłaś „jestem lepsza od wszystkich, a wszyscy są gorsi niż ja”
otóż skoro w to wierzysz, nie masz nic do stracenia, do zyskania też nic, to jest fakt
z przyjaźni, przywyknięć, przymusów się bierze twój ból
to one cię parzą, to one ci każą wtapiać się w ten banalny tłum

Gadam tak po próżnicy, a ty słyszysz tylko chaotyczny trajkot i szum
poddaję się – sama musisz sens ogarnąć słów
wszystko przemija, wszystko się zmienia, ty sobą bądź i więcej nic
a, mój Boże, kiedyś może ja sam u twych zapłaczę drzwi

Słowa i muzyka: Bob Dylan, Robert Hunter, Willie Dixon

Tekst polski: Filip Łobodziński

Nie zjawiam się tu po to, by mi łeb zaprzątał szajs
zjawiam się posłuchać, jak gość na czynelach gra
czy zdołasz mnie pognębić – mówię ci, że nie
Piekło to rodzinne miasto żony mej

Są powody, że jest tak, są powody, że siak
wiem o tym, na myślenie o nich czasu mi brak
w słońcu siedzę, czekam, aż na brąz spalę się
Piekło to rodzinne miasto żony mej

Dla niej będziesz grabił, dla nie kradł
przez nią stracisz pracę, przez nią dreszcze masz
postępuje marnie, postępuje źle
klątwy ma silniejsze niż niejeden bies

Skończy się, że będę nogi za pas brać
bo zabiję kogoś – przez nią, psia jej mać
rypią tu komary, czas do środka wejść
Piekło to rodzinne miasto żony mej

Co pamiętać, co zapomnieć – kto pomoże mi
dzień, gdy ją poznałem, pamiętam do dziś
zmysły postradałem dawno temu już
kocham ją – to jedno mój powtarza mózg

Państwo drży w posadach, jest w ruinie kraj
odwróć złe spojrzenie i wytchnienie daj
nie kręć się tu więcej, idź – powtarzam, że
Piekło to rodzinne miasto żony mej

Słowa i muzyka: Bob Dylan, Jacques Levy

Tekst polski: Filip Łobodziński

Piekące chili w ten upał koszmarny
na twarzy i na płaszczu osiadł kurz
ja i Magdalena uciekamy
i chyba wreszcie uda nam się już

Piekarza syn gitarę ma już moją
nakarmił nas i spać nam dał na sianie
lecz nową będę miał, o zakład stoję
i taką pieśń zaśpiewam wtedy dla niej

No llores, mi querida
Dios nos vigila
niedługo dojedziemy do Durango
agarrame, mi vida
już pustynia kończy się
niedługo tańczyć będziesz znów fandango

Duchy azteckich przodków zbudził wśród ruin
kamienny klekot kopyt mego konia
dzwony mej wsi – myślą biegnę ku nim
a po nocach widzę bladą twarz Ramona

Czy to ja zabiłem wtedy go w kantynie
czy naprawdę palec mój nacisnął spust?
Jedźmy, Magdaleno, czas wciąż płynie
psy szczekają, co ma przyjść, niech przyjdzie już

No llores, mi querida…

Na korridzie w cieniu usiądziemy sobie
torero będzie zwinnie byka mijał
trącimy się tequilą jak nasi dziadowie
gdy w bój ich wiódł generał Pancho Villa

Do kościoła pośpieszymy potem
nasz padre modlitwy zmówi stare
ja nowe buty będę miał i kolczyk złoty
twa ślubna suknia się rozjarzy diamentami

Przed nami jeszcze wciąż daleka droga
już czekają nas z weselem tam na farmie
i może nam objawi się twarz Boga
ujrzymy Jego oczy z obsydianu

No llores, mi querida…

Co to znaczy – czuję straszny ból
w głowie mi się kręci, słyszę strzały
bądź teraz przy mnie blisko tu
och, Magdaleno, jestem ranny

Prędko, trzymaj, tu jest mój karabin
widzisz w dali to światełko w górach?
Celuj dobrze, to ratunek nasz ostatni
bo nie wiem już, czy uciec nam się uda

No llores, mi querida…

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Po jakimś czasie, nie mówiąc nic
zrzuciliśmy brudy na stos
trochę starych koszul i kilka par portek
każdy prawie zatykał nos
mama wzięła jakąś książkę w dłoń
a tata spytał, co tam ma
na to ktoś mówi: „A co cię obchodzi?”
zaś tata, że nic, tylko tak
potem, gdy wszystko uprało się już
zaczęliśmy wieszać pranie, żeby schło
każdy z nas cudownie się czuł
był wtedy trzydziesty stycznia któryś tam rok

Nazajutrz wszyscy wstali ciekawi, czy
pranie wyschło i można je wnieść
szczekały psy, odwiedził nas sąsiad
a mama mu bąknęła „Cześć”
„Mam coś – rzekł sąsiad – słyszeliście już?
Wiceprezydent wpadł w szał.”
„Gdzie?” „A w mieście.” „Kiedy?” „Wczoraj jak raz.”
„Oj, szkoda, gość klasę miał.”
„No, ale nic nie poradzimy – rzekł sąsiad –
człowiek zapomni każde zło.”
„Racja, racja – na to mama – a ty, synku
sprawdź, czy pranie musi długo schnąć.”

Pomacałem moją koszulę, a
sąsiad spytał: „Te koszule to wszystko twój kram?”
ja na to: „Niektóre, nie wszystkie.”
a on: „I ty zawsze w domu pomagasz tak?”
ja na to: „Niekiedy, nie zawsze”
i wtedy sąsiad wytarł nos
a tata krzyknął z okna: „Mama chce
żebyś przyniósł pranie, bo już ma dość!”
Zawsze słucham ich
więc i teraz uwinąłem się w mig
zebrałem pranie, mama je wzięła, a ja
pozamykałem wszystkie drzwi

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

William Zantzinger zabił Hattie Carroll
laską-zabawką, kręcił nią wokół dłoni
rzecz się działa w hotelu na ważnym przyjęciu
zawezwano policję, jeden sprawcę rozbroił
wzięli go stamtąd prosto na posterunek
zarzut usłyszał: morderstwo pierwszego stopnia…
Ty, co bagatelizujesz lęk
i kwestionujesz wstyd
schowaj chustkę i w garść weź się
teraz nie czas na twe łzy

William Zantzinger, lat dwadzieścia cztery
a już na własność miał sześćset akrów tytoniu
bogaci rodzice go zabezpieczyli
i znał się z kim trzeba w całym rodzinnym stanie
na swój czyn ramionami wzruszył i wydął wargi
rzucił przekleństwo i słowa pogardy
w parę minut za kaucją powrócił na wolność…
Ty, co bagatelizujesz lęk
i kwestionujesz wstyd
schowaj chustkę i w garść weź się
teraz nie czas na twe łzy

Hattie Carroll, lat pięćdziesiąt jeden
matka dziesiątki dzieci, pracowała tam w kuchni
zmywała naczynia, wynosiła odpadki
i nigdy nie zasiadła u szczytu stołu
i nie rozmawiała nawet z gośćmi u stołu
po prostu sprzątała, gdy już wstali od stołu
i dbała też, by popielniczki mieli czyste
wtem jęknęła barmanka – i na blat upadła
świst powietrza przy barze zwiastował
że zbliża się śmierć do poczciwej kobiety
którą William Zantzinger widział pierwszy raz w życiu…
Ty, co bagatelizujesz lęk
i kwestionujesz wstyd
schowaj chustkę i w garść weź się
teraz nie czas na twe łzy

Na sali sądowej się rozległ stuk młotka
na znak, że wszyscy równi są tu wobec Boga
że w kodeksie za sznurki nikt nie pociąga
że nawet bogaczy sprawiedliwie się osądza
gdy przed sąd przez policję są doprowadzeni
i że drabina prawa nie ma dołu ni szczytu
sąd popatrzył na tego, co bez powodu zabił
bo tak go naszło, bo po prostu się napił
potem sędzia zza togi przemówił z godnością
i obwieścił, że czyn przykładnie trzeba ukarać
więc William Zantzinger dostał pół roku mamra…
Ty, co bagatelizujesz lęk
i kwestionujesz wstyd
wyjmij chustkę i zasmuć się
bo teraz jest czas na twe łzy

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Samotnym jestem trampem
żyję jak bezpański pies
innym życie się zaczyna tam
gdzie mojego życia kres
imałem się przekupstwa
szantaży, kantów, blag
prócz żebrów znam na pamięć
goryczy każdej smak

Niegdyś byłem dość majętny
niczego mi nie było brak
czternastokaratowy złoty ząb
i jedwabny frak…
Lecz zwątpiłem w brata mego
winę obarczyłem go
i teraz cierpię wstyd i hańbę
odwrócił się mój los

Miłe panie i panowie
nadchodzi już mój czas
lecz nim wam zniknę z oczu
przestrogę taką dam –
wystrzegajcie się zawiści
żyjcie podług własnych praw
sądów swych nie rozgłaszajcie, by
nie trafić tam, gdzie ja

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

To było w innym życiu, w czas krwi i znoju czas
gdy cnotą była ciemność, drogi w błocie aż po pas
jak bezkształtna bestia nadszedłem z dzikich stron
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

Jeśli tu się znajdę znów, bądźcie pewni, że
ja dla niej zrobię wszystko – słowem mym się klnę
gdy stalooka śmierć panuje, a ludzie z zimna drżą
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

Nie padło słowo między nami, nic nie groziło mi
do tamtej pory aż nie było załatwione nic
wyobraźcie sobie ciepły i bezpieczny dom
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

Byłem skrajnie wyczerpany, mym grobem stał się grad
z krzakach mnie otruli, wyrzucili znów na szlak
jak krokodyla mnie zaszczuli pośród żyznych łąk
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

Nagle odwróciłem się i ona stała tam
na rękach bransoletki, we włosach cudny kwiat
i od korony z cierni uwolniła moją skroń
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

I znów ściana między nami, coś jest nie tak, coś jest źle
przyszedłem na gotowe, zakłócenia wkradły się
w ten samotny dzień zaczęło się, uwierzyć trudno w to
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

Zerwane wszystkie więzi, lecz naprawić można je

w głębokim lesie, w jamach tam, gdzie duchy kryją się
to wieczna bitwa o to, co wciąż niszczy losu grom
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”
Łokciami poseł się rozpycha, na wierzchowcu pastor mknie
nic naprawdę się liczy, tylko przepowiednie złe
jednooki karawaniarz róg daremny ujął w dłoń
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

Noworodków słyszę lament jak gołębi płacz
i jęk bezzębnych starców, miłości tak im brak
przez pytanie twe przebija chyba pełen żalu ton
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

W górskiej wiosce grali w kości o mój płaszcz
zastrzyk śmierci dali mi, gdy o zbawienie wiodłem targ
niewinność swą dawałem im, lecz się zaśmiali w nos
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

Teraz mieszkam za granicą, lecz wrócę tu i tak
po brzytwie stąpa piękno, będzie moim za rok, dwa
byle cofnąć się w czas, kiedy stworzył Bóg siebie i ją
„Wejdź, proszę – rzekła do mnie – przed burzą tu się schroń”

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Seńor, Seńor, powiedz, co jest naszym celem
spór o miedzę czy też Armagedon?
Znam ten pejzaż, chociaż nie wiem skąd
gdzie tu prawda, a gdzie fałsz, Seńor?

Seńor, Seńor, może powiesz, gdzie się skryła
czy daleka droga, czy już bliska?
Jak długo w drzwi mam wbijać jeszcze wzrok?
Czy tam odpocząć będę mógł, Seńor?

Ciągle wieje tu przez górny pokład wicher zły
ciągle wisi na jej szyi ten żelazny krzyż
ciągle w pustym mieście zespół dęty marsza rżnie
tam, gdzie kiedyś mnie objęła szepcząc „Nie zapomnij mnie”

Seńor, Seńor, widzę, że wóz jedzie drogą
wietrzę blisko smoczy ogon
tej niepewności mam już dość
mów, do kogo mam się zwrócić tu, Seńor

Wciąż pamiętam jeszcze, że nim ukląkłem nagi tu
w magnetyczne pole zarył pociąg, który głupców wiózł
Cygan ze złamaną flagą i z pierścieniem zjawił się
mówiąc: „To nie sen, mój synu, to naprawdę dzieje się”

Seńor, Seńor, jak skóra twarde są ich serca
daj mi chwilę, niechże się pozbieram
tylko wstanę z ziemi, zrobię krok
jeśli jesteś gotów, to ja też, Seńor

Seńor, Seńor, powyrywajmy druty
wywróćmy te ich budy
nie podoba mi się miejsce to

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Posłuchaj mnie uważnie
zrozum wreszcie, że
ja chcę być dziś z tobą
jeśli ty być ze mną chcesz

Skoro musisz już iść, dobra jest
bo skoro musisz już iść, no to idź
lub do rana zostań ze mną dziś

Nie chodzi mi, bym z tobą
w zgadywanki bawić się tu chciał
po prostu zegarka nie mam, a
ty o godzinę pytasz raz po raz

Skoro musisz już iść, dobra jest
bo skoro musisz już iść, no to idź
lub do rana zostań ze mną dziś

Jestem sobie prosty chłopak
ciepła braknie mi
ale nie myśl sobie, że
nie umiem uszanować czci

Skoro musisz już iść, dobra jest
bo skoro musisz już iść, no to idź
lub do rana zostań ze mną dziś

Nie spałbym po nocach
i sumienie gryzłoby mnie
gdybym miał cię powstrzymywać
przed tym, czego bardzo chcesz

Skoro musisz już iść, dobra jest
bo skoro musisz już iść, no to idź
lub do rana zostań ze mną dziś

Nie chcę, żebyś rzeczy
niemożliwych dokazała dziś
po prostu zaraz idę spać, a ty
i tak po ciemku nie trafisz do drzwi

Skoro musisz już iść, dobra jest
bo skoro musisz już iść, no to idź
lub do rana zostań ze mną dziś

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Amalgamat twych ust, tamten misjonarski żar
twój zamglony wzrok, rymowany psalm
w palcach srebrny krzyż, głos jak dźwięczna stal
czy ktokolwiek mógłby chcieć cię złożyć w grobie?
Wreszcie kieszenie masz z dala od cudzych rąk
wizje zwane tramwajem odrzucasz na klomb
jedwabiste masz ciało, twarz kruchą jak szkło
czy ktokolwiek mógłby chcieć cię zabrać z sobą?
Smutnooka pani w sari
smutnooki prorok wie, że nie przychodzi nikt
w oczach bric-à-brac, w dłoni wschodni rytm
mam je złożyć u twych drzwi
czy, smutnooka, każesz czekać mi?

Śpisz pod kołdrą z blachy, masz koronkowy pas
z twojej talii znikły walet i as
ciuch piwniczny masz i wydrążoną twarz
czy ktokolwiek mógłby chcieć cię rozszyfrować?
Twej sylwetki cień słońce zsyła w dół
w oczy twoje, gdzie trwa księżyca wschód
nucisz pieśni z tekturki i z cygańskich nut
czy ktokolwiek mógłby chcieć ci imponować?
Smutnooka pani w sari
smutnooki prorok wie, że nie przychodzi nikt
w oczach bric-à-brac, w dłoni wschodni rytm
mam je złożyć u twych drzwi
czy, smutnooka, każesz czekać mi?

Królowie Tyru skazańców mają spis
po całus z geranium stoją od wielu dni
taki obrót spraw jednak z tropu cię zbił
lecz czy ktokolwiek serio pragnie pocałunku?
Przedszkolne sympatie na twej macie śpią
apteczka mamusi i twój hiszpański ton
i twój gromki głos, policyjny gong
czy ktokolwiek da ci odpór na przyczółku?
Smutnooka pani w sari
smutnooki prorok wie, że nie przychodzi nikt
w oczach bric-à-brac, w dłoni wschodni rytm
mam je złożyć u twych drzwi
czy, smutnooka, każesz czekać mi?

Przedsiębiorcy i rolnicy pokazywać ci chcą
pełen martwych aniołów prywatny schron
lecz dlaczego cię włączyli w swój wierny krąg
jakże mogli w ogóle się tak pogubić?
Marzą, byś wzięła winę za niski plon
lecz morze podeszło pod sam twój dom
tulisz dziecię oprycha, grzmi lipny na trwogę dzwon
więc jakże, jakże mogli cię próbować namówić?
Smutnooka pani w sari
smutnooki prorok wie, że nie przychodzi nikt
w oczach bric-à-brac, w dłoni wschodni rytm
mam je złożyć u twych drzwi
czy, smutnooka, każesz czekać mi?

Masz nadbrzeżne wspomnienia o zapachu ryb
twój mąż z żurnala dnia pewnego się zmył
jak na dłoni widać twój urok i styl
czy ktokolwiek mógłby kiedyś cię zwerbować?
Złodziej swą kartoteką obciąża cię
a ty święty medalik w palcach gniesz
rozmodloną masz twarz, duszę nieziemską też
czy ktokolwiek mógłby kiedyś cię zrujnować?
Smutnooka pani w sari
smutnooki prorok wie, że nie przychodzi nikt
w oczach bric-à-brac, w dłoni wschodni rytm
mam je złożyć u twych drzwi
czy, smutnooka, każesz czekać mi?

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Zupełnie jakby noc chciała wykpić to, że cicho być się starasz
siedzimy zdani tu na siebie, choć udajemy, że to wcale nieprawda
a Luiza ma w zanadrzu deszcz i mówi: „No, rusz się, i to zaraz”
tam naprzeciwko lampa wciąż pali się
w rurach obok nie milknie chrzęst
z rozgłośni country cichy dobiega brzęk
próżno zgasić chcesz światło i dźwięk
tu Luiza i jej facet w gąszczu rąk i ust
jednak sny o Johannie wypełniają mi mózg

Panie z breloczkami grają na pustej działce w ciuciubabkę
a nocne dziewki szeptem w podmiejskim planują eskapadę
nocny stróż z latarką błądzi, nie wiedząc, kto tu zaiste jest wariatem
Luiza jest blisko, tuż-tuż
niczym zwierciadełko, zwiewna jak duch
i jasno, nie nadużywając słów
mówi, że Johanny nie ma tu
w kościach jej twarzy rezonuje widma elektryczności jęk
a te sny o Johannie zamiast mnie są mu tłem

Oto chłopczyk zbłąkany – sam siebie traktuje tak poważnie
niedolą swą się chełpi i lubi żyć nierozważnie
a gdy pada jej imię, mówi: „Żegnaj, odchodzę, przecież znasz mnie”
na pewno przepełnia go żółć
niepotrzebny musi się czuć
na przyjęciu pod ścianą się snuć
licząc na jedno „Wróć”
Jak to wytłumaczyć, jak sobie z tym radę dać?
A te sny o Johannie całą noc nie dają mi spać

We wnętrzach muzeów Nieskończoność staje przed osądem
echo głosów mówi: więc po latach zbawienie tak wygląda
patrz na ten uśmiech, niezłą jazdę musiała tu mieć ta Gioconda
szaraczki snują się z kąta w kąt
matrony kichają trzy razy pod rząd
Gioconda się chwyta za wąs:
„Nie widzę swych kolan stąd”
klejnoty i lornetki na głowie oślicy lśnią
lecz od snów o Johannie odbija się ich całe zło

Akwizytor mówi do hrabiny, co ponoć troszczy o niego się
„Wskaż, kto nie jest pasożytem, ja pomodlę za człowieka tego się”
a Luiza na to: „Szukaj wiatru w polu” i już szykuje dla ukochanego się
ale przepadł po Madonnie ślad
pustą klatkę przeżera już rdza
jej płaszcz ze sceny też dawno spadł
skrzypek rzucił dach i wkracza na szlak
na transporcie rybnym na tylnych drzwiach
pisze: „Długi spłacono do cna”
zaś mnie sumienie pęka w szwach
w wytrychu wiolinowym harmonijki wygrywają deszcz
a te sny o Johannie to jedyne, co wciąż tu jest

Słowa i muzyka: Robert Hunter, Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Przypatruję się światu
na wschód daleko spojrzenia śląc
widzę ją, jak zmierza tutaj
wraz z nią kroczy wiejski ksiądz
spodziewam się zmian
a minęła już ostatnia część dnia

Wspólne mamy cele
wspólnych mamy wiele innych spraw
z niecierpliwością czekam
czekam, aż połączy przyjaźń nas
spodziewam się zmian
a minęła już czwarta część dnia

Żyje się dla miłości
a podobno miłość ślepa jest
jeśli chcesz żyć bez problemów
razem ze mną spakuj się
spodziewam się zmian
a minęła już czwarta część dnia

Jaki cel jest w snuciu marzeń
strata czasu, powiem ci
nawet jeśli się spełniały
nie widziałem sensu w nich

Ciągle siedzi w tobie dziwka
pożar wzniecić mogłabyś
tyś przedmiot mego pożądania
chyba tracę wszelki zmysł
spodziewam się zmian
a minęła już czwarta część dnia

Na gramofonie Billy Joe Shaver
otwarty w ręku James Joyce
niektórzy mówią mi, że
krew ziemi mój wypełnia głos

Wszyscy mają w bród pieniędzy
wszyscy strojów pięknych mają w bród
wszyscy mają i w bród kwiatów
ja nie mam najmarniejszej z róż
spodziewam się zmian
a minęła już czwarta część dnia

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Bestia bez trudu rozszarpuje ludzkie ciało
podobnie kobieta, co uchodzić za mężczyznę chce
na jego pogrzebie śpiewano „Danny Boy” i „Ojcze nasz”
ksiądz kazał o tym, że Chrystus zdradzany był i wciąż jest
było tak, jakby otwarła ziemia paszczę swą i go pożarła
sięgał zbyt wysoko i strącono go na sam dół
mówią, że dla innych warto miłym być, gdy pniesz się w górę
gdy będziesz spadać, przecież spotkasz ich znów

I odwrotu nie ma już
gdy krok stopą pyszałka dasz
odwrotu nie ma już

Ponoć brata masz imieniem Jan, co podejrzane drinki pije sam
ja nie zapominam twarzy ani imion
mieszana krew ożywia mu policzki zapadnięte
on spojrzał w słońce i rzekł: „Zemszczę się, nim te dni przeminą”
zaśpiewaj mi znów, że ‘Będę kochać cię po świt, nieznajomy’
i że cię łączył z ogierem kina romans jak kres Jeruzalem
nastały czasy miłosierdzia, konformizm wokół triumfy święci
nim wbiją gwóźdź ostatni, na końcu języka znów masz brednię, wiem

I odwrotu nie ma już
gdy krok stopą pyszałka dasz
odwrotu nie ma już

Emerytowany biznesmen, z niebios wyrzucony, stracił sens
wysysa życie z każdego, z kim zetknie się
z nim się nie zabawisz ni na jotę, on na katastrofę samolotu
ma bilety i za gotówkę je sprzedawać chce
u boku pannę Dalilę ma, wydaje mu się, że ją zna
lecz to Filistynka, co umie rzucić czar na ludzki los
do łóżka poda ci miód i mak, chleb, co ma korzenny smak
a i tak, gdy się ockniesz, będziesz miał w talerzu nos

I odwrotu nie ma już
gdy krok stopą pyszałka dasz
odwrotu nie ma już

Wybiorą ci tego, z kim masz się dziś wieczór spotkać
będziesz głupka zgrywać, nauczysz się przechodzić przez drzwi
dowiesz się, jak przekraczać wrota raju
i jak dźwigać zbyt ciężkie brzemię do końca twych dni
oni ze sceny będą się starali, by źródło trysnęło ze skały
do kapelusza nierządnica zbierze kafli sto i skłoni się w pas
oni Opatrzność chwalą we łzach, a szwajcarskie konto pęka w szwach
dzięki brudnej fortunie budują uczelnie dla mas

I odwrotu nie ma już
gdy krok stopą pyszałka dasz
odwrotu nie ma już

Pięknych ludzi mają na usługach, mówię ci
terroryzują twoje myśli i uczą trzymać język za zębami
tajemnicę mają wypisaną na swym czole
gładzą dzieci w kolebkach, mówiąc: „Dobrzy zawsze młodo umierali”
i nie wierzą w zmiłowanie
nie spodziewaj się, że kiedykolwiek trafią pod sąd
do nieba mogą wynieść cię lub zrujnować w chwile dwie
potrafią przemienić cię, w co tylko chcą

I odwrotu nie ma już
gdy krok stopą pyszałka dasz
odwrotu nie ma już

Ja też go chyba kochałem, nadal tak jest
oczami duszy widzę go na tej górze, widzę jego gest
czy osiągnął szczyt tak, jak chciał – pewnie tak, a potem spadł
strącono go siłą woli, mówiono, że to jego kres
rozejrzyj się, nic tu wokół nie zostało
po pladze, co rzuciła strach na miasto, został tylko kurz
niech martwi martwych grzebią, twój czas nadchodzi – oto twój świat
schronienia szybko szukaj, żelazo rozpalone jest tuż

I odwrotu nie ma już
gdy krok stopą pyszałka dasz
odwrotu nie ma już

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Chcę strzału miłości
chcę strzału miłości

Ja nie chcę strzału heroiny, by uśmierzyć ból
nie chcę strzału terpentyny, co mnie wpędzi w dół
nie chce strzału kodeiny, w wyrzuty wtłoczy mnie
nie chcę strzału wódki – do pałacu daje wstęp

Chcę strzału miłości
chcę strzału miłości

Och, panie doktorze, niech zbada pan mój stan
zaznałem już królestwa tego świata i tylko ciarki mam
to nie jest bolesne, co najwyżej niesie śmierć
jak ci, co przyszli po Jezusa, by zań nagrodę sutą mieć

Chcę strzału miłości
chcę strzału miłości

Alibi nie chcę szukać, kiedy z tobą spędzam czas
i ty, i ja już znamy plotki, na języki wzięto nas
ty mi książek nie pokazuj, ty mi nie pokazuj zdjęć
bo od tego ból nie minie ani na złe rzeczy chęć

Chcę strzału miłości
chcę strzału miłości

Czemu miałbym cię zabijać – to pytanie wraca znów
zabiłeś tylko mego ojca, zgwałciłeś żonę mu
zatrutym rylcem wytatuowałeś dzieci me
druhów pohańbiłeś mych, z mego Boga natrząsałeś się

Chcę strzału miłości
chcę strzału miłości
Odejdźcie precz, dziś w nocy chcę być sam
Weronika już poszła, Magdalena nie ma szans
ten ktoś, kto mnie nie znosi, jest szybki, cichy i tuż-tuż
czy mam się cofnąć i zaczekać, by przyszedł po mnie już?

Chcę strzału miłości
chcę strzału miłości

Skąd się to bierze, że tej nocy wiatr chce wiać?
Przez ulicę nie chce mi się przejść, z autem też jest coś nie tak
do domu dzwonię – cisza, wszyscy wyjechali gdzieś
sumienie już zaczyna serio niepokoić mnie

Chcę strzału miłości
chcę strzału miłości

jeśli umiesz leczyć
ja chcę strzału miłości

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wyjrzyj przez okno, skarbie, wsłuchaj się w ten ton
Sułtani „Dixie” grają, ktoś przemawia i wyciąga dłoń
może to Führer, może miejscowy kapłan wasz
niekiedy Szatan miewa Syna Pokoju twarz

On ma język giętki, on gadane ma
wszelkie czułe słówka i miłosne pieśni zna
lecz ręce może mieć nieczyste, na intencje jego zważ
niekiedy Szatan miewa Syna Pokoju twarz

W tle się kryje lub wysuwa się na pierwszy plan
w krąg łypie, jakby sarnę w lesie tropił sam
a jego nie wytropi nikt, policja tajna ani straż
niekiedy Szatan miewa Syna Pokoju twarz

Nawet nie dostrzeżesz go, choćby stanął obok tuż
a ledwo na słońce wyjdziesz, on cię dorwie już
dorwie cię, kiedy kłopotów całą tonę masz
niekiedy Szatan miewa Syna Pokoju twarz

Bywa że charyzmę ma, bywa, że nie
mógłby w dół Niagary spłynąć w łódce z czaszki twej
uważaj, coś szykują, uważaj, będzie uczta dla mas
niekiedy Szatan miewa Syna Pokoju twarz

Ma na ustach filantropię, na sztandarze szczytny cel
wie, jak ma cię pocałować, ja za serce ująć cię
ramionami cię obejmie, bestia zna się na tym, bo ma długi staż
niekiedy Szatan miewa Syna Pokoju twarz

Chcesz brać ślub, to weź go już, jutro spraw ustanie tok
wilk zawyje nocą dziś, wypełznie z jamy smok
tysiącletnie drzewa runą niczym pokot wątłych baszt
niekiedy Szatan miewa Syna Pokoju twarz

Nad błękitnookim synkiem matka płacze gdzieś
zabawkę starą w dłoni ma i ciżemki białe dwie
a jego wiedzie gwiazda, która Trzech Mędrców wiodła ze Wschodu aż
niekiedy Szatan miewa Syna Pokoju twarz

Słowa i muzyka: Robert Hunter, Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Słuchaj, jak z oddali dmie syrena
dmie, jakby niebo chciała całkiem zmieść
przesiadkę mam, nim ruszę, gdzie mnie nie ma
przez dzień i noc ten pociąg ma mnie wieźć
nieprawdę opowiadasz, żem utracjusz
i jeszcze, żem handlarz cudzych ciał
słuchaj, jak z oddali dmie syrena
jakby rozpoczęła swój ostatni cwał

Słuchaj, jak z oddali dmie syrena
dmie jak nigdy dotąd, nawet w snach
niebieskie miga, droga jest zamknięta
dmie jakby stała w mej komnaty drzwiach
zza płotu się uśmiechasz do mnie
tak jak zawsze uśmiechałaś się
słuchaj, jak z oddali dmie syrena
dmie, jakby miał to być ostatni jęk

Słyszysz, jak z oddali dmie syrena?
Dmie, jakby w bezmiar porwać miała świat
na tobie jednej w życiu tym polegam
twa bomba we mnie tyka już od lat
Czy to głos Matki naszego Zbawiciela?
Ten głos czarowny słyszę nawet stąd
słuchaj, jak z oddali dmie syrena
dmie, jakby na pokładzie miała pannę mą

Słuchaj, jak z oddali dmie syrena
dmie, jakby miała mnie uleczyć z ran
ty łotrze, wiem, dokąd się wybierasz
przed świtem jeszcze cię powiodę tam
budzę się co rano, ona w łóżku obok mnie
czy na jej tle obsesję mógłbym mieć?
Słuchaj, jak z oddali dmie syrena
dmie, jakby chciała zabić mnie na śmierć

Słyszysz, jak z oddali dmie syrena?
Dmie przez kolejne miasto zła
migocze jeszcze ma rodzinna ziemia
czy poznają mnie, gdy przyjdę drugi raz?
Czy stoi jeszcze tamten stary dąb
dąb stary, pod którym miło było grać?
Słuchaj, jak z oddali dmie syrena
dmie, jakby sygnał właśnie chciała dać

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Emocji próżno szukam,
pociąg z pocztą wiezie mnie w dal
oparty o parapet
patrzę w noc, nie mogę spać
a może gdybym
na szczycie góry zmarł…
Jeśli mi się nie uda
to jej na pewno tak

Popatrz, księżyc piękny
majaczy przez las
popatrz, maszynista piękny
zatrzymuje cały skład
popatrz, słońce piękne
skrzy się wśród morskich fal
popatrz, moja piękna
goni za mną w ślad
Zima już nadchodzi
szyby zaparował mróz
chciałem wszystkim się pochwalić
ale drzwi zamknięto na klucz
chcę się czuć jak twój kochanek
a nie jak twój wódz
nie mów, że nie ostrzegałem
gdy pociąg twój pomyli kurs

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy przyjaciół brak i czujesz się
jak bezpański pies
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres
gdy świętości lecą w błoto
i nie możesz stłumić łez
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres
to nie kres, to nie kres
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres

Kiedy na rozdrożu stoisz
i ci dróg umyka sens
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres
gdy sen pierzcha i sam nie wiesz już
co za zakrętem jest
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres
to nie kres, to nie kres
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres

Kiedy z nieba spada nagle
burza wściekła niczym bies
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres
i nikogo wokół, co uczyni
przyjacielski gest
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres
to nie kres, to nie kres
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres

Drzewo życia rośnie, kiedy
duch nie opuszcza nas
pośród pustych, czarnych niebios
jarzy się zbawienia blask

Kiedy miasta płoną od pożogi
ludzkich ciał i serc
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres
a praworządny obywatel
rzadki jest jak błękitny bez
zapamiętaj, że śmierć to nie jest kres

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Święty Augustyn mi się śnił
jak gdyby z grobu wstał
jak ostatni nędzarz
przez miasto naprzód parł
pod pachą ściskał zwykły koc
szczerym złotem płaszcz mu lśnił
szukał tutaj zwykłych dusz
zaprzedanych mocom złym

„Powstańcie, o powstańcie – grzmiał
głosem, który w dal się niósł –
wspaniali władcy i władczynie
gorzkich mych słuchajcie słów
wśród was męczennika brak
co za wzór by służył wam
więc zważajcie, jaką drogą iść
tam nikt z was nie będzie sam”

Święty Augustyn mi się śnił
płomienną głosił wieść
w mym śnie ja byłem jednym z tych
co skazali go na śmierć
pełen gniewu się zbudziłem
zdjęty strachem, sam jak pies
w lustro wbiłem palce
oczy miałem pełne łez

Słowa i muzyka: Robert Hunter, Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Kocham ciebie, mój gołąbku
tak jak chyba jeszcze nikt
na tronie świata będę siedział
jak długo przy mnie będziesz ty
tam dalej nic nie ma
nic, co nasze byłoby

Bulwarami starych wraków
płynę nocą raz po raz
byłbym niczym bez wszystkiego
co tak mocno łączy nas
tam dalej nic nie ma
oprócz migoczących gwiazd

W każdym domu widzę okno
w każdym oknie szyba lśni
i tak długo, mój gołąbku
jak się miłość nasza tli
tam dalej nic nie ma
tylko góry przeszłych dni

Żagle raźno już łopoczą
do drogi gotów statek mój
więc posłuchaj, mój gołąbku
na mej głowie dłonie złóż
tam dalej nic nie ma
żadnych gestów, żadnych słów

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Tam nad zatoczką
ujrzałem moją miłą znów
tam nad zatoczką
ujrzałem moją miłą znów
zawołałem „o mój Boże
jak to miło, że cię widzę tu”

Tam nad zatoczką
mój promyk szczęścia przybiegł skądś
tam nad zatoczką
mój promyk szczęścia przybiegł skądś
zawołała „o mój Boże
jak cudnie, że mój chłopak to właśnie on”

Tam nad zatoczką
podszedłem i objąłem ją
tam nad zatoczką
podszedłem i objąłem ją
ludzie patrzą, rozumieją
i wołają „tak, szczęśliwi są”

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Świerszcze cykają i wzbiera nurt
sukienka już wyschła, napina się sznur
okno otwarte, huragan dmie
gaj afrykańskich przygina drzew
nie słyszał nikt, by zabrzmiał rozstania płacz
odeszła z tym, co czarny miał płaszcz

Widziano go, jak kręcił się przy
podmiejskiej tancbudzie wśród nocnej mgły
podobno przywołał biblijny tekst
słysząc ją, jak go pyta, czy zatańczyć chce
patrzyła mu w oczy, w tę jak maska twarz
kurz okrywał tego, co czarny miał płaszcz

O deprawacji sumień i dusz
pastor mówił, a każdy drżał od jego słów
„Sumienie przez życie nie może cię wieść
skoro poi je kłamstwo, a karmi je grzech
niełatwo to przełkniesz, gdy w występku trwasz”
ona serce dała temu, co czarny miał płaszcz

A inni z kolei wyrażają sąd
że cokolwiek uczynisz, nie będzie to błąd
lecz życie i śmierć to zwid, na to zważ…
Zniknęła z tym, co czarny miał płaszcz

Dym od miesięcy po wodzie się snuł
pnie drzew wyrwanych pokrył już muł
coś dudni, hurkoce i ziemia drży
końskie truchło okłada ktoś od kilku dni
bez listu, bez słowa – bladł jej zarys, aż
odeszła z tym, co czarny miał płaszcz

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Johnny w suterynie — destyluje kodeinę
ja po ulicy błądzę — myślę o rządzących
kolo mętny jakoś — cywil, ale z blachą
mówi, że ma kaszel — i chce za to kasę
mały, zważ — coś za uszami masz
czy nie dość ci — wszystko zaprzepaścisz
lepiej dawaj dyla — szukaj przyjaciela
facet z bransoletką — mówi ci, „Ty chwaście”
chce dwadzieścia baksów — ty masz tylko siedemnaście

Greta zbiega szparko — twarz pod kominiarką
sprawdzić chyba warto — pluskwy pod zmywarką
ktoś siedzi w telefonie — uważaj, kiedy dzwonisz
rozkaz szybko zgoni — gości nieproszonych
mały, zważ — cokolwiek w planach masz
nie przyjmuj podarków — nie wierz przypadkom
kryj się przed armatką — i unikaj świadków
wyczuwaj po zapachu — czy nie ma tu tajniaków
niepotrzebna pogodynka — żeby znać kierunek wiatru

Idź lub nie do lekarza — siądź nad kałamarzem
nikt ci nie wykaże — co z popytem i podażą
staraj się, naraź się — i do kicia pójdź gnić
chcesz być, zacznij pić — lub do wojska idź
mały, zważ — dadzą ci w twarz
łgarze, tancerze — szemrani duszpasterze
brajlem gadają — pod klubami na bajerze
laska po deptakach — szuka naiwniaka
ufaj nie kanclerzom — a ciśnieniomierzom

Przyjdź na świat bez strat — pal, tańcz, sukces niańcz
uwierz i ubierz się — blizny precz, bliźnich lecz
szczodry bądź, nie błądź — nie daj plamy
dwadzieścia lat szkoły — i wio na pierwszą zmianę
mały, zważ — wszystkiego nie poznasz
to ukartowane — do włazu skacz od razu
nie bądź pacanem — buty miej zadbane
skandali unikaj — patrz po chodnikach
wszystko tu pourywane — to sprawka chuliganów

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Tirli Bim i Tirli Bom
nożem rzucają w potężny dąb
każdy jak trupich kości wór
każdy bez przerwy tyra jak wół
błądzą po krainie Nod
Bogu swój zawierzają los
przez miasto tak cichaczem mkną
Tirli Bim i Tirli Bom

Do kraju zwanego emerytów rajem
jadą tramwajem zwanym Pożądaniem
na wystawie pyszni się świąteczny tort
nie stać ich, dobrze wiedzą to
żaden nie weźmie nóg za pas
ku słońcu podróżują wraz
„Głos Pana wzywa, idę za nim” –
Mówi Tirli Bom do Tirli Bim

Tirli Bim i Tirli Bom
to, tamto, owo i jeszcze to
wśród majestatycznych kroczą drzew
wiedzą, co skrywa wiatru wiew
do Tirli Bim rzekł Tirli Bom:
„Brzydzę się obecnością twą”
Niczym małe szkraby w wózku są
Tirli Bim i Tirli Bom

O moje szyby dzwoni deszcz
daremnie kocham cię, jak wiesz
dochodzą mózgi w garnku już
czosnek, olej, imbir wrzuć
Tirli Bim na czworaka padł
„O Panie, rzuć coś” – cicho łka
„Zadowolę się tym , co i ty” –
mówi Tirli Bom do Tirli Bim

Tirli Bom i Tirli Bim
prawo do eskorty przysługuje im
paradują jeden za drugim jak cień
ubożsi o dolara, starsi o dzień
mają nosa, więc przyczaili się
zdecydowani osiągnąć cel
mogliby ci postawić dom
Tirli Bim i Tirli Bom

Wieczny jest marzeń dziecięcych głód
wielkie prawdy znamy ze świętych snów
moja śliczna staje, patrzy tu i tam
bardzo drogą suknię na sobie ma
Tirli Bim to wrak, budzi żal i śmiech
Tirli Bom na miejscu zabije cię
„Znudziłem się już towarzystwem twym” –
mówi Tirli Bom do Tirli Bim

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Odejdź już od tego okna
odejdź, nie wskórasz nic i tak
to nie mnie naprawdę pragniesz
wybacz, naprawdę to nie ja
twój wybraniec ma być silny
nic nie może złamać go
ma cię poprzeć, gdy masz rację
poprzeć, gdy popełniasz błąd
otworzyć przed tobą każde drzwi
lecz to nie dla mnie
nie nie nie to nie dla mnie
to nie dla mnie, mówię ci

Zostaw wreszcie ten parapet
radzę ci, na ziemię ładnie zejdź
to nie mnie naprawdę pragniesz
rozczarowałbym cię wnet
twój wybraniec ma być wierny
niczym na łańcuchu pies
miałby mieć zamknięte oczy
miałby serce zamknąć też
dla ciebie miałby w ogień skoczyć w mig
lecz to nie dla mnie
nie nie nie to nie dla mnie
to nie dla mnie, mówię ci

Odejdź i rozpłyń się w nocy
u mnie kamień wszystko ściął
nic się wcale nie porusza
a sam nie jestem mimo to
twój wybraniec ma być gotów
na wezwanie każde twe
ma cię podnieść, gdy upadniesz
i na kwiatach ma cię nieść
kochanek po wsze czasy, więcej nic
lecz to nie dla mnie
nie nie nie to nie dla mnie
to nie dla mnie, mówię ci

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Zza krzaków znienacka strzał padł
zawzięta wzięła dłoń
Medgara Eversa na cel
w ciemności unosi się dym
krzyk jakiś wraz z nim
a sprawcę skrył cień
wystrzelił i zbiegł
lecz nie jego to grzech
on jest tylko pionkiem w ich grze

Polityk z Południa biednym białym
tak kładzie do głów:
„Macie lepiej niż ten czarny tłum
wasz lepszy jest los, ważniejszy wasz głos, cieszcie się”
i jasne jest, że
po czarnuchu chce
wspiąć się wyżej, niż jest
„czarnuch” to tylko dźwięk
a biały na biedę klnie
wegetuje byle gdzie
lecz nie jego to grzech
on jest tylko pionkiem w ich grze

Dowódca i żołnierz, i szeryf
zarabia dzień w dzień
gubernator i gliniarz też
biedny biały zaś znów zapamiętać ma za murami szkół
tę garść pustych słów:
„Ten kraj cały jest twój
prawo tu chroni cię
niech ten czarnuch to wie
niechaj przed tobą drży” –
biały więc słucha ich
tępo wierzy w nie, lecz
nie jego to grzech
on jest tylko pionkiem w ich grze

Głód to jest jego brat i od lat
razem patrzą na świat
krok miarowy wbija mu do łba, że
w kupie ma trzymać się, a nie chodzić sam
kryć się w cieniu bram
strzelać z ukrycia i
nie pytać, a bić
poczuje się lepiej, gdy
dla czarnych będzie jak bicz
gdy urządzi im lincz
nie wie nikt, jak się zwie
lecz nie jego to grzech
on jest tylko pionkiem w ich grze

Oto dziś Medgar Evers miał pogrzeb
bo cień przyniósł mu kres
chowany był z pompą jak król
gdy i nad tym, co mu
zadał śmiertelny ból
też zajdzie dzień
napis taki ktoś da:
„Zwał się tak i tak
urodził się, zmarł”
i jeszcze słów sześć:
„Był tylko pionkiem w ich grze”

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Zabrałaś cząstkę mnie, bardzo mi jej brak
ciągle myślę, jak długo jeszcze to ma wyglądać tak
okłamywałaś sama siebie i ja też, zachowałem się jak Szybki Bill
staram się być bliżej, lecz wciąż oddziela mnie od ciebie tysiąc mil

Nie rozpowiadam wszystkiego, co o tobie wiem
zabrałaś wszystkie srebra, zabrałaś każdy cent
porzuciłaś mnie na dobre, zostawiłaś tylko chłód i pył
staram się być bliżej, lecz wciąż oddziela mnie od ciebie tysiąc mil

Zasypiam i budzę się na przemian, nie śni mi się nic
mam na koncie sporo rzeczy, choć nie chciałem czynić ich
wspomnienia w rów głęboki wrzucam ile sił
staram się być bliżej, lecz wciąż oddziela mnie od ciebie tysiąc mil

Miłości twojej trzeba mi, w lampie przykręć knot
trzeba mi jej wszędzie tam, gdzie mnie zaprowadzi los
dokąd zmierzamy – to pytanie nie chce dać spokoju mi
ja staram się być bliżej, lecz wciąż oddziela mnie od ciebie tysiąc mil

Nie śmiem oczu przymknąć, nie śmiem choćby mrugnąć dziś
może w przyszłym życiu wreszcie usłyszę własną myśl
czuję się tak, jakbym rozmawiał, ale nie wiem z kim
staram się być bliżej, lecz wciąż oddziela mnie od ciebie tysiąc mil

Nim w dal ruszyłaś, tych kilka rzekłaś słów:
„Dozorca by się przydał, co by precz mnie zmiótł”
ja na to: „Dziwny jest ten świat, czyń więc to, co trzeba ci”
staram się być bliżej, lecz wciąż oddziela mnie od ciebie tysiąc mil

Rozpal mnie, ślicznotko, rozpal, rzuć na stos
rozpal mnie na moment, rozpal mnie na cały rok
i ja też cię rozpalę w kilka chwil
staram się być bliżej, lecz wciąż oddziela mnie od ciebie tysiąc mil

Z ciemności jakieś głosy do ludzkich uszu dotrzeć chcą
ja plugawe każde słowo słyszę wszędzie w krąg
znam mnóstwo ludzi, ty przenocuj mnie przez parę dni
tak, staram się być bliżej, lecz wciąż oddziela mnie od ciebie tysiąc mil

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

„W słabości mej pomóżcie mi –
dobiegł mnie tułacza głos
gdy kajdany zakładano mu
z sądu wynoszono go –
mój szlak goryczy pełen był
mego czasu rychły kres
a ja wciąż nie wiem
jaki na mnie ciąży grzech”

Odrzucił sędzia togę swą
uronił jedną łzę
„Nie pojmiesz tego nigdy – rzekł –
nie próbuj nawet więc”
Na zewnątrz tłum się burzył
słychać było poprzez drzwi
wewnątrz sędzia stół opuszczał
ława zaś żądała krwi

„Uciszcie ławę – strażnik grzmiał
felczerka wtórowała mu –
sąd był niegodziwy, lecz
ta ława służy złu”
Lecz oto z nieba grom
w gmach sądu trafił wtem
tłum trwożnie na kolana padł
a tułacz nagle zbiegł

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Udręka toczy miasto, udręka toczy wieś
nosisz przy sobie amulet, co szczęście ma ci nieść
lecz na nic się nie przyda, gdy w drogę wejdzie ci udręka
udręka
udręka, udręka, udręka, nic, tylko udręka

Udręka jest w powietrzu, udręka w głębi wód
udrękę spotkasz na kocu świata, nad głową i u stóp
żaden bunt nie zaradzi, gdy przez życie prowadzi cię udręka
udręka
udręka, udręka, udręka, nic, tylko udręka

Nędza, głód i susza, cierpienia nigdy dość
opętańcy i skazańcy, powszechne dziel-i-rządź
oto napis na murze, co zwiastuje, że zbliża się udręka
udręka
udręka, udręka, udręka, nic, tylko udręka

Przyłóż ucho do ziemi, przyłóż ucho do szyn
choć wkoło pusto, czujesz, że sam nie jesteś, lecz gadać nie ma z kim
od początku świata wisi klątwa nad nami, a imię jej udręka
udręka
udręka, udręka, udręka, nic, tylko udręka

Stadiony dla przeklętych, nocne kluby dla złamanych serc
ustawy klepnięte, drzwi zatrzaśnięte, perwersja niweczy sens
spojrzyj w głąb nieskończoności, ujrzysz, że czeka cię udręka
udręka
udręka, udręka, udręka, nic, tylko udręka

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Tu ci przerobią paszport na dyplomatyczny, widokówek z linczu kupisz plik
marynarze tłoczą się u kosmetyczki, do miasta zjechał cyrk
ślepy komisarz wkracza w transie, ma przywiązaną jedną dłoń
do linoskoczka, drugą trzyma w spodniach, w powietrzu pachnie prąd
bezczynne oddziały prewencji są niespokojne, budzą strach
a Dama i ja zaglądamy dziś w głąb Ulicy Krach

Kopciuszek uśmiecha się na luzie, mówi: „Jeden tu, inny tam”
i niczym Bette Davis dłoń w tylną kieszeń pcha
nadchodzi Romeo, lamentując: „Po wsze czasy będziesz mą”
ktoś na to: „Źle trafiłeś, stary, więc lepiej szoruj stąd”
I gdy syreny karetek milkną w dali, słychać tylko raz po raz
jak Kopciuszek sprząta na błysk Ulicę Krach

Księżyc jest prawie niewidoczny, nie widać również gwiazd
wróżka uznała, że dobytek swój do środka schować czas
wszyscy prócz Abla i Kaina, i prócz Quasimodo też
łączą się w pary, by się kochać, lub czekają, aż spadnie deszcz
coś na pewno się wydarzy, bo karnawał jeszcze trwa
więc Dobry Samarytanin się szykuje, by pójść na Ulicę Krach

Ofelia stoi przy oknie, o nią bardzo martwię się
bo dwadzieścia dwa ma lata, a już starą panną jest
ma na sobie stalową kamizelkę, z romantyzmem patrzy na śmierć
jej religia to jej zawód, jej martwota to jej grzech
i choć w tęczę po potopie wpatruje się we łzach
bez przerwy jednak zerka także na Ulicę Krach

Einstein schował wspomnienia w bagażniku i z godzinę temu już
przeszedł tędy w stroju Robin Hooda, a z nim mnich zazdrosny, jego druh
kiedy sępił papierosa, niepokalany wzbudzał lęk
po czym odszedł, niuchając cement i w literową grając grę
nikt nie zwróciłby uwagi nań, a przecież miał tu wzięty fach
dawno temu grał na skrzypcach elektrycznych na Ulicy Krach

Doktor Brud naczynie ma ze skóry, przechowuje w nim swój świat
lecz jego bezpłciowi pacjenci chcą wyrwać się zza krat
zaś jego pielęgniarka, którą wciąż omija fart
im serwuje komunię z cyjanku, jemu – talię zmiłowania kart
i we dwójkę na fujarkach grają tu po całych dniach
usłyszysz, jeśli się wychylisz poza próg Ulicy Krach

Kurtyna w poprzek ulicy – gotują się do świąt
a oto i Upiór z Opery, wygląda łudząco jak ksiądz
łyżeczką karmią Casanovę, by mógł większą pewność mieć
potem słowami go podtrują i śmiałością mu zadadzą śmierć
do chudych dziewcząt Upiór krzyczy: „Wynocha stąd, nie wiecie wszak
że Casanovie kara się należy, bo wybrał się na Ulicę Krach!”

O północy cała agentura i nadludzi gang
wyłapują tu każdego, kto niż oni większą wiedzę ma
i do fabryki ich wszystkich zwożą, gdzie montują im do ciał
maszynę do zawałów serca, wtedy naftę z zamku aż
taszczą ubezpieczyciele i pilnują jeszcze tam
żeby przypadkiem nie uciekał nikt z Ulicy Krach

Wiwat Neptun Nerona – Titanic płynie, wstaje świt
zewsząd słychać krzyki: „A z kim trzymasz ty?”
o kapitańską rangę walczą T. S. Eliot i Ezra Pound
śpiewacy calypso z nich się śmieją, a z okien morza ram
rybacy machają kwiatami, rusałki roztaczają czar
i nikt zbyt wiele nie rozmyśla o Ulicy Krach

Tak, dostałem twój list wczoraj (właśnie klamka poszła w drzwiach)
w którym pytasz, jak mi leci – czy to ma być żart?
Ci ludzie, których tam wymieniasz, to matoły, jak ich znam
musiałem tylko im wymienić twarze i imiona inne dać
już listów na razie nie przysyłaj, bo z czytaniem kłopot mam
chyba że będziesz je nadawać wprost z Ulicy Krach

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Umówmy się na rano
Washington róg Wabasha
umówmy się na rano
Washington róg Wabasha
kiedy zaczną topnieć śniegi
my będziemy już w Arkansas

Mówią, że tuż przed świtem
jest najgęstszy nocy cień
mówią, że tuż przed świtem
jest najgęstszy nocy cień
to nieprawda, bo bez ciebie
mroczniejszy jest mój każdy dzień

Kur już głośno zapiał
bardzo chyba czegoś chce
kur już głośno zapiał
bardzo chyba czegoś chce
i ja jak ten kur wyglądam
bo traktujesz mnie tak źle

Jaskółka nisko lata
ja nagi czuję się i sam
jaskółka nisko lata
ja nago czuję się i sam
a tu stacja jest nieczynna
więc gdzie zapałki kupić mam?

Przez zasieki się przedarłem
grad i gromy zniosłem też
przez zasieki się przedarłem
grad i gromy zniosłem też
byłem szybszy niż psy gończe
jestem godny ciebie, sama wiesz

Słońce już się chyli
tonie jak płonący wrak
słońce już się chyli
tonie jak płonący wrak
to samo dzieje się z mym serc

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Na cmentarzu mieszka babka, a z nią dzieciak nasz
chowa mnie w zanadrzu i ma smutną twarz
jest aniołem z wysypiska i ma zawsze dla mnie chleb
a jeśli umrzeć przyjdzie, ona zechce całunem białym nakryć mnie

Rurociąg mi nawala, most się chwieje tu
środkiem szosy błądzę, staję na skraju wód
ona śpieszy obwodnicą, jak załatać moje dziury – dobrze wie
a jeśli umrzeć przyjdzie, ona zechce całunem białym nakryć mnie

Nie działa mi na nerwy, nie nadużywa słów
rusza się Bo Diddley i przy tym nie potrzebuje kul
ma wąską dubeltówkę i czterystadziesiątek po sam brzeg
a jeśli umrzeć przyjdzie, ona zechce całunem białym nakryć mnie

Babki z koparką trzeba mi, trupy niech wywala precz
babki z wywrotką trzeba mi, niech mi rozładuje łeb
ona ma to wszystko, a do tego jeszcze lepszy sprzęt
a jeśli umrzeć przyjdzie, ona zechce całunem białym nakryć mnie

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Czy wiedzieli, gdy szli w ogrodzie pojmać Go?
Czy wiedzieli, gdy szli w ogrodzie pojmać Go?
Czy wiedzieli, że to Boży Syn, czy pojęli prostą rzecz?
Czy słyszeli, gdy do Piotra rzekł: „Do pochwy włóż twój miecz”?
Czy wiedzieli, gdy szli w ogrodzie pojmać Go?
Czy wiedzieli, gdy szli w ogrodzie pojmać Go?

Czy słyszeli, kiedy w mieście mówił im?
Czy słyszeli, kiedy w mieście mówił im?
Nikodem przyszedł spytać Go, kiedy noc rzucała cień:
„Mistrzu, jakże, będąc starym, może człek narodzić się?”
Czy słyszeli, kiedy w mieście mówił im?
Czy słyszeli, kiedy w mieście mówił im?

Czy widzieli, kiedy ślepym wracał wzrok?
Czy widzieli, kiedy ślepym wracał wzrok?
Kiedy rzekł: „Wstań, weźmij łoże twe a chodź o siłach swych
cokolwiek Ojciec czyni, podobnie czyni Syn”?
Czy widzieli, kiedy ślepym wracał wzrok?
Czy widzieli, kiedy ślepym wracał wzrok?

Czy mówili przeciw Niemu słowem złym?
Czy mówili przeciw Niemu słowem złym?
Gdy królem chciał Go tłum uczynić, koronę dać mu chciał
dlaczego On oddalił się i wybrał cichy gaj?
Czy mówili przeciw Niemu słowem złym?
Czy mówili przeciw Niemu słowem złym?

Czy uwierzyli, kiedy z grobu wstał?
Czy uwierzyli, kiedy z grobu wstał?
Rzekł: „Na ziemi i na niebie wszelka władza dana Mi” –
czy pojęli, jaką władzę dał im na wszystkie dni?
Czy uwierzyli, kiedy z grobu wstał?
Czy uwierzyli, kiedy z grobu wstał?

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

„Stąd musi dać się uciec –
do Łotra Głupiec rzekł –
za duży wkoło zamęt
naprawdę męczę się
inwestor spija wino mi
oracz wziął mój pług
a czy wie ktokolwiek z nich
co warte wszystko tu?”

„Nie ma co się podniecać –
uprzejmie rzecze Łotr –
pośród nas niejeden czuje
że życie fraszką jest i grą
lecz ty i ja już znamy je
nie nasza dola, wiesz
porzućmy więc fałszywe słowa
godzina późna robi się”

W oknach całej strażnicy
tłum książąt czujnie stał
kobiety krążyły w tę i nazad
za nimi sługi bose w ślad
głęboko gdzieś w oddali
dziko miauknął żbik
dwóch jezdnych nadciągało
wicher wzmagał ryk

Słowa i muzyka: Robert Hunter, Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gadaj o mnie do woli, gadaj, ile chcesz
mów, że jestem padalec, mów, że jestem wesz
gdybym mógł, to sam bym rzucał taki tekst
wiadomo powszechnie, że w porzo jest
w porzo jest
w porzo jest

Wybitny polityk kłamie jak z nut
knajpa dla elity, w kuchni pełno much
lecz kogo obchodzi, kogo dopadnie stres
wszystko pasuje, bo w porzo jest
w porzo jest
w porzo jest

Porzucają żony mężów, czują – idzie blues
wymykają się z imprez, idą w ostry kurs
nic bym z tym nie zrobił, zbędny wszelki gest
nie od dziś wiadomo, że w porzo jest
w porzo
w porzo jest

Cios za ciosem spada ci na łeb
łyżka wody wystarczy, by utopić cię
jeśli mogą, to taki ci urządzą chrzest
i cokolwiek się wali, w porzo jest
w porzo jest
tak jest

Choroba się szerzy, choroba toczy kraj
ludzie nie wytrzymują, ledwo mogą stać
pytają, jak uciec z tej ziemi łez
to niewiarygodne, ale w porzo jest
w porzo jest
w porzo jest

Błaganie sieroty, wdowi płacz
wszędzie wkoło bieda, czy wiarę dasz
pójdź ze mną, nie czekaj, aż nadejdzie kres
powtórzę raz jeszcze – w porzo jest
o tak
w porzo jest

Bezwzględny zabójca budzi w mieście lęk
koguty migają, od glin roi się
domy w gruz lecą, w mroku wyje pies
ale czym się tu martwić, skoro w porzo jest
w porzo jest
w porzo jest

Brodę ci wyrwę i cisnę ci w twarz
jutro o tej porze spodziewać się mnie masz
niech nic się nie zmienia, wszystko będzie fest
bo przecież wiadomo, że w porzo jest
w porzo jest
w porzo jest

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

„A gdyby wciąż była ruda – zastanawiał w łóżku się –
czy coś by to zmieniło?” – słoneczny wstawał dzień
mówiły złe języki: „Nie uda im się, bo
jej mamusia dzierga ciuszki, a jej tatuś zarabia byle co”
więc on stopem chciał do metropolii, choć lał rzęsisty deszcz
jakoś wszystko dopiąć starał się, już niejeden przecież też
spłacił dług
w szarych pętach dżdżu

Była właśnie przed rozwodem, gdy się zakochał w niej
może nieco zbyt brutalnie, lecz pomógł jej wyplątać się
szosą mknęli byle dalej, aż w pewną smutną noc
zostali przyjaciółmi, chyba tak zawyrokował los
on się nawet nie obejrzał, lecz dobiegł go jej szept
ukradkiem rzekła za nim w ślad: „Jeszcze kiedyś spotkam cię
tam czy tu
w szarych pętach dżdżu”

Najmował się za dniówki jako kucharz, goniec, drwal
nie zagrzał nigdzie miejsca, coś go pchało ciągle w dal
wypływał też na kutrze aż za Filipiński Rów
znał na pamięć smak Golfsztromu, lecz do niej wracał myślą znów
na karku czuł przeszłości dech, ból się sączył z dawnych ran
kobiet miał na pęczki, a mimo to był sam
jak stary kruk
w szarych pętach dżdżu

Zatrzymałem się na piwo, to był jakiś z rurą bar
nagle widzę ją, jak tańczy spowita w męski gwar
wreszcie lokal się wyludnił i ja też mijałem próg
nagle staje mi na drodze, mówiąc: „Ja cię znam, na miły Bóg”
zlustrowała mnie w półmroku, po czym klękła mi u stóp
bąknąłem, że nieswojo mi, gdy czyściła z błota but
zniszczony mój
w szarych pętach dżdżu

Z kominka ciepło biło, dała mi i pić, i jeść
rzekła: „Ależ z ciebie mruk, już się bałam, że nie powiesz cześć”
i otwarła mi przed nosem książkę, pokazując palcem wiersz
jego prawdy blask rozjaśnił izbę wzdłuż i wszerz
sonet był sprzed ośmiu wieków, jakiś go napisał Włoch
a brzmiał tak dojmująco, jakbym ja sam był autorem
jego słów
w szarych pętach dżdżu

Żyłaś z tym facetem tam, gdzie muzyką noce brzmią
i tumult trwa, a w suterenie zamieszkał kątem on
gdy szemrane interesy opiekuna zmiotły ci
wszystko dałaś do lombardu, mróz ściął twoje dni
wreszcie miarka się przebrała, poczułaś, że masz dość
na bruk wyrzuciłaś tego, co przyszedł jako gość
na głód i chłód
w szarych pętach dżdżu

Wędrówka nauczyła go, jak za ciosem znosić cios
znów błądzić za nią wszędzie każe mu wewnętrzny głos
ich dawni przyjaciele poszli w biznes, w tango, w piach
cokolwiek dzisiaj robią, nierealni są jak w snach
a on wie, że i ją, i jego ten sam doświadczył los
z różnych perspektyw patrzą na to samo dno
dzień po dniu
w szarych pętach dżdżu

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Wiadra deszczu, wiadra łez
z uszu leją mi się wiadra te
w dłoni mam wiadra księżycowej mgły
lecz więcej mam miłości, którą unieść możesz tylko ty

Bywałem cichy i twardy jak grań
widziałem, jak tłum znika pięknych panów i pań
przyjaciele są jak kapryśny wiatr
chcesz mojej miłości – u twego boku będę stał

Lubię uśmiech twój i palców szyfr
lubię bioder twoich miękki rytm
lubię oczu twych spokojny chłód
wszystko w tobie lubię, wszystko to mi sprawia ból

Czerwony konik u czerwonych sań
wiem, co lubię, choć nie jestem drań
lubię miłości twej nieśpieszną moc
bez tej miłości nigdzie się nie ruszę stąd

Życie to klęska, życie to żal
rób, co musisz, można tylko tak
ty robisz, co musisz, i robisz to jak nikt
ja, moja miłości, także się odwdzięczę ci

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Niechaj Bóg cię błogosławi
niech marzenia spełni twe
niechaj inni ci pomogą
i ty innym pomóż też
zbuduj schody aż do nieba
w górę pnij się ile sił
i obyś wiecznie młody był
i obyś wiecznie młody był

Obyś szczery był i prawy
obyś zawsze prawdę znał
i gdziekolwiek się obrócisz
obyś jasno widział świat
obyś zawsze był odważny
prosto stał i pełen sił
i obyś wiecznie młody był
i obyś wiecznie młody był

Oby ręce twe nie spały
obyś stopy rącze miał
i obyś stał na nogach mocno
gdy powieje przemian wiatr
niech twe serce się raduje
niech twa pieśń ci doda sił
i obyś wiecznie młody był
i obyś wiecznie młody był

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Podobno rzecz każdą można zmienić
ja w każde miejsce wciąż daleko mam
i każdego z tych, co mnie tu zamknęli
pamiętam dobrze, każdą twarz

Lecz dla mnie światło nadchodzi
od zachodu aż po wschód
lada dzień więc, lada dzień więc
wolny będę już

Podobno każdy jest bezbronny
podobno każdy sięgnie dna
ja nad murem, który mnie zniewolił
widzę, że się odbijam tam

Lecz dla mnie światło nadchodzi
od zachodu aż po wschód
lada dzień więc, lada dzień więc
wolny będę już

W samotnym tłumie gdzieś tu blisko
wielki lament wznosi ktoś
krzyczy, zaklina się na wszystko
że go wrobili, jęczy w głos

A dla mnie światło nadchodzi
od zachodu aż po wschód
lada dzień więc, lada dzień więc
wolny będę już

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Mamią wokół wojna, pokój, mewi patrol kreśli kręgi
na rumaku z leśnych chmur anielski kowboj pędzi
w słońcu płonie jego znicz, natarty czarną mgłą
inaczej bywa pośród drzew Edenu

Latarnia ręce skrzyżowała, pazury wbiła w chodnik
przyćmiewa blachę stróża, dzieci łkają w ciemnym oknie
upada wszystko, słychać już bezsensowny, głośny huk
żaden dźwięk nie płynie zza Wrót Edenu

Zuchwały żołdak wtyka w piach swój łeb i skarży się
bosemu łowcy z plaży, który głuchy jest jak pień
lecz trwa ze sforą, a jej szczek ku znaczonym żaglom mknie
flota wzięła kurs do Wrót Edenu

Aladyn z lampą i kompasem całym w brudnej rdzy
na złotym cielcu siadł półgębkiem, z Utopii mnich wraz z nim
raj obiecują, wokół się nie śmieje z tego nikt
chyba że gdzieś wewnątrz Wrót Edenu

Na zapleczu echo szeptu stosunków własnościowych
słuchają go skazani na karny ład u urn wyborczych
a ja wtóruję pieśni, którą wróbel śpiewa sam
nie ma żadnych urn wewnątrz Wrót Edenu

Madonna czarna na motorze, Cyganka jednośladu
z upiorem w ćwiekach skrzata w śpioszkach przywodzi aż do szału
on jastrzębiom łka, co dziobią w krąg okruchy jego win
nie ma żadnych win wewnątrz Wrót Edenu

Królestwa Doświadczenia gniją, wieje słodki wiatr
biedacy się targują, każdy chce mieć to, co drugi ma
zaś księżniczka z księciem toczą spór, co realne jest, co nie
to nieważne wewnątrz Wrót Edenu

Słońce obcym okiem łypie na nie moje łoże
dziwni przyjaciele nie chcą władać już swym losem
prócz umierania ludziom wolno robić już, co chcą
nie ma żadnych wyzwań wewnątrz Wrót Edenu

O świcie Ewa mówi mi, jaki miała sen
nie stara się dogrzebać do dna i wyświetlić jakiś sens
niekiedy nie znajduję słów prócz tych, co prawdą są
nie ma żadnych prawd na zewnątrz Wrót Edenu

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Imię me nic nie znaczy
nieważny mój wiek
pochodzę z prowincji
gdzie wichry i śnieg
tam mnie nauczono:
„Prawa czcij i się módl”
bo kraj, w którym żyję
wspiera sam Bóg

Jak dobrze wiadomo
z historii kart
jazda szturm przypuściła
na Indian strach padł
jazda szturm przypuściła
na Indian padł mór
kraj był młody, lecz przecież
już wspierał go Bóg

Nasza wojna z Hiszpanią
zakończyła się
a i wojny domowej
nastąpił też kres
bohaterów nazwiska
każde z nas miało wkuć
oni mieli broń w dłoniach
i wspierał ich Bóg

Pierwszej wojny światowej –
chcę wyznać to wam –
jakie były przyczyny
nie wiem aż do dziś dnia
ale z dumą wychwalać
mam jej sens dzień po dniu
po co wszak liczyć ciała
gdy wspiera nas Bóg…

Drugiej wojny światowej
też opadł dym
pokochaliśmy Niemców
wybaczając to im
że sześć milionów w piecach
obrócili w proch – cóż
w końcu Niemców obecnie
też wspiera Bóg

Nienawidzić mam Rosjan
wpojono mi to
śmiertelnie ich bać się
i w ogródku mieć schron
podczas wojny kolejnej
to będzie nasz wróg
mam w to wierzyć i ufać
bo wspiera nas Bóg

Mamy już broń chemiczną
w arsenałach, że hej
gdy jej użyć nam przyjdzie
to użyjemy jej
z naciśnięciem guzika
świat zamieni się w grób
nie zadaje się pytań
gdy wspiera cię Bóg

Myślę o pocałunku –
niegdyś nim, skoro świt
zdradzono Jezusa
by Go skazać na krzyż
ale nie mnie osądzać
zastanówcie się tu
czy Judasza z Kariotu
też wspierał Bóg

Kończę już, czuję niesmak
i ciężar u stóp
taki zamęt mam w głowie
że nie znajduję słów
myśli we mnie się kłębią
więc wyrzucić je czas:
czy Bóg, jeśli nas wspiera
zbawi od wojny nas?

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Ja się nie chcę z tobą spierać
ani tobą poniewierać
nie chcę ciebie reklamować
czy krzyżować, czy pochować
być twym kumplem, przecież wiesz
to wszystko, czego chcę

Ja cię nigdy nie uproszczę
i praw żadnych też nie roszczę
Ja ci nie chcę lania sprawić
czy wykrwawić lub zniesławić
być twym kumplem, przecież wiesz
to wszystko, czego chcę

Nie chcę ganić, gnoić, ranić
analizować, finalizować
zdefiniować czy skrępować
krwi ci zmącić lub odtrącić
być twym kumplem, przecież wiesz
to wszystko, czego chcę

Nie chcę chleba ci podkradać
czy z rodziną twoją gadać
śledzić, zrazić, skląć, zarazić
czy zasmucić, czy odrzucić
być twym kumplem, przecież wiesz
to wszystko, czego chcę

Nie chcę również cię oszukać
czy honoru twego brukać
nie chcę nabrać ani spławić
czy wolności cię pozbawić
być twym kumplem, przecież wiesz
to wszystko, czego chcę

Ja cię straszyć wcale nie chcę
prowokować też cię nie chcę
nie chcę, byś czuła się jak ja
śniła jak ja czy była jak ja
być twym kumplem, przecież wiesz
to wszystko, czego chcę

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Życie nie pieści,
ja ciągle trwam
przedzieram się przez ten
brud, ból i chłam
w słońcu skąpany
marzę tylko, by cię
za zło wyrządzone
wychłostać na śmierć
szykuję kajdany
i tak skuję cię, że
nie drgniesz ni ręką,
ni nogą, ni łbem
bo prędzej czy później
popełnisz błąd
nie własną za to
zapłacę krwią

Dzień mija za dniem,
za nocą noc
twe obietnice
sypią się w proch
im więcej wezmę,
tym więcej dam
im dłuższe życie,
tym więcej go mam
trzymam coś, czym ci
napsuję krwi
trzymam na ciebie
krwiożercze psy
nad skwarnym pustkowiem
zataczam krąg
nie własną za to
zapłacę krwią

Zaglądam w karty –
blotki mam tam
czy chcę, czy nie,
to nimi gram
Bożym prawom na wierność
składałem ślub
choćbyś mnie za to
chciał postawić pod mur
szemranych gości
znam jak chyba nikt
mordo ty moja
są tacy jak ty
ale twardy mam łeb
nie rozwalisz mi go
nie własną za to
zapłacę krwią

Znów jakiś polityk i
jego cienki sik
znów jakiś menel
żebrząc całus śle ci
masz oczy po matce
ten kolor, ten krój
lecz jak udowodnisz,
kim był ojciec twój?
Świństw do wina ci wsypał
ktoś lub ty sam
teraz palma odbija,
boś wypił do dna
„Nie samym chlebem…”
– pamiętasz to?
Nie własną za to
zapłacę krwią

Jak wrócić zdołałem –
nie wie nikt, nie wiem ja
i jak wytrzymałem
nieszczęść grad
piekło przeszedłem –
i na co mi to?
Oprychu! Mam jeszcze
składać ci hołd?
Nakarmię twe ego
i portfel twój
lecz najpierw ujawnij
choć jedną z cnót
słyszysz mój ryk,
zbolały mój głos
nie własną za to
zapłacę krwią

Znów robisz dobrze
kochance swej
chodź, ja ci przetrącę
ten wstrętny łeb
zamiast cię chwalić,
wykopię ci grób
i na nim zatańczę,
więc szykuj się już
tak płynie mi życie
od wielu już lat
ocalić tu wszystkich
najwyższy czas
z zarzutem zabójstwa
pójdziesz pod sąd
nie własną za to
zapłacę krwią

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Szesnaście lat
szesnaście flag, a na błoniach
tysięczny tłum – dobry pasterz czuje żal
desperaci i desperatki skrzydła w sektorach
rozpostarli w krąg, liście wiatr unosi w dal
Na Fortuny zew
wprost na rynek wyszedłem z cienia
kupcy i złodzieje głodni władzy chcą rządzić mną
ona pachnie jak sen nocy letniej
bo wtedy na świat przyszła, ja smakuję swój błąd

Kapitan czeka, aż
skończy się feta w zimnokrwistej łunie
serdeczną myśl ukochanej swojej śle
jej hebanowa twarz zdaje mu się ułudą
lecz on wierzy mimo wszystko, że nie darmo służył jej

Ogolili ją
rozdartą między Febem a Jowiszem
czarny słowik sfrunął, niosąc mi pilną wieść
ujrzałem ją na schodach i śladem jej ruszyłem
aż do fontanny, tam w końcu welon uniesiono z twarzy jej

Zerwałem się bez tchu
ruszyłem kanałami przez przedpiekle
w sercu jeszcze się goiły założone dawno szwy
kapłani renegaci i wiedźmy obmierzłe
obsypali tłum kwiatami, które dałem kiedyś ci

Lustrzany dom
w nim odbicia szmuglerów hery
bezkresny szlak i kościelnych dzwonów płacz
oni pamięć jej w pustych salach mają w pieczy
gdzie anieli szepczą słodko duszom z pozaprzeszłych lat

Ona budzi go
dnia trzeciego, słońce wstaje
łańcuch pękł, wawrzyn wkoło kwitnie tu
ona wiedzieć chce, jakie teraz ma zamiary
gdy on rozbiera ją, ona wplata dłonie w złote włosy mu

Biznesmenom rzekł:
Nie pasują mi wasze zamierzenia
czyściłem wam buty, ruszałem góry, znaczyłem talie kart
lecz oto Eden płonie, więc szykujcie się na zniszczenie
albo serca swe gotujcie na kolejną zmianę wart

Pokój wróci i
w płomieniach zrodzą się gloria
i dobro, lecz jej bałwany i podła śmierć
muszą ulec, gdy Król Mieczy ich blade monstra
wraz z Królową ostatecznie jednym gestem przegna precz

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Łachmaniarz na chodniku za kręgiem bazgrze krąg
zapytałbym go, co grane jest, lecz niemy jest jak kloc
damy taśmą mnie mocują i miłe dla mnie są
lecz w głębi duszy wiem, że nie ucieknę stąd
O matko, mam tego dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues
Szekspir w dzwoniących ciżemkach na ławce w parku siadł
i gada z Francuzeczką, która twierdzi, że mnie zna
liścik wysłałbym, by sprawdzić, czy wydobyła z siebie głos
ale skrzynka na listy nieczynna, a urząd złodziej wziął
O matko, mam tego dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues

Mona ostrzegała, bym wystrzegał się
pociągów, bo kolejarze nałogowo piją krew
ja na to: „Coś ty? Znałem jednego, mało wiem,
facet na szlugu nabił mi siniaka, a z mych oczu zrobił skręt
O matko, mam tego dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues

Tydzień temu zmarł mój dziadek, jest pochowany byle gdzie
wszyscy wciąż gadają, że to szok i jak im źle
a ja się tego spodziewałem, że odbije całkiem mu
gdy podpalił centrum i w płomień władował z tysiąc kul
O matko, mam tego dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues

A oto i senator, w ręku trzyma kolt
wejściówki na ślub syna rozdaje wszystkim w krąg
a mnie o mało co przymknęli, już lepiej byłoby
gdyby bez biletu mnie dorwali, schowanego pod wóz czyjś
O matko, chyba dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues

Zapytałem kaznodzieję, czemu paraduje wciąż
odziany w transparenty, a ma ich sporo dość
zatkało go, aż wyklął mnie, ja mu na to: „Dowód mam
nie skryjesz się, ciesz się, stary, ja jestem taki sam”
O matko, mam tego dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues

Szaman dał dwa leki, „Masz i weź” – powiedział mi
jeden to meskalina, druga – hamulcowy płyn
a ja jak głąb zmieszałem je, aż mi zadusiły łeb
nie mam już poczucia czasu, a ludzie – brzydcy jak zły sen
O matko, mam tego dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues

Ruta mnie zaprasza do tancbudy pośród palm
pod panamskim nocnym niebem za darmo walca tańczy tam
ja na to: „Nie da rady, niewinną sikoreczkę mam, przecież wiesz”
a ona: „Sikoreczka wie, czego ci trzeba, lecz ja wiem, czego chcesz”
O matko, mam tego dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues

Cegły zasłały bulwar, gdzie neonowy biega świr
gruz spada niczym grad, wszystko ma wyborny rytm
ja cicho siedzę, kombinując, ile wpłacić musiałbym
żeby móc już drugi raz nie przechodzić przez ten cyrk
O matko, chyba serio dosyć już
znowu w Mobile tkwię jak kołek, ze mną razem Memphis blues

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Budzę się dziś rano
w skarpetkach żaby mam
twoja matka do lodówki
weszła i siedzi tam
tata w masce Napoleona
wchodzi przez próg
ty pytasz, czemu tu nie mieszkam
kochana, czemu pytasz, na miły Bóg?

Twoją małpkę chcę pogłaskać
ona drapie mnie w twarz
„Kto wpadł do kominka?” – pytam
„To Mikołaj Święty nasz”
a w dodatku mleczarz
w meloniku nawiedza dom
ty pytasz, czemu tu nie mieszkam
kochana, czemu musisz pytać wciąż?

Jak wilk jestem głodny
a cóż mi mogą dać?
Brudny hot dog, wodorosty
i dzikiego ryżu garść
tam, gdzie mój żołądek znikł
zionie dziura na wskroś
ty pytasz, czemu tu nie mieszkam
kochana, dziwna jesteś, nie ma co

Z laski twego dziadka
nagle robi się miecz
do obrazków na tabliczce
twoja babcia modli się
co tylko mam w kieszeniach
podkrada mi twój wuj
ty pytasz, czemu tu nie mieszkam
kochana, już naprawdę nie mam słów

W kuchni trwają bójki
że płakać aż się chce
listonosza przeciągają
ciągle na strony swe
nawet biedny lokaj
wykazać się czymś musi tu
ty pytasz, czemu tu nie mieszkam
kochana, sama się wyprowadź już

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Na ławce siedli pośród wierzb
nad park napływał miejski zmierzch
spojrzała tak, że przebiegł go dreszcz
dziwny go ogarnął stan
wtem poczuł, że jest sam
i że zrobił błędny krok
czekać jął na zwykły w życiu zwrot

Wzdłuż kanału potem szli
skrępowani, pamiętam jak dziś
aż pod neonem, co w nocy lśnił
weszli w hoteliku sień
gorączkowo rzucił się
w turbulentny, duszny lot
tak nim miotał zwykły w życiu zwrot

Z daleka dobiegał saksofonu dźwięk
gdy ona galerią przechadzała się
przez pogiętą żaluzję już zaglądał dzień
do pokoju, gdzie on spał
ślepcowi, co przy bramie stał
ona wrzuciła jakiś grosz
z myśli przegnała zwykły w życiu zwrot

Zbudził się i ręką sięgnął tuż
lecz łóżko puste było już
gołym ścianom szepnął: „Cóż
widać czasem bywa tak”
przełknął jakiś gorzki smak
duszę w nieprzyjazny mrok
strącił mu zwykły w życiu zwrot

Donośnie zegar mierzy czas
a on jej szuka z ptakiem gwarkiem wraz
setki jej przemierza tras
zwiedza tawerny, bulwar, port
może raz jeszcze wyrwie go
jak mu długo każe los
czekać znów na zwykły w życiu zwrot?

To grzech – jak mi mówią wszyscy tu –
za dużo wiedzieć, za dużo czuć
byliśmy parą bliźniaczych dusz
lecz mą obrączkę trafił szlag
ona wiosną przyszła na świat
a ja za późno – zwalmy to
jak zwykle na zwykły w życiu zwrot

Słowa i muzyka: Bob Dylan

Tekst polski: Filip Łobodziński

Żal mi biednego imigranta
co swój porzucił dom
co koniec końców sam zostaje
choć skwapliwie czyni zło
co palcami wciąż omamia
co z oddechem każdym łże
co do życia swego żywi wstręt
takoż śmierci lęka się

Żal mi biednego imigranta
co wniwecz podjął trud
co w żarliwej armii widzi raj
co zachował tylko słuch
co je, a nigdy się nie naje
co roni stągwie łez
co się durzy w majętności, a
ode mnie odwraca się

Żal mi biednego imigranta
co skroś błoto brnie
co ma wargi pełne śmiechu
co z krwi wznosi miasta swe
co ma widzenia, które kiedyś
jak szkło będą drżeć
żal mi biednego imigranta
gdy mu błogość minie precz

Słowa i muzyka: Hal David, Burt Bacharach

Tekst polski: Filip Łobodziński

Kapie mi wciąż na głowę deszcz
mam buty za ciasne, wszystko mokre, czuję dreszcz
nic nie zgadza się
bo – ciągle mi kapie tak, na głowę mi kapie

więc mówię
do słońca: Słońce, chyba coś
nie idzie ci dziś interes ten, a ja mam dość
na robocie śpisz
i – ciągle mi kapie tak, na głowę mi kapie

Lecz ja tam wiem i tak
te chmury mokre bardzo
nie poradzą
bo tacy jak ja nawet w deszczu głów nie tracą

Kapie mi wciąż na głowę deszcz
żywioły by chciały zmusić mnie do płaczu, lecz
łzy to nie mój fach
a deszczu nie spłoszy, kto się skarży i stroszy
ja nie dam się
czy mi kapie, czy nie

Słowa i muzyka: Hal David, Burt Bacharach

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy mnie spotkasz i zobaczysz, że
odwracam wzrok
to proszę cię
przyśpiesz krok, przyśpiesz krok
udawaj, że
nie widzisz moich łez
pozostaw mnie
z rozpaczą sam na sam i nie patrz
och, tylko nie to
przyśpiesz krok – no już
przyśpiesz krok – no już
przyśpiesz krok

Ja przez ciebie tak dziś czuję się
choć minął rok
twój widok to cierń
przyśpiesz krok, przyśpiesz krok
i dalej idź
bo głupia duma mi
kazała kryć
łzy w oczach przez ciebie i duszę
którą spowił mrok
przyśpiesz krok – no już
przyśpiesz krok – no już
przyśpiesz krok

Słowa i muzyka: Chico Buarque de Hollanda

Tekst polski: Elżbieta Hrankowska-Jura

Kto chce śpiewać ze mną
niech ten refren zna:
ten, kto ma gitarę
przyjaciela ma

W życiu już poznałem rozczarowań smak
dość się napłakałem, już nie krzyczę tak
piłki już nie kopię, sporo mam już lat
ale musiałem zwiać ze szkoły
swój egzamin z życia zdać

Kto chce…

Refren, który śpiewam, niechaj powie ci
że mam inne sprawy, tak nie umiem żyć
przestań mnie czarować, nie chcę zmieniać się
bo bez szefa, bez zegarka
najwspanialej żyje się

Kto chce…

Żyję sobie skromnie, nic prócz samby nie mam
samba mi wystarcza, samba to potęga
moją sambę śpiewam, to, co w sercu mam
i jeśli śpiewasz ze mną
refren jest ten sam

Kto chce…

Słowa i muzyka: Leo Chiasso, Fred Buscaglione

Tekst polski: Filip Łobodziński

Cię ujrzałem – zatrzymałem – w pół złapałem – buzi dałem
byłaś mała jak,
mała jak,
mała jak mało kto

W krąg zadrżało – ja zdębiałem – „Co za ciało!” – pomyślałem
Byłaś mała jak,
mała jak,
mała jak mało kto

Szał
uniesień porwał mnie jak wicher
i
potargał moją biedną psyche

Bo zgłupiałem – uwierzyłem – brylant dałem – poślubiłem
byłaś mała jak,
mała jak,
mała jak mało kto

Hołubiłem – rozpieszczałem – ptasim mlekiem – specyjałem
byłaś mała jak,
mała jak,
mała jak mało kto

Byłem głąbem – i cymbałem – dogadzałem – psa sprzedałem
bo byłaś mała jak,
mała jak,
mała jak mało kto

Ja
łatałem budżet grą w tysiąca
ty
to przehulałaś celująco

Wreszcie dyla – z jakimś dałaś – imbecylem – i zakałą
naszukałem się niemało
w pysk strzeliłem tego wała
on się zmył, a ty jak stałaś
mały kolt wycelowałaś
prosto w swego ideała –
otóż i historia cała…
No, strzelisz?… Strzel… Auć!…

I ktoś myślałby, że byłaś mała jak,
mała jak,
mała jak mało kto!

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdy moja kotka mrauki ma,
to mruczy, łasi się i łka.
Gdy kocur zaspokoi ją,
ta gryzie, drapie, prycha w głos.

Gdy miłosny minie wam bzik,
wy nam miazgę robicie z nich.
Niech odpoczną choć chwili pół,
dajcie im spokój!
Głaskać, pieścić, łaskotać – tak,
ale kopać – nam to nie w smak.
Niech odpoczną choć chwili pół,
dajcież nam złapać tchu
im dajcie spokój.

W amorach żona ma to cud,
zaświadczą o tym wszyscy tu.
Gdy minie uniesienie – bęc! –
już żona jest najgorszą z jędz.

Gdy miłosny…

Rozkosz królewską umie dać
sąsiadka niżej piętra dwa.
Jeszcze coś szepnie, cmoknie – i
wyłazi z niej królowa żmij.

Gdy miłosny…

Kuzynka w czuły wpada ton,
gdy prosi pułk: Prezentuj broń…
Lecz po manewrach larwa znów
zadaje panom straszny ból.

Gdy miłosny…

Dlaczego – zapytacie mnie –
w łóżeczku gnijesz całe dnie?
Odpowiem wtedy: tylko tam
ich nie narażam wciąż na szwank…

Gdy miłosny…

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

Mały kwiatek,
chyba bratek –
wiarę dasz? –
miał w brewiarzu
przy ołtarzu
opat nasz.
Psałterz w płatkach?
Co za wpadka!
Jaki pech!
I od Boga
kara sroga
za ten grzech.

Na mój honor –
nie wiadomo,
skąd mu wpadł
ów nieskromny,
jakże wonny
mały kwiat.
Episkopat
powie: Opat
czyni źle,
skoro kwiatki
między kartki
wsuwa swe.

Dobry Boże,
zechciej może
wstrzymać sąd.
Że te chwasty
od niewiasty?
Ależ skąd!
Durne trzpiotki
bzdurne plotki
sieją w krąg.
Cóż zawinił
bratek, by nim
gardzić wciąż?

Bratek w mszale
nie jest wcale
rzeczą złą,
spotkać można
przy przydrożnych
świątkach go.
Tam modlitwie
się gorliwie
oddał mnich.
Niechby prysły
precz domysły
trzpiotek złych!

Niech uwierzy
jak należy
każdy z was:
Marii Pannie
służy ładnie
opat nasz.
Mały kwiatek,
chyba bratek,
prawdę zna,
więc uwierzcie,
a o reszcie –
cicho, sza!

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

Zaszyłem się już dawno w domowym ukryciu,
od szosy głównej w bok, zadowolony z życia
niechętny, by zapłacić cenę sławy mej,
na laurach spoczywając jak statek na dnie.
Wiadomo wszak, że zawsze znajdą się doradcy,
co wmówią ci, że masz spowiadać się na cacy
i by nie zatarł się po tobie żaden ślad,
co pikantniejsze sprawki wywlekać na jaw.

Cóż, sława
to jest, proszę was
zabawa
lub paskudna gra

Wynika z tego, że mam wszelki wstyd porzucić,
choć przecież się to z mym sumieniem jednak kłóci,
ujawnić mam, gdzie, z kim rozpustnie spędzam czas,
pozycji ulubionych katalog mam dać,
lecz gdybym zaczął tu wymieniać po nazwiskach,
to ileż wiernych żon dostałoby po pyskach,
a iluż bym przyjaciół stracił w jeden dzień,
nie mówiąc już, że w noc na dwór wyjść bałbym się.

Cóż…

Lecz muszę wyznać, że przeraża mnie to wszystko,
nie cierpię chorobliwie ekshibicjonistów
i wolę, by mój organ znało, wierzcie mi,
te kilka kobiet, lekarz i już więcej nikt.
A może jednak mam jak gwiazda wam rozbłysnąć
i machnąć tu czy tam skandalik towarzyski?
Czy grzechot moich genitaliów w biały dzień
zagłuszyć miałby czysty ministrantów śpiew?

Cóż…

Na przykład taki fakt: światowa pewna dama,
do której zwykłem wpadać w wieczór albo z rana,
raz na jedwabnej sofie zniewoliła mnie
i zaraziła czymś, czym do dziś brzydzę się.
Więc dla większego szumu, dla własnej reklamy,
mam oto kalać święty honor owej damy?
Po mieście latać i rozgłaszać tam i tu,
że od markizy Y mam gnid cały wór?

Cóż…

Bóg świadkiem, że mnie łączy komitywa szczera
z nie byle kim, z ozdobą paryskiego kleru.
On – katecheta, ja – poeta brzydkich słów,
on przy mnie mówi „amen”, ja przy nim „o ku…”
Lecz po cóż zaraz pisać grubymi wołami,
żem raz zaskoczył go u kolan mej kochanki?
On cicho nucąc psalm, szykował się do mszy,
a ona mu w tonsurze zabijała wszy…

Cóż…

Tłum chciałby, żeby miast gitary w mych ramionach
co dzień kręciła się inna gwiazda filmowa.
Do diabła, czemu to, z kim spędzam każdą noc,
ma przynieść chwałę mi, nie rozumiem za grosz.
Cóż, pismak składa hołd bogini o stu twarzach,
a ta chce, żebym ja, ot, w formie komentarza,
przedstawił panią X i dodał jeszcze, że
na jej wzgórek Wenery co noc wspinam się.

Cóż…

A może chcecie, bym się przyznał wam z ochotą,
że tak jak wielu z nas zwyczajną jestem ciotą
i żebym chód panienki przyjął jako swój,
bym biegał jak gazela, a nie lazł jak wół.
Lecz nie dam wam, hultaje, także tej radości,
bo miłość grecka mi nie sprawia przyjemności,
a zresztą nawet grosza nie wart cały kram –
pederastyczna zbrodnia to już nie ten szpan.

Cóż…

Ten szybki przelot po ploteczkach dziennikarskich
wykazał, że nie zaspokoję was ciekawskich
i miast sensację wzbudzać, wolę ćwiczyć słuch,
piosenki sobie śpiewać i drapać się w brzuch.
Jak ktoś chce, bym zaśpiewał, zrobię to natychmiast,
jak nie, to przecież też nie dzieje mi się krzywda,
niechętny, by zapłacić cenę sławy mej,
na laurach sobie spocznę, jak statek na dnie.

Cóż…

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

Walizek stos – dzieciarnia hops,
kiciunię bierz i psiunia też –
bezmyślna, zła, obłudna ćma na urlop gna.
Ma cel ten rajd: nadmorski raj –
ruszyli już, aż poszedł kurz,
do dechy gaz, już czas, już czas, po drodze – las.

Te kreatury z progeniturą
wreszcie niech się dowiedzą, że
do was się, głupich, przywiązał pupil,
wy go więc nie wiążcie do drzew.

Rodzinę wszak wnet trafia szlag,
dzieciarnia wraz podnosi wrzask,
bo psiunio ma nudności, a kiciunia szcza.
Nie dali im aviomarin,
a teraz brud i jeszcze smród,
nie zmyję sam z tych obić plam – przeklęty kram!

Te kreatury z progeniturą
wreszcie niech się dowiedzą, że
do was się, głupich, przywiązał pupil,
wy go więc nie wiążcie do drzew.

Obłudna ćma już potąd ma,
ten kot, ten pies – nadał ich bies,
mówimy: pas, do dechy gaz, już widać las.
Mamy, psiakość, futrzaka dość,
sznur cienki ciut, więc może drut…
Wjeżdżamy w cień, ten dobry pień – ech, co za dzień!

Te kreatury z progeniturą
wreszcie niech się dowiedzą, że
do was się, głupich, przywiązał pupil,
wy go więc nie wiążcie do drzew.

Kiciunia więc i wierny pies
już dzielą los banitów z szos
i niesie się po lesie jęk pękniętych serc.
Obłudna ćma nad morze gna,
więc życzę tym palantom, nim
dopadną met, niech skończą wnet na jednym z drzew!

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

W naszej wsi bezbronnego kotka
znalazła w trawie raz Margot,
a, że sama była sierotką
wzięła go.
Był malutki jeszcze, więc chciała
jakąś poduszkę zdobyć mu,
a jedyną, jaką znalazła,
był jej biust.
Kotek wziął ją za swoją mamę
i ssać zaczął dzielną Margot,
ona zaś ze wzruszenia nagle
straciła głos.
Syn sołtysa właśnie przechodził,
ujrzał rzadki obrazek ten
i poleciał z nowiną do wsi,
a na drugi dzień…

Gdy Margot stanik swój rozpinała,
by miał kotek, biedactwo, co ssać,
biegła nas, biegła nas cała zgraja,
by popa-pa-pa-pa-pa-patrzeć,
by popa-pa-pa-pa-pa-pa,
a niewinna Margot przypuszczała,
że do kotka, co z jej piersi ssał,
biegła nas, biegła nas cała zgraja,
by popa-pa-pa-pa-pa-patrzeć,
by popa-pa-pa-pa-pa-pa.

Nauczyciel lekcje porzucił,
kowal podkowy, pole kmieć
i pognali prędko na skróty
na tę wieść.
Nasz listonosz, taki uczciwy,
na tę wieść listy rzucił w mig,
których czytać i tak w tej chwili
nie chciał nikt.
Na tę wieść, zaufawszy Bogu,
że odpuści im grzeszną myśl,
ministranci w lot dali nogę
w środku mszy.
Nawet gliniarz, postrach ludności,
tak z natury tępy jak słup,
stał opodal oszołomiony
sceną jak ze snu.

Gdy Margot…

Ale w pozostałych niewiastach –
wszak każdej zwiał i gach, i mąż –
powolutku jęła narastać
dzika złość.
Wreszcie przyszedł we wsi dzień gniewu,
każda chwyciła tęgi kij
i zatłukły biedne maleństwo
z żądzy krwi.
A Margot po roku lamentów,
by się pocieszyć, wzięła ślub
i już tylko się mąż z jej wdzięków
cieszyć mógł.
Z czasem o tym pozapominano,
oprócz starców już mało kto
mówi dzieciom dziś na dobranoc
o dzielnej Margot.

Gdy Margot…

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

Gdyby była przynajmniej piękna,
niech tam, żyć jakoś się z nią da…
Jest kopnięta, to smutny fakt,
lecz się przyjrzyjcie, jaki wdzięk ma.
(Niestety, taki snadź mój pech:
odrażająca jest jak grzech,
odrażająca jest jak grzech.)

Gdyby była przynajmniej zgrabna,
niech tam, żyć jakoś się z nią da…
Gęba wstyd, lecz figura? Ba!
Jest wiotka, słodka i powabna!
(Niestety, z bólem wyznam wam –
zamiast figury – szkielet sam,
zamiast figury – szkielet sam.)

Gdyby była przynajmniej dobra,
niech tam, żyć jakoś się z nią da…
Wdzięk wieszaka na palta ma,
lecz co za anioł, jaka szczodra!
(Niestety, to grubiaństwa wzór,
nie gołębica, ale gbur,
nie gołębica, ale gbur.)

Gdyby była przynajmniej mądra,
niech tam, żyć jakoś się z nią da…
Chamstwo – furda, ja jestem za,
skoro to wiedzy wszelkiej jądro.
(Niestety, mimo wielu szkół
to analfabetyczny muł,
to analfabetyczny muł.)

Gdyby choć dobrze gotowała,
niech tam, żyć jakoś się z nią da…
Może matoł, lecz przecież zna
arcydzieł kuchni sto bez mała.
(Niestety, z żalem wyznam tu,
drugiej świeżości ma menu,
drugiej świeżości ma menu.)

Gdyby była przynajmniej wierna,
niech tam, żyć jakoś się z nią da…
Wprawdzie truje mnie, ale na
ród męski nie jest tak pazerna.
(Niestety na sposobów sto
kosi facetów dzień i noc,
kosi facetów dzień i noc.)

Gdyby choć była śmiertelniczką.
niech tam, żyć jakoś się z nią da…
Bałamuci każdego z nas,
lecz tak czy siak odwali kitkę.
(Niestety, wiem to z różnych stron.
ona nam wszystkim niesie zgon,
ona nam wszystkim niesie zgon.)

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

W naszym zoo trzymali goryla
w klatce z bardzo grubych krat,
zaś przed nią baby stawały co chwila
i podziwiały samca bez szat.
Zwłaszcza na jedną część jego ciała
wszystkie bezwstydnie gapiły się wciąż,
nie powiem, na co, lecz nie było to małe,
każda wzdychała: „Gdzie przy nim mój mąż…”
Strzeż się goryla…

Lecz oto małpa wyłazi ukradkiem
ku zaskoczeniu szacownych pań,
chyba ktoś źle zamknął klatkę,
jak to się stało – nie wiem sam.
Goryl stanął, wolnością zachwycon,
i odezwał się słowem tym:
„Od dziś nie będę już dziewicą!”
A oto jak słowo przeszło w czyn…
Strzeż się goryla…

Dyrektor zoo postradał zmysły
i powtarzał ciągle bez tchu:
„Mój goryl nie miał nigdy samicy!
On jest silniejszy niż ludzi stu!”
Gdy dowiedziały się o tym niewiasty,
zaraz podniosły straszliwy krzyk
i miast skorzystać z wielkiej szansy,
idiotki dały drapak w mig…
Strzeż się goryla…

Nawet te z nich, co jeszcze przed chwilą
marzyły o małpim supermanie,
teraz zwiewały, aż się kurzyło
(a więc to były tylko marzenia…).
Ten ich strach był tym mniej zrozumiały
że przecież goryl to na schwał chłop,
bo nawet don Juan nie dałby mu rady…
Szczęście było dosłownie o krok!
Strzeż się goryla…

Ludzie pierzchli we wszystkie strony,
bo dziki samiec przeraził ich tak,
pozostał tylko pewien sędzia młody
i jakaś staruszka, stuletni wrak.
Goryl, widząc jedynie tych dwoje,
poczuł gwałtowny erotyki głód,
więc aby żądze swe zaspokoić,
ku nim skierował swój kaczy chód.
Strzeż się goryla…

Starucha, czując nagłą ochotę,
westchnęła: „Więc jednak zdarzył się cud,
ktoś jeszcze miewa do mnie ciągoty,
już nie liczyłam na szczęścia łut…”
„Ciekawe, jaką samicę tu znajdzie,
chyba tę starą, przecież nie mnie”
– pomyślał sędzia, lecz przyszłość zasię
dowiodła, jak bardzo mylił się…
Strzeż się goryla…

Bo zastanówmy się w tym momencie,
gdyby ktoś inny na miejscu małpy
musiał tu wybrać: starucha czy sędzia –
komu z nich szczęścia spróbować dałby?
Ja, gdybym rozwiązać miał osobiście
alternatywę taką już dziś,
bym wybrał babinę oczywiście
(choć włos się jeży na samą myśl…).
Strzeż się goryla…

Ale niestety, co prawda goryl
jest arcymistrzem w miłosnej grze,
lecz jeśli chodzi o smak czy urodę,
wiadomo powszechnie – raczej nie,
albowiem zamiast zgwałcić staruchę,
jak to uczyniłby byle kto,
ten sędziego ułapił za ucho
i w jakieś krzaki zaciągnął go.
Strzeż się goryla…

Dalszego ciągu stracić nie mogę,
chociaż i miejsce na to, i czas,
lecz mi nie wolno, a wielka szkoda,
bo ubawiłoby to was,
jako że sędzia w szczytowym momencie
zapłakał głośno i krzyknął: „Mamo!”,
zupełnie jak człowiek, którego na ścięcie
skazał był właśnie tego dnia rano.
Strzeż się goryla…

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

Ze Szkopem trzymał Jan, z Kacapem trzymał Piotr,
jeden drugiego wciąż nazywał krótko „łotr”.
Ja nie trzymałem z nikim i cóż – jestem żyw,
a oni śmierć ponieśli za przyjaciół swych.

Minęły lata i choć pewnie im nie w smak,
lecz wdowy po nich znów w kościele rzekły „tak”,
swą szablę ani chybi czyści w niebie już
naczelny wódz, co w ogniu wojny zwiał jak tchórz.

Już dawno ziemię gryzą ci, co w krwawy bój
posłali całe armie, grzebiąc honor swój,
świat zmienił się – dziś trudno złapać myśli trop,
kto mniej, kto bardziej lubi nas, Kacap czy Szkop.

Świat zmienił się i od Lizbony aż po Brześć
dzieciaki dawne nasze wojny mają gdzieś,
druga światowa czy punicka – jeden pies,
bo wolą miłość transgraniczną zamiast łez.

Że komuś Kacap miły był, a komuś Szkop,
im jest w zasadzie ganz egal i wsio rawno,
a wasze hasła, wasze przeciw, wasze za –
dzisiejsza młodzież raczej jednomyślnie cznia.

Kto, z kim, za ile, po co i kto za tym stał,
komu kto służył, a co inny z tego miał,

„Strana rodnaja” śpiewał czy „Heilo heila” –
dzisiejsza młodzież raczej jednomyślnie cznia.

Wspomnienia z pola chwały – wspomnieniami są,
wiatr wieje i pod pomnikami znicze drżą.
Zwaśnione strony dzisiaj łączy śmierci mrok,
a świat z przyzwyczajenia tylko składa hołd.

Tymczasem życie się domaga swoich praw,
marszałków cienie bledną, cichną echa salw,
szeregi wojsk podobno wspierał dobry Bóg…
Po wojskach został cmentarz. I triumfalny Łuk.

Dziś, jestem pewien, każdy z was, poczciwy chłop,
czy go po plecach klepał Kacap, czy też Szkop,
gdyby się wam udało przeżyć po dziś dzień,
śpiewalibyście razem ze mną piosnkę tę,

śpiewalibyście, za świat żywych pijąc, bo
kto gna po śmierć na rozkaz – robi gruby błąd.
Ot, „do ataku!”, dwa słóweczka, niby nic,
jak wyliczanka: raz, dwa, trzy – umierasz ty.

A żaden rozkaz, żadne z haseł, żadna z prawd,
żadna z idei, jakich mnóstwo poznał świat,
za Boga nie usprawiedliwi tego, że
jakiś desperat każe ci przelewać krew.

Dlatego zamiast mierzyć w nieprzyjaciół złych,
lepiej spróbować zrobić z nich przyjaciół swych,
lepiej pomyśleć, co przyniesie ogień z luf,
lepiej nie produkować sierot ani wdów.

Jeśli za generałem iść koniecznie chcesz,
niech ma z plastiku hełm, pistolet oraz miecz,
niech wojna tylko na placyku zabaw trwa,
kto zginie, do stu liczy – i znów jest wśród nas.

Wy, co w prawdziwych bitwach ponosicie śmierć,
i nasz okrutny padół porzucacie precz,
Jana i Piotra napotkacie w górze tam,
dlatego jedną małą prośbę do was mam:

niech ktoś im od nas niezapominajki da,
niech Piotr dostanie pęczek nie-zabud`-mienia,
i niech dostanie także Jan vergissmeinnicht,
ich dawna wojna niech nie dzieli nas już dziś…

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Jarosław Gugała

Nigdy w życiu mym nie umiałem zdjąć
czapki przed nikim,
a teraz na twarz, na kolana ryms
przed jej bucikiem.
Byłem wściekłym psem – ona uczy mnie
jak jeść z jej rączki,
miałem wilcze kły – zamieniłem je
na mleczne ząbki.

Jestem mały miś, własność lali tej,
co palec ssie, kiedy zasypia.
Jestem mały miś, własność lali tej,
co mamy chce, gdy jej dotykam.

Byłem twardy drań – ona sprawia, że
jak z makiem kluska
słodki, smaczny i ciepluteńki, wciąż
wpadam w jej usta.
Mleczne ząbki ma, kiedy śmieje się
i kiedy śpiewa,
lecz ma wilcze kły, gdy jest na mnie zła
i gdy się gniewa.

Jestem…

Siedzę w kącie mym i cichutko łkam
pod jej pantoflem,
kiedy wścieka się, choć powodów brak –
bo jest zazdrosna.
Pewien śliczny kwiat wydał mi się raz
ładniejszy od niej,
pewien śliczny kwiat zginąć musiał więc
pod jej pantoflem.

Jestem…

Wszyscy mędrcy wciąż wykrzykują mi,
że w jej ramionach,
gdy skrzyżują się i oplotą mnie,
niechybnie skonam.
Może będzie tak, może będzie siak,
ale dość krzyków!
Jeśli zginąć mam, jeśli wisieć mam,
to na jej krzyżu.

Jestem…

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

W chmurach bujałem, smakując wiek złoty,
miałem zakaz kontaktów z tym padołem łez,
za to dbałem z rozkoszą o bezdomne koty
i ogródek, gdzie rósł szczaw i bez.
Tyryry szmato podła ty,
tyryryryry mój losie zły.

Nocą coś skrobie do drzwi, pytam: „Kto tam?”
– „Miau! Przemokłam i drżę…” – ktoś odpowiada mi,
więc otwieram, a tam miast kolejnego kota
stałaś ty, oj ty, tak, właśnie ty.
Tyryry zdziro podła ty,
tyryryryry mój losie zły.

Oczy koloru pistacji, twarz w pąsach,
łapka jak z aksamitu: kociak z bajki – lecz
całe szczęście, jak dla mnie, że nie miałaś wąsów,
cnotą też nie przytłoczyłaś mnie.
Tyryry kurwo podła ty,
tyryryryry mój losie zły.

Moją idyllę zburzyłaś więc oto,
rozpętałaś pożogę twych dwudziestu lat.
Ja płonąłem, płonęły rabatki i koty,
skwar czy mrozy, słota czy też wiatr.
Tyryry mendo podła ty,
tyryryryry mój losie zły.

Los lubi wszak płatać figle na oślep:
nasza miłość rozkwitła pusząc się jak paw,
ja toczyłem za tobą spojrzenia me ośle,
ty deptałaś koty, bez i szczaw.
Tyryry dziwko podła ty,
tyryryryry mój losie zły.

A szczytem był już ostatni twój wyczyn:
gdy w spiżarni nie został ani jeden kęs,
ty do łóżka pognałaś za synem rzeźniczym,
bo cię uwiódł wędlin smak i mięs.
Tyryry flądro podła ty,
tyryryryry mój losie zły.

Tak przekroczyłaś już granice psoty
i kolejny się zraził do miłości zuch.
Smutny w chmury wróciłem zabrawszy me koty,
szczaw i bez, i komplet rogów dwóch.
Tyryry kurwo podła ty,
tyryryryry mój losie zły.

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

Jego dynastia mocno tkwi
w siodle, które dźwigamy my.
Nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy na tronie siedzi chuj.

Buntu nie boi się władca ten,
co by z powiek spędzał mu sen.
Nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy na tronie siedzi chuj.

Ja ty ona my wy oni on –
wszyscy liżemy mu dupę wciąż.
Nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy na tronie siedzi chuj.

Długo panował nam perski szach,
Chomeini też runął trach!
Lecz nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy na tronie siedzi chuj.

A może się zdarzyć , że jordański król
też będzie musiał przeżyć ten ból.
Lecz nie poradzisz nic, bracie mój,
Gdy na tronie siedzi chuj.

W dalekiej Etiopii zdarzył się fakt,
że negus, Król Królów, też z tronu spadł.
Lecz nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy na tronie siedzi chuj.

A i w Hiszpanii, każdy to wie,
że stary Franco nie ostał się.
Lecz nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy na tronie siedzi chuj.

Pewnego dnia obudzi nas huk,
brytyjska korona poleci na bruk.
Lecz nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy na tronie siedzi chuj.

A czy mieszkańcy Tokio i Kioto
nie rzekli „Koniec!” do Hirohito?
Lecz nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy na tronie siedzi chuj.

Więc nie rwij włosów i nie załamuj rąk,
pomęczysz się jeszcze niejeden rok,
bo nie poradzisz nic, bracie mój,
gdy za chujem idzie chuj.

Słowa i muzyka: Gustave Charles Nadaud, Georges Brassens

Tekst polski: Joanna Karasek

Król pewien, francuski czy polski
miał odcisk na nodze od lat
co było powodem słabości
że chromał, aż straszny brał żal

Dworacy, co prosto chodzili
poczęli wnet przykład brać zeń
i kuleć się wszyscy uczyli
wytrwale przez całe dnie

Gdy wkrótce dostrzegli korzyści
powodem których był chód
marszałek, lokaje i wszyscy
chromali na jedną z nóg

Pewnego dnia na dwór królewski
przyjechał pan z dalekich stron
niepomny, że kuleć należy
przechadzał się prosty jak drąg

Wnet wszyscy zanieśli się śmiechem
i tylko się nie śmiał sam król
– Mój panie – rzekł cicho – jest grzechem
nie kuleć na żadną z nóg.

– O królu, doprawdy się mylisz
odcisków mam sto, spojrzeć chciej
pozornie chód mój prostym widzisz
bo kuleję na nogi dwie…

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

Nie przypominał bez dwóch zdań
tratwy „Meduzy” i jej hańb
ów statek, sława wielkich wód,
sława siedmiu wód,
żeglował pośród flaut i burz,
przemierzył setki groźnych mórz,
nazywał się „Kumple To Grunt”,
tak: „Kumple To Grunt”.

„Po morzach, oceanach płyń” –
te słowa chwacko przekuł w czyn,
złym losom przeciw podniósł bunt,
przeciw podniósł bunt.
Kapitan wpoił chłopcom, że
„jeden za wszystkich” itede,
i razem odbijali szpunt,
bo kumple to grunt.

Chociaż kochali męski śmiech,
nie dopadł ich sodomski grzech
na małej wyspie pośród burt,
wyspie pośród burt.
Chociaż kochali słodki dreszcz,
dzielili wszak nie łoże, lecz
łyk rumu i słoniny funt,
bo kumple to grunt.

Biblii nie znali ani w ząb,
anielskich nie słuchali trąb,
wesoło klęli niby z nut,
klęli niby z nut.
Braterstwa znak zdobił ich maszt
i był im niczym Ojcze nasz,
z tym Credo podążali w przód,
bo kumple to grunt.

A gdy wpadali w sztormu wir,
kompas wskazywał zawsze im,
że sens ma tylko wspólny trud,
tylko wspólny trud.
A gdy już było bardzo źle,
razem wzywali S. O. S.,
taki był ich przyjaźni cud,
bo kumple to grunt.

W rejs wyruszali wszyscy wraz,
a jeśli kogoś było brak,
znaczyło, że go śmierci chłód
wciągnął w morski grób,
zaś dziura po nim pośród fal
zionęła jeszcze wiele lat…
Gdy on w głębinach łapał grunt,
każdy łkał jak bóbr.

Tysiące statków znałem, lecz
jeden był, co nie pływał wstecz,
bo cała naprzód raźno pruł,
naprzód raźno pruł,
żeglował pośród flaut i burz,
przemierzył setki groźnych mórz,
nazywał się „Kumple To Grunt”,
tak: „Kumple To Grunt”.

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Filip Łobodziński

„Ejże, ty– mówią mi – czemu tkwisz tu jak kołek?”-
gdy do pociągu nie wsiadam za nimi w ślad.
Dziwny gość ze mnie jest, byłbym złym apostołem,
żeby sobą być, wystarcza mi moje ja.

Liczbą mnogą pogardzam, bo nie znoszę mas,
od trzech wzwyż wielki buc budzi się w każdym z nas.
Jedną złotą zasadę od lat wielu mam:
róbcie spis pasażerów, ja zostaję sam.

Raźniej podobno, gdy w gronie jest się kolegów,
w grupie, w hałastrze – tak woli niejeden z was.
Klika, tłum, zgraja, gang, ławą czy też gęsiego –
słownik ma na to pewnie ze sto innych nazw.

Liczbą mnogą pogardzam, bo nie znoszę mas,
od trzech wzwyż wielki buc budzi się w każdym z nas.
Jedną złotą zasadę od lat wielu mam:
wyjże, wataho wilcza, ja zostaję sam.

Piękna i słuszna – chwalili się swą ideą,
przez nią tracili wzrok, dla niej ponieśli śmierć,
każdy chciał posiąść ją, stać się jej cnym Romeo –
rozszarpali ją, pozostał z niej tylko śmieć.

Liczbą mnogą pogardzam, bo nie znoszę mas,
od trzech wzwyż wielki buc budzi się w każdym z nas.
Jedną złotą zasadę od lat wielu mam:
mówcie, żeście wybrani, ja zostaję sam.

Grałem w orkiestrze dziecięcej przed wielu laty,
dość mam gremialnych wystąpień w gamie A-dur,
przyznam się, wolę już arię dla apostaty,
choćby miała zakłócić wasz anielski chór.

Liczbą mnogą pogardzam, bo nie znoszę mas,
od trzech wzwyż wielki buc budzi się w każdym z nas.
Jedną złotą zasadę od lat wielu mam:
grajcie wy unisono, ja pośpiewam sam.

I nie próbujcie namawiać mnie do udziału
w orgiach z panienką, bo nie pochwalam tych świństw,
jeśli już, wolę zabawiać się sam pomału,
wszak obelisk to przecież monolit jak nic.

Liczbą mnogą pogardzam, bo nie znoszę mas,
od trzech wzwyż wielki buc budzi się w każdym z nas.
Jedną złotą zasadę od lat wielu mam:
szpaler penisów twórzcie, ja trenuję sam.

Nie popędzajcie, gdy czytam swą życia księgę,
bo nie wciągniecie mnie w żaden zbiorowy grób.
Nie pomagajcie mi dotrzeć do Najwyższego,
zdołam sam zameldować się u Jego stóp.

Liczbą mnogą pogardzam, bo nie znoszę mas,
od trzech wzwyż wielki buc budzi się w każdym z nas.
Jedną złotą zasadę od lat wielu mam:
organizujcie pogrom – ja umieram sam

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Jarosław Gugała

Noszę na dnie mego serca tę historię wciąż,
która jak koszmarna zjawa dręczy duszę mą.
Włosy wszystkie pogubiłem, został jeden ząb,
lecz chyba zmorę tę do grobu będę musiał wziąć.

Oszalałem całkiem dla niej, gdy ujrzałem ją,
moim stała się demonem i boginią mą.
Chociaż skromna na niej suknia i choć boso szła,
wszystko wokół mi mówiło: „to jest właśnie ta”.
Rzekłem do niej: „Tyś,dziewczyno, jak Madonna jest”
–niech mi dobry Bóg wybaczy, choć skłamałem jej.
Czy wybaczy mi, czy nie, zresztą mam to gdzieś,
łajdak jestem, i tak w piekle będę smażył się.

Gdy klęczała na nieszporach i modliła się,
w usta ją pocałowałem (oraz jeszcze gdzieś).
Rozkazała mi stanowczo, żebym puścił ją,
sama jednak nie puszczała – baby takie są.
Powiedziałem jej: „Dziewczyno, nie odpychaj mnie!”
Dobry Boże, Ty wybaczyć wolę bożą chciej.
Czy wybaczysz mi, czy nie, zresztą mam to gdzieś,
łajdak jestem, i tak w piekle będę smażył się.

Była taka niedostępna, ludzie, wierzcie mi,
lecz gdy w okno zastukałem, otworzyła drzwi,
zakazanych pić owoców pozwoliła sok,
choć szeptała: „Nie rób tego” – baby takie są.
Poszarpałem jej sukienkę, gdy ją miałem zdjąć,
niech mi dobry Bóg wybaczy,chciałem wspomóc ją.
Czy wybaczy mi, czy nie, zresztą mam to gdzieś,
łajdak jestem, i tak w piekle będę smażył się.

Głowę znów straciłem dla niej,gdym dowiedział się,
że wbrew woli jej ten facet żenić z nią się chce.
No i stało się, i teraz dwójkę dzieci ma,
którym kilka razy dziennie musi cyca dać.
Zresztą jeśli chodzi o to, więcej dzieci ma,
niech mi dobry Bóg wybaczy – pierwszy jestem ja.
Czy wybaczy mi, czy nie, zresztą mam to gdzieś,
łajdak jestem, i tak w piekle będę smażył się.

Słowa i muzyka: Georges Brassens

Tekst polski: Jarosław Gugała, Filip Łobodziński

Zwyczajem starszych także ja –
już mam w tym dużą wprawę –
umilam sobie swą samotność
śpiewając piosenkę tę…

Gdy czasem wspomnę Maję,
to staje mi, oj staje.
Na Ewy widok sam
też wzwodzik mam.
Gdy myślę o Małgosi,
to jeszcze się podnosi.
Lecz myśl o Krysi już
zabija wszelką chuć,
bo wzwód nie sługa,
stary, nie poradzisz nic.

Ta tęskna nuta męskich łez,
ryk samotnego samca,
rozbrzmiewa w budce wartowniczej,
to strażnik zawodzi tak w głos:

Gdy czasem wspomnę Maję…

Zaś by zagłuszyć chandrę swą
o w pół do trzeciej w nocy,
pod lampą słodząc życie swe
latarnik wtóruje mu tak:

Gdy czasem wspomnę Maję…

Raz przemierzając Plac Zwycięstwa,
do łez się aż wzruszyłem,
gdy głos żołnierza nieznanego
cichutko zaśpiewał tak:

Gdy czasem wspomnę Maję…

Zaś po modlitwie swej wieczornej,
choć jest mu trochę smutno,
wciąż klęcząc jeszcze przed ołtarzem,
młodziutki ksiądz nuci tak:

Gdy czasem wspomnę Maję …

Więc, o samotni, siły swe
zespólmy, aby wreszcie
tę pieśń pociechy zatwierdzono
jako państwowy nasz hymn.

Gdy czasem wspomnę Maję…

Słowa i muzyka: Georges Brassens